Author: i.

Van een ander

Ik swing alleen als het vriendelijk gevraagd wordt.

Een paar maand geleden kreeg ik de vraag van de drie dames van This is How We Read, een blog die de boekenlezers onder u niet onbekend zal zijn, of ik zin had om een keer te swingen op dinsdag met hen. Omdat ze het vriendelijk vroegen, omdat ik niet hoef te dansen én omdat ik hun blog graag les, zei ik zonder aarzelen ja.

En dus leest u vandaag hier een stuk dat eigenlijk van This is how we read komt. En leest u bij hen mijn pleidooi voor de boekhandelaar van een tijdje geleden.

Maar ik moest dus een stukje kiezen. En ik zat volop in de examenverbetermarathon, en hoewel ik dus pricipieel wilde swingen, had ik geen tijd. Gelukkig kan ik zo’n dingen liefdevol delegeren naar mijn favoriete boekhandelaar, Maartje-van-Boekarest. Want kiezen uit een blog over literatuur, dat laat een mens best aan een kenner over. Ze koos een stukje over schrijven voor kinderen “Want dat past bij jouw achtergrond”. Voor het origineel: klik op de titel.

Schrijven voor kinderen.

Een leeuw met smetvrees. Een springlevend geflambeerd konijn. Een bagageband als slaapkamer. Een politiezwaailicht jatten. Het boek van Sinterklaas met Tipp-Ex bewerken. Een pratende zure bom en zijn moeilijke relatie met een tandarts die Mijnheer Krepeer heet. Waarom er al eens een koe op Dikke Thibault heeft gestaan.

(more…)

kinderspam

Groeifeest (iv): het feest zelve

Deel 1 – over het groeifeest
Deel 2 – vriendinnen en een thema
Deel 3 – Het aanlopen

En paar weken geleden zei iemand over iets totaal anders op facebook “hah, grappig dat je jezelf regels oplegt die je volgende week al weer vergeten bent”, en ik was licht geaffronteerd.
Maar hij had gelijk natuurlijk.
Ik heb de aandachtsboog van een goudvis.
Ik heb kijk-een-vogeltje.

Ik was vergeten dat ik nog over het groeifeest zelf moest schrijven. En eigenlijk was dat de schuld van W., onze maat die foto’s nam, en tijd nodig had om die te ontwikkelen, en ik ging wachten tot de foto’s er waren en kijk een vogeltje.
Er rest mij na vandaag nog een post over cadeautjes, maar nu is er vooral: het feest zelf.

Zo’n feest zelf, wij waren daar redelijk rap uit wat we wilden: iets van ons voor onze kindjes, waar ze op hun gemak zijn en met niet te veel blahblah en alle mensen die ze graag zien.

En dus huurden we het buurtcentrum hier in de straat. Daar hoort een parkje bij, waar wij elke vrijdag aperitieven en waar onze meisjes elke dag spelen bij mooi weer. Op hun gemak zijn, check.

De aankleding, dat was een extra dagje werk. De dag voordien werd de zaal en het park versierd met tienduizend vlagjes, die we zelf maakten door stofresten in repen te scheuren. We zorgden voor mooi gedekte tafels, hingen vogels op en zetten overal vaasjes en bokaaltjes met veldbloemen.

We wilden ook iets doen voor elk kindje apart, met haar eigen familie. En dus kreeg het begin van de dag al snel vorm: we huurden drie bootjes van Gent, elk meiske had haar eigen boot en daar werd een aperitief gedaan tijdens een boottocht. Daarna kwamen alle feestjes samen in dat buurtcentrum en park.

(more…)

eten

Week 5 en 6, een deadline die ik niet haalde.

(klik op het prentje voor groter)

Deadlinesurfend op een woelige Atlantische Oceaan, zo voelt het leven momenteel. Het einde van semester 1 is in zicht, en ik geef de laatste punten in en werk cursussen voor volgend semester af. De samenvatting is: het is een beetje druk en ik ben een beetje moe. Ge zult het mij dus vergeven, dat week 5 al bijna voorbij is en ik u nog moest vertellen over het weekmenu. Ik moet u trouwens nog veel vertellen, maar dat stond allemaal op mijn Als-Ik-Eens-Tijd-Heb-Lijstje, waar ik vanaf volgende week werk van ga maken.

Maar eten dus. Ik vertelde al dat ik wel regels kan volgen, en dus werd ik overmoedig en voegde nog een regel toe. Want hier in huis is streber geen scheldwoord maar een schoon compliment.

De extra regel kwam er door praktische overweging. Ik ontdooide namelijk de diepvriezer, op een moment waarop ik niet kon werken want er was een dochter en dochtervriendin aanwezig die om de drie minuten een vraag hadden die startte met mamamamamamamama (dat is mijn naam, wist ge dat niet?) en dat is nefast voor mijn concentratie. Bij ontdooien hebt ge geen concentratie nodig echter, en een mens voelt zich nog nuttig ook.
Ik kwam hoofdschuddend tot de conclusie dat het Een Echte Schande is, dat ik zo weinig uit de vriezer kook. Want daar zitten veel lekkere dingen in, van in den tijd dat het nog zomer was en er tijd was om grote hoeveelheden voedsel in te vriezen voor drukke winterdagen. Voor periodes zoals nu dus.

De nieuwe regel was geboren: wekelijks minstens één keer iets uit de diepvries gebruiken. Ha.
Dat geeft volgende regels
– 4 keer vegetarisch per week
– 2 vastendagen per week
– minstens 1 ingrediënt uit de diepvries
– elke week een recept uit een kookboek.

Het kookboek werd deze keer het willekeurig uit mijn boekenkast gesleurde Nigella Bites. Een confrontatie met mijn verleden, want ik vond Nigella vroeger fantastisch. En nu dacht ik bij zowat elk recept ofwel te zwaar, te vettig, te gewoon of te veel vlees.
Met veel moeite selecteerde ik de dubbelgegrilde ovenschotel met haloumi en een pasta met gehaktballen.

En besloot ik Nigella daarna te verkopen. Iemand?

eten projecten

Over Peru, Israëlische backpackers en week 3/4.

In onze tijd als pril koppel, toen de dieren spraken en weblogs nog maar pas bestonden, trokken we ooit met een nest vrienden door Peru.
Het was een fijne reis van met een Amerikaanse slee door de woestijn racen, duinen beklimmen, varen naast pelikanen, trekken in de Andes en de zon zien opkomen terwijl de condors opvliegen. Bucket list galore.

Er zijn nog een paar restanten in ons huishouden te merken van die zomer: de kat dankt zijn naam aan een Peru-anekdote, de echtgenoot noemt mij nog steeds soms venteocho en in mijn keuken sluipt al eens wat Zuid-Amerika binnen. Wij aten hier bijvoorbeeld al quinoa voor het een hippe superfood bleek, als er ergens ceviche te krijgen is dan moet ik dat eten, en ik herinner me vaag een incident met Pisco Sour op een feestje van ene Brutin.

En er is dus ook de shakshuka die in week 3 op het weekmenu stond. Dat is Israëlisch en niet Zuid-Amerikaans, ik weet het, maar heel Peru liep in die tijd vol met Israëlische backpackers, die dit aten als ontbijt.

Tot Plenty wist ik niet hoe het gerecht heette (wij noemden het gewoon Israëlisch ontbijt) en ik had in de loop der jaren zelf wat geïmproviseerd met kruiding en ingrediënten. Dat was al lekker, maar deze versie is super, en helemaal wat we daar in Peru soms aten. Recept hierzo, of gewoon in de Plenty dus.

De shakshuka staat onderaan rechts op de foto, en was één van de toppers van deze week.


(more…)