Vandaag is het gedichtendag. Hoera voor de poëzie, dat soort dingen.

Dat gedoe met die gedichten vind ik een beetje dubbel, eigenlijk. In de juiste stemming en op de juiste avond kan ik daar intens van genieten. Het liefst dan van poëzie die een beetje pijn doet. Want zo’n avond dat alles past is meestal een avond dat de wereld buiten eruit ziet als de binnenkant van mijn hoofd: koud en grijs en donker. Melancholie is bijwijlen streelzacht om in te wentelen, u kent het wel.
Edoch, bij daglicht en als het leven uit een efficiënte en praktische opeenstapeling van gebeurtenissen bestaat, vind ik poëzie eigenlijk maar een puberale aangelegenheid. Al dat gezeik over liefde en de zin van het leven ook, denk ik dan. Zouden we ons niet beter met iets anders bezighouden?

Vandaag niets van dat alles. Voor efficiëntie geen plaats vandaag. Voor poëzie wel, en dan nog met een gedicht dat ik deze avond helemaal uit het hoofd heb opgezegd. Vier jaar nadat ik het voor het laatst had gelezen.

Sunflower Sonnet Number One

But if I tell you how my heart swings wide
enough to motivate flirtations with the trees
or how the happiness of passion freaks inside
me, will you then believe the faithful, yearning freeze
on random, fast explosions that I place
upon my lust? Or must I say the streets are bare
unless it is your door I face
unless they are your eyes that, rare
as tulips on a cold night, trick my mind
to oranges and yellow flames around a seed
as deep as anyone may find
in magic? What do you need?

I’ll give you that, I hope, and more
But don’t you be the one to choose me: poor.

June Jordan