Het is kerstavond. Buiten giert de huiverende wind om het duistere hotel heen en voert de regen in vlagen gerichte aanvallen op de ramen uit. De lichtjes in de tuin bengelen dat het een lust is, de takken van de bomen tekenen vreemde schaduwen in de tuin.
Binnen is het behaaglijk warm. De kerstboom is versierd met gezelligheid en er klinkt zacht stemmige pianomuziek. Ze zitten tegenover elkaar in het restaurant. De tafel is gedekt met linnen servietten, ruime wijnglazen en zilveren bestek. Om hen heen praten mensen gedempt en wordt er geklonken en gelachen. \”Families vieren kerst in de Ardennen.�? Zoals in de brochures van de toeristische dienst.
Ze bestellen champagne. Een glas voor elk. Zij is 35, hij iets ouder. Allebei wat buitenstaanders zouden beoordelen als mooie, geslaagde mensen. Geld. Dat zie je. Aan de perfecte snit van haar jurk, aan het discrete monogram op zijn hemd. Aan het dure horloge dat onder zijn mouw uitkomt wanneer hij een sigaret opsteekt. Een cadeautje van haar voor hun huwelijksverjaardag.
Zij ziet er aantrekkelijk uit: hazelnootbruin opgestoken haar, zorgvuldig en discreet opgemaakt.Ietwat vermoeide trekken om haar ogen die een vrouw soms mooier kunnen maken dan geluk. Elegant en een tikje gekweld. De carrierevrouw met een eigen zaak, consulente in het één of ander, ongetwijfeld. Eloquent en zelfbewust. Hij lijkt vooral trots op zichzelf. De HR-manager bij de grote multinational. De self-made man die zijn carriere zorgvuldig heeft opgebouwd door steeds net iets meer overuren te maken dan zijn collega\’s en door steeds de juiste hielen uit te kiezen om te likken.
Hij kijkt hautain in het rond en concludeert dat -objectief gezien- de knapste vrouw van het restaurant bij hem aan tafel zit. Zij kijkt ondertussen in haar glas champagne alsof ze daarin het geluk wil ontdekken.
Ze zijn al jaren samen. Er is een vertrouwdheid tussen hen die nog versterkt wordt door de stilzwijgende ergernis die koppels na een aantal jaar over zich kunnen krijgen. Ze zeggen niets. Hun zwijgen stoort hen allebei, maar ze hebben op de twee uur durende rit naar hier alle onderwerpen nu eenmaal al gehad. Hij heeft naar haar werk geïnformeerd, zij heeft gevraagd hoe het bij hem op kantoor gaat. Ze hebben de gezondheidstoestand van zijn moeder besproken en de huwelijksproblemen van haar zus. Er is niets meer te vertellen, nu. Dus zwijgen ze.
Wanneer het eerste gerecht wordt geserveerd, kijken ze elkaar aan. Ze glimlacht even, een gebaar dat haar duidelijk moeite kost. Na drie happen foie gras zegt hij \”lekker�? en zij knikt even om die mening te beamen. Daarna eten ze in stilte.
Tussen de gerechten in rookt hij en draait zij haar wijnglas in het rond. Af en toe verdwijnt ze even naar het toilet en komt dan wat later met spijt op het gezicht terug. Ze kijken discreet rond, volgen de gesprekken aan andere tafels, alsof ze proberen de sfeer aan andere tafels te stelen en die in hun huwelijk te brengen.
Zo kruipt de avond verder. Na dessert en koffie staan ze recht en schrijden (dit soort mensen stapt niet, loopt niet, gaat niet: ze schrijden.) het restaurant uit.
Waarschijnlijk om elkaar in het grote bed op hun luxueuze kamer welterusten te wensen en met de rug naar elkaar toe nog even in het donker te staren. Zoekend naar een manier om de kilte te verjagen en hun geslaagde leven inhoud en warmte te geven. Ik kijk hen na en als even later het flessengeluk bij mij in het glas wordt geschonken, blaas ik in de lege bordeaux en wens dat nooit geslaagd wordt als hen.