Het gaat slecht. Verder gaat het goed.
Het is hier stil en nietszeggend, de laatste weken, ik ben mij daarvan bewust. Ge zoudt eens moeten weten hoeveel ik al geschreven heb, dat dit weblog niet haalt. Wegens te persoonlijk om op het internet gooien, het bewustzijn dat dit geen dagboek is, maar een openbaar geschrift. Dat is moeilijk, als ge normaal vaak schrijft over de dingen die u bezighouden, maar nu niet schrijft over zowat het enige dat u bezighoudt. Het is ook moeilijk, als ge normaal vrolijke dingen schrijft, maar de vrolijkheid in uw hoofd is ver te zoeken op bepaalde momenten.
Er spoken woorden van andere mensen door mijn hoofd, op zo’n momenten. Jotie, alweer, zoals dat gaat.
wanneer ik vandaag mijn handen op de aarde leg, zijn het kleine handen.
I know meiske ,I know!
De moed niet laten zakken…
Het lijkt wel of er een vies virus is uitgebroken onder de bekende bloggers? Zeg, niet plooien é!
Zelfs de sterkste meiden (zoals jij) mogen inderdaad de moed (soms) niet laten zakken!
Ik weet uit ervaring hoe je je ongeveer voelt.
Maar uiteindelijk zal het veel voldoening geven door wat je nu voor die ander betekent.
Sterkte, i.
Moge Joties vorige versregel snel uw deel worden:
“Er zijn momenten waarop ik eeuwenlang
mijmerend volmaakt gelukkig ben”
Het blog als openbaar geschrift kán ook een dagboek zijn. In ieder geval: sterkte. Things can only get better.
Oei… Vergeet rap wat ik eerder schreef over de spoken. Jotie is gevaarlijk als je in een serieuze dip zit.
Zapnimf heeft gelijk i. Jotie’s gedichten (en zeker deze versregel) zijn prachtig maar niet echt geschikt om een mens wat op te beuren en dat hebben we nu nodig hé !