Soms heeft het een vreemd gevoel, dat bloggen. Gisteren, aan de toog met de enige madam die me dit jaar al heeft verblijd met 2 (twee!) handgeschreven brieven, was \”ik heb het gelezen, ja�? een vaak terugkerend antwoord toen ik dingen vertelde.
Dat vond ik bij momenten raar. Alsof de feiten al gekend waren en ik enkel nog de gevoelens en mimiek erbij hoefde te doen. Alsof onze date een verfilming was van een boek dat zij al had gelezen.

Het deed me denken aan die keer toen ik \”in real life�? met Mich aan het praten was en vroeg hoe het met S. ging en of het digitale fototoestel beviel en of zijn jas al terecht was. Toen ik plots besefte dat dat allemaal dingen zijn die ik wist vanop sempermagis, gaf dat toch een ietwat onwennig gevoel. Je kent mensen door het web, maar eigenlijk weet je niet hoe goed en of dat wel allemaal zo waar is, wat daar op dat scherm staat.
Het is met woorden nog makkelijker een beeld van jezelf te schilderen dan in het echte leven. Je creëert een geschreven realiteit en je boetseert die vervolgens zoals je zelf wilt. Uit eigen ervaring weet ik dat dat best behoorlijk gevaarlijk kan zijn: je vindt iemand leuk bij het schrijven, maar in het echte leven blijkt die persoon anders te zijn. Griezelig is dat.

Woorden op papier (of in dit geval het web) hebben bovendien een kordaat en definitief kantje. Wat je schrijft, dat is waarheid. Wat te lezen staat, is onherroepelijk en valt moeilijk te nuanceren.
Er bestaat nix efficienter dan een brief om te vermijden dat je terugkomt op je woorden. Er is niets zo vast als letters die op eender welk moment herlezen kunnen worden.
Soms is dat goed, want er zijn zo van die dingen die enkel gebaat zijn met een kordate aanpak. Soms, als je uit je humeur bent bijvoorbeeld, of gekwetst wordt; lijk je plots anders dan je in werkelijkheid bent. Offensiever. Harder.

Er zijn verschillende soorten mensen die een blog lezen, die je makkelijk kan indelen volgens de relatie die je met hen hebt.
Er zijn zij die je echt kennen *zwaait naar de mama en de papa, de familie, het lief, de vriendjes en vriendinnetjes* en zonder een weblog ook al weten wat er in je leven gebeurt en dus alles kunnen nuanceren wat je schrijft.

Er zijn de mensen die je hebben gekend, lang of minder lang geleden *dag mensen daar op de fabriek!* en die in een blog een eenvoudige manier zien om up-to-date te blijven over je leven. Waarschijnlijk spiegelen deze mensen alles wat ze lezen aan hoe je vroeger was.

Er zijn de mensen die je niet kennen, niet weten wie je bent, maar toch blijven lezen, en die dus zelf hun verhaal maken. En dan word je eigenlijk gereduceerd tot een personage dat leeft op het wereldwijde web. Dat voelt soms vreemd.