We zaten aan één van de picnictafels in de tuin. Half vier, pauze, ik at een chocoladepudding — door vergaderingen en lopen en hollen en veel lesgeven mijn eerste voedsel van die dag. Zij rookten sigaretten, dronken koffie en iedereen had het over zondag. Eigenlijk is dat gewoon vroeg opstaan. Ik heb geen idee op wie ik zou moeten stemmen. De burgemeester, zekers, dat is een hele vriendelijke mens. Ja. Ik weet niet goed waarom dat allemaal van doen is.

Ik zag in de verte mijn paard af komen galopperen. Natuurlijk dat ik erop kroop.

Eigenlijk is dat iets magisch, vind ik, die verkiezingen.

Ze keken mij vragend aan.

Zondag, dan gaat iedereen naar een stemlokaal in zijn buurt. Iedereen hé. Iedereen die oud genoeg is, iedereen die hier woont, iedereen die hier belastingen betaalt. Iedereen waarvan we zouden kunnen aannemen dat ze volwassen genoeg zijn om een doordachte keuze te maken. Die gaan allemaal in zo’n stemhokje en die kiezen dan aan wie ze voldoende vertrouwen durven geven om hen de komende zes jaar te vertegenwoordigen. Die kiezen wie zij het verstandigst vinden, met de beste ideeën. Dus dan gaat het ook over uw eigen ideeën. Dan denkt ge dus eerst na wat GIJ belangrijk vindt. En dan zoekt ge iemand die ook die dingen bepleit. En daar stemt ge op.
Dat is ongelooflijk belangrijk. En een heel groot voorrecht dat ge dat moogt uitspreken.

Ze waren een beetje stil daarna. Ik heb dan maar gezwegen over Emilie Claeys en hoe 1948 echt nog niet zo lang geleden is, hoewel er een hele speech klaarzat in mijn hoofd. Soms moet ge af uw paard komen nadat ge hopelijk een klein zaadje hebt geplant, zodat ge de kiem niet versmoort.

De volgende keer misschien.

De dingen die de mensen niet zien aan een job in het onderwijs, deel 63.

Mijn examens zijn verbeterd (behalve de groep die dinsdag nog komt. Die verbeter ik pas na het examen, weetwel) en dus doe ik dit, van ‘t weekend weekend. Lezen. Veel lezen.
Op de foto ziet u vijf bachelorproeven: over de axenroos, ICT bij de jongste kleuters, analoge leerkrachten en digitale leerlingen, intercultureel onderwijs en tot slot sexuele en relationele vorming.

Dit weekend lees ik dus, want binnen een week zijn er de verdedigingen. Van twee van de vijf ben ik zelf promotor. Bij de andere “lezer”.

En zo zat ik deze ochtend om half acht vragen en bemerkingen te noteren over interculturaliteit, terwijl de dochter kaatje keek. Het is weer eens wat anders, nietwaar.

Iedereen aan de iPad! Het werd een paar weken geleden geroepen in allerhande gazetten en televisieprogramma’s. En nu is er het opiniestuk in De Standaard, dat de iPad geen plaats heeft in de klas. Ik heb mijn wenkbrauwen gefronst bij sommige boude stellingen voor en tegen. Allemaal extreme meningen, en ik heb er ook eentje, maar in tegenstelling tot wat u van mij gewoon bent, is het deze keer een genuanceerde. Zo gaat dat, als het over mijn job gaat. Dan denk ik niet zwart-wit, want het onderwijs is dat ook niet. Ik zou hier uren over kunnen discussiëren en praten, maar mijn tijd is ietwat beperkt. Vergeef me dus het stream-of-consciousness-gehalte van deze post, maar ik wilde in de rapte een paar dingen op een rijtje zetten. (more…)

Soms vloek ik op mijn job, u heeft daar geen gedacht van. Er is de verschroeiende onzekerheid over werk volgend jaar, elk jaar opnieuw. Er zijn de constante reorganisaties en veranderingen die ervoor zorgen dat ge geen moment rust hebt. Er zijn de slopende examenperiodes, de dagen met meer stress dan ik ooit in de privé heb gehad. Er zijn de ergelijke commentaren van mensen die denken dat de job een aaneenschakeling van vakanties is, en dat de reden is waarom we dit doen.
Maar dan gebeurt er zoiets als vandaag, en dan weet ik haarscherp waarom ik dit doe. En graag voor altijd wil blijven doen.

De afgelopen drie dagen hadden we op school van deel 2 van Project Muzische Vorming (deel 1- zie hier). De studenten werken in dit deel zelfstandig naar een toonmoment toe, wij coachen. Mijn partner in dat proces, S., is docente beweging/dans. Gisteren, vlak voor het einde van de dag, gingen we kijken naar wat een bepaald groepje al had. En dat was niet zo fijn om te zien: nogal ondoordacht, niet afgewerkt, ongeconcentreerd,…. Dus deden we oefeningen met hen. En probeerden we te coachen naar hoe ze hun –op zich niet slechte– basisidee konden uitwerken. We zeiden tegen elkaar bij het buitengaan dat we hoopten dat ze het snapten nu. You can lead a horse to water but….

Vandaag. Late namiddag. Die groep roept ons en vraagt of ze mogen tonen wat ze hebben gedaan. We worden op een stoel geplant. Ze gaan in startpositie staan, worden opeens heel ernstig en beginnen. De eerste vier bewegingen zijn zowat letterlijk uit de oefeningen die ze van S. hebben gehad, maar wel perfect uitgevoerd. En dan opeens blijken ze daar vanalles bijgemaakt hebben. Schoon. En uitgevoerd met opperste concentratie en met vreselijk veel zin voor afwerking. Geen giechel. Geen moment uit hun rol. Schitterend.

Ik kon alleen maar blinken en moest heel hard glimlachen om mijn tranerige ogen te verbergen.

Hun eigen fierheid op wat ze hadden gedaan. Hun geluk, dat ze opeens iets gevonden hadden waarvan ze niet eens wisten dat het in hen zat. Dat is de reden waarom ik het doe. En niks anders.

Losse flarden uit een studiedag.
– vroeger stond er in de grondwet “het onderwijs is kosteloos tot het einde van de leerplicht”. In de jaren 80 is dit gewijzigd naar “De toegang tot het onderwijs is kosteloos tot het einde van de leerplicht”.
– Kinderen zijn onverdacht. Bij volwassenen kun je eventueel nog vragen stellen bij de oorzaken van armoede, maar kinderen hebben nooit gekozen voor armoede. Ze worden geboren in onze wereld, die draait volgens regels die wij bepaald hebben. (Pinxten)
– De armoedegrens ligt op 878 euro per maand voor een alleenstaande, 2044 euro per maand voor een gezin met twee volwassenen en twee kinderen. Een leefloon is 770,18 euro voor een alleenstaande, 1026 voor een samenwonende met minstens Eén kind ten laste.
– 14,6 % van de Belgen leeft onder de armoedegrens. Bij jongeren is dit 18,5%. Bij kinderen van 0-2 jaar is dat 22%.
– Er is een steeds groter wordende groep werkende armen. Mensen met een job, die net onder of boven de armoedegrens zitten.
– 51% van de Gentse gezinnen zijn alleenstaanden of éénoudergezinnen. (Termont)
– Alleenstaande ouders hebben 35% kans ooit in armoede te verzeilen. (Van Besauw)
– De beter gesitueerde burger moet een bewustzijn krijgen van de verhoudingen en van de veralgemeende precaire situatie van loon- en weddetrekkenden vandaag.
– Gelijke kansen mogen niet als een gunst gezien worden, maar als een rechtvaardigheid. (Van Besauw)
– vzw Huize Triest bood in 2009 overnachting aan 423 kinderen. Zij zijn beschikbaar van maandag- tot donderdagavond. Waar slapen die kinderen op vrijdag, zaterdag en zondag? (Bens)
– Voor kansarmen is “ouder zijn” vaak het enige dat hen een positieve identiteit biedt. Daardoor staan zij minder open om hun kinderen naar kindopvang of school te brengen. (Versnick)
– de stress, de ongezondere omgeving en tekort aan positieve stimuli in een kansarm gezin zorgen voor achterstand die men kan vaststellen in de hersenen.
– Armoede tekent kinderen, en dat dat gradueel en voor het leven.
– Minimaal kan men stellen dat een actie de mensen waarop ze slaat niet dieper in de put mag helpen dan nu het geval is. Dat werd terecht ingebracht tegen het miserabilisme van sommige geldinzamelingsacties. De enige die daarbij met een goed gevoel weg komt is degene die een beetje geld geeft, want hij heeft dan voor even een goed geweten.
– In een tijd waarin het Ik als ultieme beoordelaar, doel een waardemeter wordt voorgesteld, lijkt onze cultuur als enige ooit en als enige ook in de wereld solidariteit als een soort versleten jas van een oude ideologie bij het grof vuil te willen zetten. Dat hebben we niet meer nodig, heet het: het individu is bevrijd en heeft nu eindelijk het recht om helemaal zelf te beslissen wat goed is voor haar of hem alleen. Ik ben geen cultuurpessimist, maar een sociale wetenschapper (…) er bestaat zover we weten geen enkele cultuur die zichzelf gecontinueerd heeft, die NIET een of ander vorm van solidariteit kent. (Pinxten)

Pascal Smet had afgezegd, trouwens. En er was geen vertegenwoordiging van de minister.