Dit jaar hebben wij een nieuw vak op school, en ik ben daar bij betrokken. Het vak is eigenlijk een vakoverschrijdend vak, waar we met veel collega’s samen gaan werken rond één thema en één set doelstellingen, een heel semester lang. Vanuit verschillende delen (muziek, beeld, media, taal, agogiek, drama, beweging, wereldoriëntatie,…) wordt een samenhangend geheel gecreeërd, waar de studenten hopelijk heel wat kennis over zichzelf en vooral inzichten zullen halen. Verschrikkelijk boeiend is dat, want het is niet alleen een mooie manier om je eigen vak eens op een andere manier te bekijken, maar het vraagt ook een hele boel overleg met collega’s, en dat laatste zorgt dat ik me nu veel meer bij de algemene leerlijn van de opleiding betrokken voel dan daarvoor.

Bijna een jaar zijn we daar mee bezig nu, in de vorm van zeer regelmatige werknamiddagen, telkens met zes tot tien collega’s. En op dat jaar is het nieuwe vak geëvolueerd van een hoop inconsistente leerdelen tot een mooi aansluitend geheel, waar duidelijke doelen benadrukt worden en waar alles mooi in elkaar schuift. Het is nu natuurlijk nog wachten op hoe het in de praktijk allemaal werkt, maar ik heb er een goed oog in, jawel.
De laatste fase voor we beginnen is het ontwerpen van een ijsbreker: op de eerste sessie samen is het de bedoeling dat de (op dat moment nog heel nieuwe –het zijn eerstejaars–) studenten op een niet te overweldigende manier kennis maken met de groep, en vooral met hun positie in de groep. Er zijn leiders, er zijn volgers, er zijn mensen die zich graag wegstoppen,…dat soort dingen. En daarnaast is het in onze opleiding heel belangrijk dat onze studenten durven spelen, en daar geven we met die ijsbreker een eerste aanzet toe. Hoewel het noch in mijn opleiding ligt en noch bij mijn vak aansluit, zit ik in het werkgroepje daaromtrent. Aja, want ik speel graag, en ik heb jaren jeugdwerk gedaan, waardoor dat soort activiteiten me niet geheel vreemd zijn. Dus nu zijn we al een dikke week aan die twee uurtjes aan het werken en het begint er mooi uit te zien. Veilig en toch op die manier opgebouwd dat de studenten uitgedaagd worden om een stapje verder te gaan. Vandaag leggen we de laatste hand, en op 7 oktober breken we het ijs. Vreselijk spannend, vind ik dat allemaal.

Een mens mag daarvan zeggen wat hij wil, het blijft wennen. De wekker om zeven uur, na een zomer van relatieve uitslaperigheid. De ochtendroutine, die zo roestig is dat ik er een half uur langer voor nodig heb dan normaal. De bomvol gevulde agenda, met afspraken waarop een mens niet te laat mag komen (vakantie-afspraken, die zijn wat rekbaarder, vind ik) en mijn hoofd dat volzit met een curriculumvernieuwing en nieuwe ICT-eindtermen.

Dit jaar geef ik voor het eerst les in het eerste jaar (meteen 6 nieuwe groepen, jawel. onze eerstes zijn talrijk, dit jaar), naast mijn opdracht van vorig jaar. Dit jaar organiseren we voor het eerst een reeks nascholingen over digitaal leren. En het belangrijkste: dit jaar schakelen we voor tekstverwerking, presentatie, e-mail en internet helemaal over op Open Source. Het wordt een spannend academiejaar, denk ik.

De kindjes gaan terug naar school, inderdaad. De leraren ook.

Waar ik vandaag al over nagedacht heb:
– het feit dat veel collega’s blijkbaar zo bang zijn — en waarschijnlijk met recht en rede — dat 27.000 van hen een polis die hun verzekert tegen de gevolgen van geweld op school hebben afgesloten. Klik.
– Dat steeds meer ouders zo weinig vertrouwen hebben in het oordelingsvermogen van leerkrachten dat ze klachten indien bij straffen. Wanneer ik vroeger straf kreeg, kreeg ik thuis extra onder mijn voeten. Nu gaan ouders steeds meer naar scholen toe om de straffen aan te klagen. Klik.
– Dat de vakbond — terecht — de bedenking maakt over de gratis basisschool en waarom dat niet voor leerkrachten geldt. Wist u namelijk dat leerkrachten nog steeds zelf moeten instaan voor al hun didactisch materiaal, schriften, lesmateriaal, software,…? Ik zie het een baas in de privé nog niet zeggen: noteer in uw zelfgekochte agenda dat u vanavond 10 nieuwe schriften en 5 boeken moet kopen in de club. Klik.

Zonder uit de school te klappen (nevermind the pun): vandaag beginnen de deliberatiesessies. En dat is iets waar ik me in het begin van mijn lescarrière zeer over verbaasd heb, in de positieve zin van het woord. Ik had, zelf ex-student in het hoger onderwijs zijnde, vroeger altijd de indruk dat zulks nogal mathematisch verliep: x aantal buispunten is het maximum om te slagen, al de rest is tweede zit. Terwijl deliberaties in werkelijkheid een wikken en wegen zijn, een zorgvuldig alle factoren in rekening brengen, een bij momenten vurig verdedigen van bepaalde studenten en vooral vaak een uiting van de betrokkenheid die men bij ons op het departement heeft bij de studenten.
Dat impliceert dat het soms heel lang kan duren, die deliberaties, en dat het allemaal behoorlijk intensief is, maar het is het allemaal waard.

Morgen heb ik mijn eerste examen van deze examenperiode, en zoals altijd heb ik een beetje stress. Voor de mensen die zich afvragen waarom: omdat ik wil dat het in orde is, verdorie.

Ik neem deze periode uitsluitend mondeling af, en dat betekent heel erg voorbereid zijn en opperste concentratie. Ik probeer zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten: net nog eens al mijn fiches gelezen (zijn de vragen wel duidelijk?), de computerbestanden gecontroleerd (kan alles geopend worden? klopt het allemaal?) en de lijsten met punten voor permanente evaluatie overlopen.

Ook morgen wordt alles zo afgelijnd mogelijk gedaan. Zo is er van elke vraag een verbeterfiche, met daarop alles wat ik wil horen of zien en hoeveel punten elk element waard is. Ooit ben ik namelijk zelf naar een feedback geweest van een mondeling waar de prof zei: ja juffrouw, hoe kan ik dat nu nog weten wat er precies zo fout was aan uw antwoord, het is vier weken en tweehonderd studenten geleden. En dat was echt wel behoorlijk bleh, weetwel.

Maar goed. Ik ben er dus klaar voor. Let the games begin.