Ja, ik word soms ook moe van mijn eigen.
Ik snap echt niet wat jullie allemaal zo leuk vinden aan die sneeuw. Echt niet. Het is maar wit halfbevroren water, mensen. Ik geef toe dat het mooi is om naar te kijken, maar dat is dan ook wel het enige voordeel. De nadelen echter zijn talrijk: het is koud, het is nat, het is glad, het maakt plekken op uw schoenen en mensen worden er helemaal manisch van.
Dat het maar rap weer begint te dooien.
Vergeet niet dat grijs spul dat overal langs straat ligt…
De dooi is ondertussen een feit. En ik ben er ook niet rouwig om. Zoals je zegt, koud, nat, files, treinen in vertraging, en in mijn geval: een knorrige hond…
Sneeuw was kaka zeker he!? LOL
Tja, ik word er melig van.
besneeuwde berglandschappen zijn nochtans van ‘t schoonste dat er is!
De sneeuw in de namiddag alweer zien verdwijnen was al erg genoeg… Dan nog op een weblog uitkomen van iemand die niks van sneeuw wil weten, is echter nét te veel 🙂 Van mij mogen ze het nog een keertje overdoen, want ik heb m’n jaarlijkse sneeuwman nog niet kunnen maken.
sneeuw = vetgeil, maar ni als ge in ‘t stad woont en de straten onder een laag voze grijsbruine smurrie bedekt liggen. kzweer ‘t u gast, mijn schoenen!
Ik deel de mening van Joris keihard. Ik ben nogal wantrouwig tegenover mensen die niet van sneeuw houden, want die hebben geen hart. (n)
je moet niet gaan werken, want het zou toch te lang duren om er te geraken 😉 dus kan je hele voormiddag in je bed blijven liggen..
tegen de middag is alle miserie dan toch al van de baan.
Ik deelde de koude mening van Ilse.
Deze werd gisteren opgewarmd wegens:
– mooie landschap tijdens mijn dagelijkse lange treinreis met vaste optie op vertragingen
– een opgeluchte oef, ons klimaat doet een beetje normaal
– de omweg door het park met maagdensneeuw zonder sporen en het hemelse gekraak
– de mensen waren zoveel vriendelijker, spontane gesprekken, lieve woorden, mijn collega en ik toverden menig glimlach op de gezichten van passanten
– twee carrière vrouwen op weg naar hun werk rollend met een sneeuwbal die aan de deur van het bureau op elkaar werden gezet en zo professioneel met een sneeuwman het bureau binnen struikelden (een uur te laat)
Mijn dochter heeft jaren sneeuw gegéten! Niet dat ik zoiets als een sneeuwschotel serveerde, maar ik mocht er niet mee buiten komen of ze stortte zich op de witte massa en smullen maar!