Studiedag 1. Opmerkelijke uitspraken waar ik eens over moet denken.
– Persoonlijkheid is geen wetenschappelijk begrip
– We moeten het gevaar van labels onder ogen zien: mensen definiëren zich aan de hand van die labels.
– Het is wetenschappelijk niet bewezen dat ADHD bestaat. Er zijn hypotheses, ja, maar er is geen enkel sluitend bewijs.
– Het neo-liberalisme dat onze maatschappij drijft creëert zijn eigen waarden en normen: een soort universeel egoïsme.
– The essence of music is making the cherry blossom in your heart bloom in december.
Deze namiddag, de startmiddag van het opleidingsonderdeel diversiteit, was inspirerend, schokkend bij momenten, en om stil van te worden ook.
De laatste spreker, Piet Van Avermaet, sloot af met dit filmpje. En de woorden: het ligt in jullie handen.
Na afloop gaven de studenten een daverend applaus, en ik, sentimental fool i am, had een krop in mijn keel en een grote grijns op mijn gezicht.
Middagen zoals deze zijn waarom ik dit werk doe, denk ik.
Ik ga uit eten, de dochter blijft bij de babysit. Ze waait binnen, de babysit, op het afgesproken uur. Ik lach een beetje, zoals altijd en breng in herinnering dat ze in mijn lessen altijd te laat was. \”Elke dag naar Antwerpen, nu\” zegt ze \”en nog nooit te laat geweest\”. Ze klinkt fier, en ik ben ook fier op haar. Ze is een buurmeisje, Marokkaans en overtuigd moslima. Ik vergeet het soms, ondanks haar sluier. Dan zeg ik domweg: \”ik heb een massa chocolade in de kast zitten, eet er alsublieft van want anders ga ik mezelf misselijk maken de hele week\”. Dan blijkt het ramadan te zijn, en ik lomp.
Ze woont om mijn hoek, hier in de Brugse Poort, en ze is hoogstpersoonlijk de oorzaak geweest van het wegsmelten van mijn allerlaatste vooroordelen. Ze heeft op de buurtschool gezeten indertijd, natuurlijk. \”Veel anderstaligen hoor\” zegt ze daarover. Als je je ogen sluit, hoor je haar anderstalig zijn nauwelijks. Ik ken haar uit het meisjeshuis, lang geleden, toen ze gigantisch puberde en ik study-coaching deed daar. Veel later zat ze drie jaar lang bij mij in de klas, op de Hogeschool Gent, leraar kleuteronderwijs. Ze is afgestudeerd zonder problemen. Nu gaat ze elke dag naar Antwerpen, waar ze taalleerkracht is voor anderstalige kindjes.
Ze is een succesverhaal, en ze beseft het zelf nauwelijks. Ze is ook één van de redenen waarom ik zonder twijfelen mijn dochter om de hoek, in de buurtschool, heb ingeschreven. Onbezorgd. Waarom zou ik ook zorgen hebben? Het is een goede school, ik geloof in de methode en het is vlakbij. En wij wonen hier, in onze multi-culturele wijk met al zijn problemen en geneugten, dus wat zou ik mijn dochter elders in een gouden kooi stoppen? Dat er dit jaar voorrang was van inschrijven voor niet-GOK-kindjes werd hier thuis op gejuich onthaald, want daardoor hadden we meer kans dat de dochter binnen zou geraken. Het was een kennis die zei: \”oei, dat betekent toch dat er sowieso té veel GOK-kindjes zitten, niet?\” Ik had er nog niet bij stilgestaan, maar inderdaad. En ook wel: et alors?
(more…)
*klopt het stof van haar kleren*
Zo. We hebben het gehaald, denk ik. De voorbije week heb ik een dikke 300 jongvolwassenen aan mijn computer zien passeren. Tussendoor heb ik het leeuwendeel van de examens die ze hebben afgelegd ook verbeterd. Speekmedaille voor mezelf! Morgen nog een 70 theorievragen verbeteren en dan de prutserijen beginnen uitzoeken: afwezigen opsporen, punten samentellen, lijsten in orde brengen.
Maar het ergste is dus gepasseerd en mijn leven kan zich weer hervatten. Nadat ik eens lang geslapen heb, that is. Stay tuned voor boeiende verhalen over het te dure kleed dat ik ga kopen, over mijn dochter die volgende week buiskes krijgt en over hoe ik overweeg een relatiebureau te beginnen na een uiterst succesvol gebleken manoeuver, een paar weken geleden.
Aniehoew. Ik lees dat er iets aan de hand is in Egypte? En dat we nog altijd geen regering hebben maar wel bijna een wereldrecord? En dat onze vrienden Neven nu ook onschuldige dieren dooddoen?
En met u, hoe is het eigenlijk met u?
Het eerste uur van de examenweek, dat is het meest draaglijk. De examens van de week voordien zijn allemaal in het weekend gecorrigeerd, en er heeft nog niemand ingediend. Dus moeten er nog geen aanwezigheden gecontroleerd worden, nog geen bestanden over gezet worden, nog geen theorievragen tussendoor al verbeterd worden.
Er is enkel koffie, kijken naar werkende studenten en stilte.
Binnen een half uur is het alweer voorbij, en dan krijg ik stress: ik ben obsessief in mijn controle of ik wel alle bestanden heb en wel alles kan openen. Ik ben compulsief in dingen aan elkaar nieten en alfabetisch sorteren. Nog vier dagen, nog 170 studenten.
Maar nu even enkel koffie en stilte.