Wat zegt u? Nog een kerstcadeautje nodig? Voor een kleuter? En die heeft toevallig een mama of papa die wel met een naaimachine kan werken? En al eens een koekje lust?

Hier is een gouden tip: De 10 koekjes van Felicia, geschreven door de geweldige Tante Hilde, de beste poppenmaakster van het internet.

Felicia, de pop uit het boek, gaat op bezoek bij haar vriend Floris en neemt zelfgebakken koekjes mee. Onderweg ontmoet ze allerlei dieren die elk op hun manier om een koekje vragen.

Wij hebben het hier al een hele tijd in huis, ondertussen, en namen het mee op vakantie in de herfstvakantie. En hoewel de dochter eigenlijk al niet meer de doelgroep is, bleek het haar vrolijke favoriet bij het ontbijt.

Het boekje is opgebouwd als een aftelverhaal, op rijm. Denk: ritme en mooie zinnen, foto’s met verborgen geheimen en tips over wat op het volgende blad komt. Op dag twee kende het dochterkind de rijmpjes uit het hoofd.

Naast het verhaal vind je ook het recept van de koekjes in het boek, en het allermooist van al: tips en patronen om maskers van alle dieren uit het boek te knutselen.

Een mooi boekje, om te geven aan een mooi kindje.

Info
De 10 koekjes van Felicia, door Hilde Cuppens – Uitgegeven bij Van Halewyck

Hij heeft een atelier dat hij soms “mijn kot” noemt, vermoedelijk omdat alle meetjeslandse mannen een kot hebben.
Hij heeft roze oorbeschermers omdat hij soms met luide machines werkt, en een schort, omdat zijn kleren niet te vuil zouden worden.

Als ik thuis werk, dan breng ik hem boterhammen in zijn kot, en dan toont hij mij wat hij heeft gemaakt die dag. Momenteel is dat de — zoals hij ze noemt — zaagstop-kast (*), andere keren is het een rek of de salontafel waar ik van droom. Soms is het een zot toestel dat ik nooit helemaal zal begrijpen.

En soms is het een tennisracket die hij heeft omgebouwd tot een elektrische gitaar.

Ik zeg elke keer moh how, zo cool maat en ik ben altijd trots als hij iets maakt, maar ik denk niet dat ik ooit al harder heb moeten grijnzen als die keer dat hij ACDC voor mij speelde op een Rucanor uit de jaren 70. Ik knikte dan ook begrijpend toen hij zei dat hij er een instructable van ging maken, en een filmpje voor op youtube. En ook een zelfbouwpakket met een gezeefdrukte doos.

Dingen maken, hij kan dat goed, mijn man. Ik ben niet de enige die dat vindt, zo blijkt na een paar uur online en al de helft verkocht. Haast u dus, als u er nog één wilt.
Want er is maar één iemand waarvoor hij op bestelling werkt, en gij zijt het niet. Sorry.

(*) zaagstop-kast (v.) – kast die ervoor gaat zorgen dat echtgenote van henk rijckaert gaat stoppen met zagen over te weinig bergruimte in de gang. Schijnt.
(**) de foto met de gele muur is van Lisa Goethals. De rest is van de knutselaar zelve.

Het is hier oorverdovend stil, ik ben mij daarvan bewust. Geen excuses echter, ik ben gewoon even met veel andere dingen bezig en dan durf ik me al eens aan blogverwaarlozing te bezondigen .Gelukkig zijn er af en toe mensen die mij een schop onder de kont geven en vragen om iets te schrijven. Zoals Ellen.
***
Soms kunnen dingen raar lopen. Gelijk met Ellen. Jaren geleden deed ik eens een wedstrijdje (Pardon. give-away natuurlijk. Ik ben nog steeds vingeraandepols, hoor.) op mijn blog over boterhammen. De winnaar zou boterhammen krijgen van mij, Ellen won en dus trok ik met brood en beleg naar haar thuis. Ze had toen net een baby op de wereld gezet, een schattig manneke. We hadden een fijne middag en aten veel boterhammen tesamen.
Het zou een kleine anekdote kunnen zijn, maar ondertussen zit dat schattig manneke van haar al een paar jaar bij de dochter in de klas, en is zij bijgevolg geëvolueerd van vage blogkennis naar iemand die ik zowat dagelijks zie. En waarmee ik geregeld een uitgebreide babbel sla terwijl onze kinders niet wegwillen uit de opvang. De toevalligheden van het leven, ge kent dat ongetwijfeld.
***
Maar Ellen dus, die vroeg of ik misschien iets wilde schrijven over het Fair Fashion Fest, zondag in het MIAT. Ik had al weken haar enthousiaste outfitposts gevolgd, dus krijgt ge een ware reclamepost bij wijze van kerygma-comeback. Maar dan een reclamepost zonder reclamebureau en zonder geld en gewoon gemeend.
Want Fair Fashion Fest is het eerste Belgische festival over eerlijke mode. En ik vind dat cool.

Moeilijk ook, die eerlijke mode, want ik probeer daar op te letten, maar ik heb er eigenlijk geen idee van of ik goed bezig ben. Ik heb een vooringenomenheid tegenover prijsbrekerskledij en koop dat niet. Als een T-shirt maar vijf euro kost, dan vertrouw ik dat niet want dan moet er wel iets niet kloppen. Maar het probleem is dus dat ook de minder prijsbrekerige toestanden niet altijd even proper zijn, blijkbaar.
Ik koop eigenlijk maar een paar merken, en na grondig speurwerk blijken enkel dat van mijn ondergoedproducent (uw zaken niet, sorry) en skunkfunk een duidelijk beleid te hebben.

Het mag duidelijk zijn dat ik wel een dagske Fair Fashion Fest zou kunnen gebruiken.

Op het programma, zondag:
Doorlopend zijn er DIY textielworkshops Breng oude kleren mee die je wil pimpen of die je graag doorgeeft aan iemand anders. Er worden strikjes gemaakt uit oude jeans, ge kunt naaien met BOHO, ecochique juwelen maken van afval, vilten, zeefdrukken en garen maken van oude T-shirts.
Er is modeshow (‘Hippe vintage en hedendaagse streetwear’ zegt het programma) en een fairtrade markt. Verspreid in het MIAT vindt u een keur aan mode-experts en creatieve ondernemers die u eerlijke en duurzame kleren, schoenen, handtassen en accessoires verkopen. Ja, ge hoort dat goed: het gat in uw hand cultiveren zonder schuldgevoelens achteraf, want het is verdorie allemaal eerlijk gemaakt. Ha.
Het is niet al consumptie, natuurlijk, er zijn ook infostand en infosessies, van Netwerk Bewust Verbruiken en Wereldsolidariteit, bijvoorbeeld.

Om maar te zeggen: er valt wel iets te beleven, zondag in het MIAT. Van 13 tot 18 uur. Het gaat voorzekers regenen, dus bij deze weet u waar naartoe.

Ik heb al honderd namen gehad voor hem. Heel vroeger Jonathan, en ook een tijdje Jantje De Boeck. Af en toe Hans W. Vandaag heet hij Johnny op het internet, maar meestal is hij gewoon John hier thuis.

Die honderd namen kreeg hij omdat hij al ongeveer bijna honderd jaar mijn vriend is.

Wat eens de vanzelfsprekende kameraadschap was van kinders die in het zelfde dorp opgroeiden, werd toen we ouder werden het bewijs dat meisjes en jongens wel maten kunnen zijn. Eens verhuisd naar de stad was ik bij momenten meer daar dan in mijn eigen huis. Ik heb massa’s grappige verhalen en een hoop genants te delen, maar ik heb gisterenavond beloofd dat ik me zou gedragen. En als hij dat vraagt dan doe ik dat.

John woont op een boot. Hij geeft les aan pubers die willen leren koken, want hij kan goed koken. Als ik bel als er geen school is, dan weet ik dat de kans groot is dat hij aan het klimmen is in Frankrijk, aan het kamperen in een bos, olijven plukt in Toscane of ergens op een berg op een snowboard staat.

Toen hij vertelde dat hij met een sneeuwrace wilde meedoen met honden en een slee, was ik niet verbaasd. Ik heb efkes met mijn ogen gerold, ik geef dat toe, maar ik was niet verbaasd. Toen hij vertelde wat hij moest doen om een ticket te krijgen heb ik geantwoord: wel, we gaan dat regelen.
Ik ken niemand die het meer verdient om in de koude natte sneeuw achter een bende wilde honden aan te lopen dan hij. Omdat hij dat graag wil hé, gasten.

Elke deelnemer moest een filmpje maken, en dat op de pagina van de Fjall Raven Polar zetten. Van elke land/landengroep (wij zitten bij de benelux) is degene met de meeste stemmen rechtstreeks geplaatst voor deelname.
En dus moeten jullie stemmen nu. Want ik heb mijn maat beloofd dat we het gingen regelen, en ik ga mijn belofte niet breken.

Jamaar, i., what’s in it for us?
Wel, ik ga jullie keihard omkopen, natuurlijk!

Hoe doe je mee?

1. Je gaat naar de pagina van zijn inzending.
2. Je stemt, en vervolgens neemt ge een screenshot waarop duidelijk staat you have already voted, zoals hieronder.
3. Die screenshot mail je door naar mij.
4. Per dertig inzendingen verloot ik iets. HET EERSTE IS EEN TAART EN IK KAN SUPERGOED TAART BAKKEN.

Een extra ticket krijgt ge door de link te delen op facebook en ook daar een screenshot van door te sturen. Ik heb dat hier eens uitgerekend: 2 tickets op 30, dat is bijna 7% kans op winst.

Dat is beter dan de Lotto, en daar krijgt ge geen taart.

U weet dat misschien, of misschien niet, maar ik ben beroepshalve nogal met kindjes bezig. Vooral dan met: werken met kinderen (kleuters en kinderen van de lagere school) in een klasomgeving. Ik zit voor het gedeelte over kleuters al een aantal jaar in een zeer inspirerend team, op de fijnste lerarenopleiding van de wereld. Een inspirerend team, omdat het vol inspirerende mensen zit, en één daarvan is Marijke, onze muziekdocente. Toen de dochter nog heel mini was, vertelde ik ooit tegen haar dat Mira zoveel van muziek houdt (want ja, dat was toen al duidelijk), en ik kreeg prompt een boek aangeraden, dat hier zeer vaak gebruikt werd.

Toen de kleine oud genoeg was voor Muziek op Schoot, schreven we ons in, en sindsdien gaan we op zaterdagochtend zingen met Marijke. Een zaligheid, zowel voor Mira als voor ons. We merken dat het de dochter veel deugd doet, zo in groep instructies leren volgen, en ze heeft ongelooflijk veel aan de rijmpjes en liedjes die ze daar leert. Voor het plezier, natuurlijk, maar als ze bang is of verdrietig, dan brengt zo’n liedje troost en rust.

Marijke, die de lessen liefdevol en met bijzonder veel kennis van zaken geeft, begint vandaag met een eigen verhaal. Niet langer onder de vleugels van een andere vzw, maar helemaal op zichzelf. Tinkel, zo heet de kleine vogel, en de eerste lessenreeks is nu open voor inschrijving. Vanaf acht maand kunt u er met uw baby naartoe, vlakbij Gent Dampoort.

En ik zeg het met de hand op het hart: vreselijk warm aanbevolen.