315 van de 420.
Dat is 75%.
Of drie kwart.
Of: zo ver over de helft, dat binnen heel kort het einde dichter is dan de helft.

Ik heb nu, op dit eigenste moment 315 van de 420 taken verbeterd die erdoor moesten in de kerstvakantie. Hoera!

Waarom houdt ge u in godsnaam bezig met dat te tellen ilse?
Vraag het aan eender welke leerkracht: we doen dat allemaal. Statistische drang, vermoed ik.

Meer statistieken dus! Statistieken galore!

5 taken per uur.
Dat is om de 12 minuten eentje.
Dat is 63 uur verbeterwerk, tot nu toe.
Ofwel: ongeveer 8 werkdagen van normale mensen.

Ik moet er nog 105.
Of nog 21 uur.
Of nog 2 werkdagen en een half.

Einde in zicht. Einde. In. Zicht.

Bij hem heet het GWP, bij mij creastage. Het betekent alleszins met een bende onstuimige jonge wolven naar een jeugdcentrum trekken en daar werken rond zaken waar je binnen de gewone schooluren en -muren niet toekomt.
Verschil met hem: bij mij zijn ze volwassen en meerderjarig, dus er zijn eigenlijk weinig regels. Er is geen bedtijd (wel een ontbijtuur), en er is een bar waar de wolven doen wat ze willen.

Collega B. en ikzelf hebben de laatste glazen afgewassen om 3 uur deze nacht. Daarna heb ik nog een uur geluisterd naar het dronken gebral van de andere groep in het centrum, vlak onder mijn raam. Om vervolgens om zeven uur alweer gewekt te worden door de eerste trippelende voeten door te gang, op weg naar het –gemeenschappelijk– toilet.

Het hoeft niet gezegd dat de ochtend niet alleen ijskoud maar ook veel te vroeg bleek. Bij mij was er niks aan de hand dat een paar koppen sterke koffie niet kan genezen, maar dat was duidelijk niet bij iedereen het geval.
Ondertussen ben ik terug thuis, in de rust en redelijk uitgeteld. 96 stuks jong geweld, dat gaat niet in je koude kleren zitten.

Op donderdagmiddag wordt er bij ons op het werk vergaderd. De ene keer met de vakgroep, de andere keer met de opleiding, nog een andere keer met een werkgroep of projectgroep. Vanmiddag was er een vergadering gepland van half twee tot vijf. Lang, vind ik dat. Maar gelukkig wordt er op deze specifieke vergadering altijd de nodige verzachting voorzien. In de vorm van cake, koekjes en vele soorten thee. En er is ook een ingeplande pauze, die zo’n tien minuutjes duurt, waarin we een beetje van ontspanning doen. Eens iets helemaal anders, het hoofd vrijmaken.
En zo stonden wij deze middag, omstreeks drie uur, met vijftien collega’s in de gang 1-2-3-piano te spelen. Wijs dat ik dat vind, zo’n dingen.