Oh, Murphy, wat zijt ge toch soms een smeerlapke zeg. En als ge dan nog samenwerkt met Kafka: helemaal het einde.
De laatste weken heb ik meer tijd dan me lief was gespendeerd in de diepe krochten van het internethelpdeskgebeuren. Ik heb bij momenten mijn gezicht in kussen geduwd om het gillen te smoren (de buren, ge weet wel). Ik ben op een bepaald moment boos geworden op een Indische meneer (sorry, Sarajadj) en ik heb herhaaldelijk NO REALLY? YOU MUST BE JOKING! geroepen naar mijn computer. Gevolgd door vuile woorden die ik niet ga herhalen, want dit is een proper weblog.
Het zit zo.
Het bloedmooie weblog vertellementen.be, van de heerlijke Marie, staat sinds jaar en dag op mijn virtueel erf. Ik huur dat erf al geruime tijd bij A Small Orange, en er was nog plaats, dus zij woont daar ook.
Toen ze daar kwam wonen deed A Small Orange nog geen .be-domeinnamen en dus registreerde ik vertellementen.be ergens in 2008 bij ovh. Frans, degelijk, goedkoop, ik had er al een account: ge kent dat.
De dns-records bij ovh verwezen naar A small orange, and all was cool. Jaarlijks kreeg ik een factuurke op mijn Gentblogt-mailadres, ik betaalde en vertellementen bestond weer een jaar.
Gentblogt-mailadres. Juist. U voelt het komen. Met Gentblogt en het internet is het tegenwoordig een beetje relatiestatus “it’s complicated”, en ik weet niet of het één met het ander te maken heeft, maar sinds een paar maand komen er op dat adres blijkbaar geen mails meer toe. Niks van gemerkt, hier, want alles komt samen in mijn gmail en dan let een mens daar zo niet op. En ik ben slordig, dat ook.
Maar dus. Lang verhaal kort:
– Factuur niet ontvangen
– Factuur niet betaald
– Domein in quarantaine gezet
Ik wilde snel dat efkes regelen in mijn OVH-webpanel, maar was het paswoord vergeten. Ik vroeg een nieuw paswoord aan en dat werd naar mijn gentblogt-mail gestuurd. Haha!
Ik dacht: ik bel efkes om mijn mailadres aan te passen en toen opeens zat Kafka – de sloeber – me op te wachten en geraakte ik verstrengeld in absurde procedures.
Mijn account staat namelijk op ons bedrijf, mijn man is zaakvoerder, en om een e-mailadres te veranderen had ik opeens een uittreksel van de kamer van koophandel, de schriftelijke toestemming van de man, scans van zijn paspoort, een bewijs dat hij elke dag een propere onderbroek aandeed en watnogmeer nodig. Ik deed braaf wat gevraagd werd, maar rolde wel met mijn ogen. En ik was een beetje boos toen alles geregeld was.
En dat was fout. Ik was boos, ik wilde weg en ik dacht: “weet ge, ik doe een transfer van die domeinnaam naar A Small Orange. Gemakkelijk. Dan staat alles tesamen.”
En toen vulde iemand op de helpdesk van a small orange een verkeerd formulier in, werd alles geblokkeerd en had men “second line support” nodig en “A senior Advisor”.
Die second line senior advisor folks (dat is internetshizzle voor “zij die weten hoe je problemen echt oplost”), die zitten in de hoofdkantoren. In Houston. Ge weet wel. Die met hun orkaan Harvey. Dat is de beste maat van Murphy.
Echt. Wekenlang werd ik van hot naar her gestuurd, en ik deed tientallen support requests. Ik vond een steun en toeverlaat in de helpdesk van DNS-belgium (Dag Jasper!) en later ook bij een vriendelijke meneer aan de telefoon bij OVH.nl.
En toen opeens was het hele gedoe mij zo grondig beu en betaalde ik OVH om toch bij hen te mogen blijven. Wat nu dus in orde is, eindelijk.
Vertellementen is terug, internet. En ik heb al mijn nagels afgebeten.
