De veerkracht van een mens, die kan bij momenten zulk een kolossale proporties aannemen dat je er stil van wordt. Zo concludeerden wij na een poos, allebei aan een kant van het proximus-netwerk. Met een zucht, maar eigenlijk ook met een kleine, voorzichtige glimlach. Want daar heb je die veerkracht weer natuurlijk.
Vreemd is dat, hoe zij het breekpunt tussen hoop en wanhoop nooit bereikt hebben. Hoe wanhopig de situatie er ook uitzag en hoe hard de realiteit telkens weer probeerde met striemende slagen de weerstand te breken. Je vreest en voelt de nabijheid van dat moment waarop niets anders rest dan deemoedig het hoofd te buigen, op te geven en als een verslagen soldaat in een hoekje te kruipen. Hoist the white flag.
En toch komt dat ogenblik er nooit. Een mens is opgetrokken uit hoop, geprogrammeerd om toch alsnog steeds het beste te blijven vermoeden. Ik kan niets anders dan respectvol opkijken naar zoveel moed en doorzettingsvermogen.
Nu is alles anders en toch lijkt alles door te gaan, zo zei ze nog. Dat je trek hebt in een koffiekoek of zin hebt in een douche lijkt onbetaamlijk. Dat je doorgaat, omdat je weet dat er niets anders opzit. Er moet geregeld en nagedacht, beslissingen moeten genomen worden en keuzes gemaakt. Ze gaat door.
Ik sta wat onwennig aan de zijlijn. Kijk, voel mee, probeer dingen zeggen die niets beter kunnen maken maar die ik toch zeg omdat alleen het zwijgen zo pover is. Mijn hoofd is vol zoeken naar hoe ik helpen kan en tegelijk weten dat niemand dat kan. Het komt steeds uit op diezelfde gedachte: hoe de wereld hard is voor wie dat niet verdient.
Een speciale vermelding voor de site en blog van deze creatieve spring-in-t-veld met een vreselijke voorkeur voor felle kleurtjes én de mooiste Ford Feest ter wereld : Brammie op het grote web.
klik klik klik…
Net gelezen bij Mitsj (hihi. Am I funny or what), en ik volg bij deze de oproep, eveneens een dag te laat. Maar dat zijn details. Dus, al wie hier komt zonder iets te zeggen: laat ns je stem horen.
I know you’re out there. My stats tell me you’re out there. And today you have a once in a lifetime chance to let your presence be known.
Well, okay, technically you have that chance everyday, but today is De-Lurking Day! A special day celebrating lurkers, and exhorting you to muster the strength and bravery to click on that comment button and end the deafening silence.
So say hi, or tell me your wish for 2005, or what you’re having for lunch, or your diabolical plan for world domination– whatever.
Ik moet werken, verdorie. Flink zijn. Productief. De koe bij de horens vatten en de dag plukken. Nuttige dingen doen met mijn leven, in plaats van de hele tijd voor mij uit te staren, sigaretten te roken en over triviale dingen na te denken.
Het probleem met dat werk-inhalen-in-de-vakantie is echter dat er altijd wel iets belangrijker is. Lijkt. Zou kunnen zijn.
Zoals beslissingen nemen. Wordt mijn muur chocoladebruin dan wel aubergine-paars? Zal ik een boterham met kaas eten als lunch of een ijsje met banaan? Welk boek zal ik beginnen lezen, straks, want het oude boek is op? Uren kan ik over zo\’n dingen contempleren, en ik verdenk mijn onderbewustzijn ervan die twijfel te voeden om het echte werk steeds maar uit te stellen.
En het stapelt op. Iedere keer als ik durf op te kijken schiet er iets nieuws door m\’n hoofd wat ik dringend moet doen. Een bad nemen. Dat ene artikel in de humo lezen. Rekeningen betalen. En moet ik niet een nieuwe riem voor bij die jeansbroek. En en en. Alles behalve werk.
Maar het zal hier rap gaan gedaan zijn, zie. Ik heb dat lepe duiveltje in mijn hoofd door en leg het bij deze resoluut het zwijgen op. En avant, bouwen aan die carrière, verdomme.
Maar eerst een paar mailtje sturen om mensen te feliciteren met het nieuwe jaar. En een ijsje eten.
Kwijt
Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.
-Bart Moeyaert-
Vandaag is het dagje niet. Vage hoofdpijn, onbestemd verdrietje binnenin. Dat komt ervan, van al dat feest en jolijt de laatste weken. Dan moet je wel een terugslag krijgen.
Alleszins: tijd voor een tuk. Daarna alles beter.
En dat het ondertussen eindelijk eens begint te sneeuwen, gvd.