Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

-Bart Moeyaert-

Vandaag is het dagje niet. Vage hoofdpijn, onbestemd verdrietje binnenin. Dat komt ervan, van al dat feest en jolijt de laatste weken. Dan moet je wel een terugslag krijgen.
Alleszins: tijd voor een tuk. Daarna alles beter.

En dat het ondertussen eindelijk eens begint te sneeuwen, gvd.

Het is kerstavond. Buiten giert de huiverende wind om het duistere hotel heen en voert de regen in vlagen gerichte aanvallen op de ramen uit. De lichtjes in de tuin bengelen dat het een lust is, de takken van de bomen tekenen vreemde schaduwen in de tuin.
Binnen is het behaaglijk warm. De kerstboom is versierd met gezelligheid en er klinkt zacht stemmige pianomuziek. Ze zitten tegenover elkaar in het restaurant. De tafel is gedekt met linnen servietten, ruime wijnglazen en zilveren bestek. Om hen heen praten mensen gedempt en wordt er geklonken en gelachen. \”Families vieren kerst in de Ardennen.�? Zoals in de brochures van de toeristische dienst.
Ze bestellen champagne. Een glas voor elk. Zij is 35, hij iets ouder. Allebei wat buitenstaanders zouden beoordelen als mooie, geslaagde mensen. Geld. Dat zie je. Aan de perfecte snit van haar jurk, aan het discrete monogram op zijn hemd. Aan het dure horloge dat onder zijn mouw uitkomt wanneer hij een sigaret opsteekt. Een cadeautje van haar voor hun huwelijksverjaardag.
Zij ziet er aantrekkelijk uit: hazelnootbruin opgestoken haar, zorgvuldig en discreet opgemaakt.Ietwat vermoeide trekken om haar ogen die een vrouw soms mooier kunnen maken dan geluk. Elegant en een tikje gekweld. De carrierevrouw met een eigen zaak, consulente in het één of ander, ongetwijfeld. Eloquent en zelfbewust. Hij lijkt vooral trots op zichzelf. De HR-manager bij de grote multinational. De self-made man die zijn carriere zorgvuldig heeft opgebouwd door steeds net iets meer overuren te maken dan zijn collega\’s en door steeds de juiste hielen uit te kiezen om te likken.
Hij kijkt hautain in het rond en concludeert dat -objectief gezien- de knapste vrouw van het restaurant bij hem aan tafel zit. Zij kijkt ondertussen in haar glas champagne alsof ze daarin het geluk wil ontdekken.
Ze zijn al jaren samen. Er is een vertrouwdheid tussen hen die nog versterkt wordt door de stilzwijgende ergernis die koppels na een aantal jaar over zich kunnen krijgen. Ze zeggen niets. Hun zwijgen stoort hen allebei, maar ze hebben op de twee uur durende rit naar hier alle onderwerpen nu eenmaal al gehad. Hij heeft naar haar werk geïnformeerd, zij heeft gevraagd hoe het bij hem op kantoor gaat. Ze hebben de gezondheidstoestand van zijn moeder besproken en de huwelijksproblemen van haar zus. Er is niets meer te vertellen, nu. Dus zwijgen ze.
Wanneer het eerste gerecht wordt geserveerd, kijken ze elkaar aan. Ze glimlacht even, een gebaar dat haar duidelijk moeite kost. Na drie happen foie gras zegt hij \”lekker�? en zij knikt even om die mening te beamen. Daarna eten ze in stilte.
Tussen de gerechten in rookt hij en draait zij haar wijnglas in het rond. Af en toe verdwijnt ze even naar het toilet en komt dan wat later met spijt op het gezicht terug. Ze kijken discreet rond, volgen de gesprekken aan andere tafels, alsof ze proberen de sfeer aan andere tafels te stelen en die in hun huwelijk te brengen.
Zo kruipt de avond verder. Na dessert en koffie staan ze recht en schrijden (dit soort mensen stapt niet, loopt niet, gaat niet: ze schrijden.) het restaurant uit.
Waarschijnlijk om elkaar in het grote bed op hun luxueuze kamer welterusten te wensen en met de rug naar elkaar toe nog even in het donker te staren. Zoekend naar een manier om de kilte te verjagen en hun geslaagde leven inhoud en warmte te geven. Ik kijk hen na en als even later het flessengeluk bij mij in het glas wordt geschonken, blaas ik in de lege bordeaux en wens dat nooit geslaagd wordt als hen.

…is dit. Omdat ik het gisteren nog eens te horen kreeg en het herinnering opriep aan die krop in m’n keel van zes weken geleden. Voor zij die weten waarover ik het heb: enjoy. Er gaat niets boven wat melancholie in december.

Kamperfoelie – Marie de France

zij beiden waren voor elkaar
zoals de kamperfoelie daar
die rankt rondom de hazelaar
wanneer hij zich heeft vastgelegd
en om de stam zich heeft gehecht
dan blijven zij zo voor altijd
maar als er iemand beiden scheidt
zal met de hazelaar stilaan
de kamperfoelie ook vergaan
mijn zoete lief, zo zijn ook wij:
ik leef door jou
als jij door mij

Omdat mijn energieniveau vandaag zeer te wensen overlaat en ik bijgevolg geen zin heb om steeds maar mijn zelfde anti-thrillerpleidooi te houden, heb ik besloten de Da Vinci Code toe te voegen aan mijn kerstlijst.
Het is namelijk niet meer te houden de laatste tijd: van alle kanten word ik om de oren geslaan met superlatieven en kleurrijke omschrijvingen als meeslependste, intrigerendste, beste, mooiste en spannendste. Ik geef me bij deze over. Mijn weerstand is gebroken en ik zal het onding lezen.
Ik zal zelfs eerlijk zijn over of het al dan niet bevallen is en zal dus – cross my heart – niet gewoon uit koppigheid en omdat ik tegendraads ben van aard zeggen dat ernixaanwas.

Bring it on!

Gisteren een schrijvende medemens herontdekt die altijd al erg in mijn smaak viel, maar die ik – zoals zoveel dingen – een beetje uit het oog was verloren : Hanif Kureishi.

Kureishi\’s bekendste verwezelijking is waarschijnlijk het script van \”My Beautiful Laundrette”, waarvoor hij in 1985 een Oscarnominatie kreeg. Ook zijn eerste roman, het hilarische \”The Buddha of Suburbia” , is een gevestigde waarde: het stond vroeger zelfs op de literatuurlijst van de 1e kan Germaanse, hier in Gent. Daar heb ik de man ook ontdekt en ik was meteen weg van zijn meeslepende manier van schrijven, en van het harde randje dat zijn verhalen altijd hebben.

Sindien is Kureishi één van die auteurs waar ik altijd even naar zoek in DeSleghte of tweedehandswinkels en zo heb ik ondertussen al een aantal boekjes van hem in mijn bezit.
\”Intimiteit” is met voorsprong de persoonlijke favoriet, wegens de wrange nasmaak die het nalaat in je hoofd. Het is één van die boeken waar je trager van gaat lezen, gewoon omdat je het einde zo lang mogelijk probeert uit te stellen.

Gisterenavond ben ik dan eindelijk begonnen in \”Liefde in Tijden van Weemoed”, een verzameling kortverhalen waarvan het eerste alvast lekker vettig is. Ik tel dan ook de uren af tot ik na het werk weer aan het lezen kan gaan.
Voor wie tijdens het werk wil lezen : klik hier.