Mijn hart brak. Serieus.

Ik was vorig weekend zo kwaad op de witte kater, wegens heel ons huis stinkt nog naar zijn sporen, zelfs na twee keer grondig poetsen. Gisterenmiddag was de kattenvanger langs geweest met een lokkooi. Gisterenavond de hele buurt verwittigd, iedereen hield zijn poezenbeest binnen en er werden twee kooien geplaatst. Eentje op ons plat dak, eentje in de tuin van de buurvrouw. Allebei voorzien van geurend kattenvoer.
We weerstonden de hele avond het geklaag van ons monster, die niet begreep waarom hij niet buiten mocht (en die overigens deze nacht uit protest een plantenbak heeft uitgegraven in de living. Kattenbakken, daar doet meneer niet meer aan mee, dat weten we meteen ook). Deze ochtend bleek dan dat onze val onaangeroerd was, maar dat de witte kater in de kooi van de buren vastzat.

Om half negen stond de kattenvanger er weer en toen hij met de kooi buitenkwam, brak mijn hart dus. Frank Sinatra, zoals lief de kater noemt, zat als een zielig hoopje poes in de kooi en staarde mij aan. Rustig. Lief, zelfs. De kattenvanger had hem zelf kunnen strelen en bevestigde dat hij niet wild was, maar waarschijnlijk een verloren gelopen huisdier.

Als iemand in het Gentse dus een witte kater mist: u weet ons te vinden. Het is een schoon beest, hoewel hij wat mager is van de honger en wat wonden heeft van het vechten. Hij heeft denk ik iemand nodig om voor hem te zorgen.