Ze had een SMS gestuurd. Of ik haar dringend bellen kon, want ze had me nodig. En kort daarna nog eentje, met ongeveer dezelfde boodschap…maar deze keer stond DRINGEND in hoofdletters. Gebeld had ze ook en bovendien had ik een oproep gemist van de jeugdwerker.
Ik schrok dus wel even, toen ik gisteren mijn gsm boven ging halen. Ik was toen al anderhalf uur wakker, maar laat tijdens mijn ochtendritueel de gsm ergens achter waar ik hem niet horen kan. Een consequentie van mijn ochtendautisme.

Ik belde terug, naar de jeugdwerking. De begeleidster nam de telefoon op. Met een nogal strenge stem sprak die: “Wel, ze zit hier naast mij. Ze kan het u misschien zelf eens uitleggen.”
De hoorn werd doorgegeven en de volgende vijf minuten kreeg ik een woordenwaterval over me heen. Dat ze deze morgen dat examen gehad had waar ik haar vrijdagmiddag mee geholpen had. En dat het goed gegaan was, maar dat ze een formule op haar hand had geschreven en dat de leerkracht nu dacht dat ze gespiekt had. En dat ze bij de directie was moeten gaan en dat ze in paniek had gezegd dat ik haar had gezegd die formule op haar hand te schrijven en dat haar directie nu ging bellen naar mij. En dat ik gewoon moest zeggen dat dat waar was.

“Hoho. Stop. Rewind. Wat moet ik doen? Zeggen dat ik je opdracht heb gegeven om een formule op je hand te schrijven? En waarom zou ik dat doen?”

Opnieuw een gulp woorden. Over “dooddoen thuis” en “mij helpen”.
En repliek van mij. Over “gevolgen dragen van je keuzes” en “oneerlijke vragen om iemand voor je te laten liegen”.
En een gesprek met de jeugdwerker. Die gelukkig dezelfde visie deelde als ikzelf.

De hele namiddag stilte. In de vooravond belt ze. Om zich te excuseren. Dat het niet eerlijk is dat ze dat vroeg, maar dat ze in paniek was. En dat het haar spijt. En dat ze gebeld heeft naar haar directie en alles uitgelegd heeft. En dat er een sanctie komt, maar dat het geen nul zal zijn, waarschijnlijk.
En dat het stom van haar was. Want dat ze het eigenlijk best kon, dat examen. Stom. Ze gaat het niet meer doen.

Zeg nu zelf: jullie kijken er waarschijnlijk al heel erg naar uit tot die van jullie zestien zijn en de aap uithangen op school, niet?

(No offence, P’tit Beau 🙂 )