Awel? Wat was me dat vanavond, vriendschap?
Zo op mijn zondagavond terwijl ik de dunne lende in de pan aan het gooien was, opeens telefoon van een nummer dat ik niet kende. Op zondag. De dag des heren. Het is proper.
En dan een manmens aan de lijn die zei “ge kent mij niet, waarschijnlijk. Allez, misschien kent ge mij van ziens wel, van in het jeugdhuis vroeger.” En ik die al de telefoon wilde afleggen, want vreemde manmensen die bellen op zondagavond, dat is nooit goed nieuws. Maar ik deed dat niet, natuurlijk, want ik ben goed opgevoed en plots zomaar de telefoon dichtleggen is onbeleefd.
Ik had dus beter afgelegd, want de manmens had mijn telefoonnummer van u gekregen, zei hij. Jaja, van u. Gij daar, die vorige week een uur naar die meneer zijn uitleg over financiële opportuniteiten hebt moeten luisteren en dan niet neen durfde te zeggen toen hij achteraf vroeg of ge nog geïnteresseerden kende. Dan hebt ge hem maar mijn nummer gegeven en gezegd: belt eens naar ons i.
Strak plan.
Goed idee.

Het is van uw familie dat ge’t moet hebben.