Hola, hola, hola,
Chicos y chicas. Senior juan in la casa con su chica maria. Hoy en vivo de la ciudad mas del sur del mundo!

Inderdaad ja, ze hebben een mailtje gestuurd, mijn lieverds daar aan de andere kant van de wereld. Het is ondertussen zover: ze zitten in Ushuaia. Niet de douchemelk, maar wel het einde van de wereld. De meest zuidelijke stad ter wereld en het is er blijkbaar leuker dan ze hadden verwacht: het toerisme draait er op dit moment op een laag pitje en het is er dus vrij rustig en relaxed.
Ze zitten er nu een kleine week en nemen straks het vliegtuig naar El Bolson (het Mekka van de hippies), waar het ook wel relaxed zal zijn.

“Het weer is hier, zo dicht bij de zuidpool, een beetje wisselvalliger geworden. De temperaturen iets minder en van tijd tot tijd een wolkske geaccompagneerd door een buijke. Soit, we mogen zeker niet klagen.”

Verder schrijven ze in hun mail over dePerrito Moreno gletsjer, die blijkbaar de moeite was.

“Een beest van 60m hoog en nog eens 120 a 160m diep onder water. Af en toe viel er dan een ijsblokje van een paar ton in het water, wat gepaard ging met een golf en een donderslag van formaat. Helaas heeft het die dag niet gestopt met regenen en hebben we dus ook voor de eerste keer onze regenfrak kunnen testen.”

Na El Calafate en de gletsjer hebben ze de bus genomen richting Chili om aldaar het NP Torres del paine onveilig te gaan maken.

“In Puerto Natales, waar geen bal te beleven viel, hebben we onze 5-daagse trek voorbereid en dan met de bus naar het NP. Het zeer wisselvallige weer dat zich in de bergen soms voordoet heeft in ons voordeel gespeeld. We hebben 5 dagen en zo een 70km gewandeld en geen druppel regen gezien. Niet gezien letterlijk toch. ‘s Nachts heeft het anders wel redelijk gepleurd. Massas regen met enorme windstoten (tot 100km/u). Bij deze was ons tentje ook getest. Het bleef intact! Wat zij met voorbijvliegende huurtentjes niet konden zeggen.”

Daarna was het duidelijk tijd om even toe te geven aan hun aard:

“We waren na de trek wel behoorlijk den bol af en zijn dan ook eens goed gaan eten, zoals het echte bourgondiers betaamt.
Twee dagen later den bus op naar Punta Arenas (nog steeds in Chili) om aldaar 2 dagen niets uit te voeren op eten en drinken na.”

Tot slot schrijven ze natuurlijk over Ushuaia zelf:

“En dan zo een week geleden was het zover: 12 uren op `el bus mas loco del mundo` naar `la ciudad mas sur del mundo`. Samen met 4 italianen (Rogero-kaliber, voor zij die R kennen) en nog wat jonge mensen hebben we 12 zotte uren beleefd. Twas cruisen op z’n best, met aangepaste bieren en lollen. Dikke ambiance!

Dus nu zitten we hier, in Ushuaia. We hebben hier een gletsjerke (het had meer van een ijsblokje na perrito m gezien te hebben) bezocht, zijn een dag gaan zeekayakken op het Beagle-kanaal en wandelen op een eiland met pinguinos aldaar en gisteren zijn we een dag gaan wandelen in het PN Tierra del fuego. Super park voor de vogel liefhebbers onder ons. Woodpeckers (met rood hoofd), condors, arenden, eenden van 80cm groot, havikken,…”

*Zucht*
Soms is het leven niet eerlijk, denk ik dan. Zal ik wel hier binnenzitten met virale infecties aan mijn luchtwegen.
*Zucht*

Nog vier maanden.