Zomeravond. We hebben woorden en tijd.
Behaaglijk is het om van mening en geslacht
te verschillen, waarna alleen nog van geslacht,
een verschil van dag en nacht, waarna nacht.

Laat je strelen, kom.
Ik hou ervan je lichaam te verdelen
in van alles twee, zoals ik deze zomer
de zee verdeelde toen ik schoolslag zwom.

-Herman de Coninck-

Happy gedichtendag, y’all.

“Allez. Gelukkige Valentijn en al.”
Ik grom boven mijn eerste koffie van de dag. “Ja, gij ook hé.”

Ik vrees dat ik niet gemaakt ben voor romantiek, zo voor half negen in de ochtend. Maar vanavond maakten wij het goed, de dochter en ik. Met een verrassing, voor als hij straks thuiskomt. En bij deze ook met een gedicht, gepikt van T. op de facebooks. Het gaat, na al die jaren, nog steeds recht naar mijn hart.

Liefde is niet het einde. Is geen eten en drinken.
Is geen dak boven het hoofd tegen de regen,
geen reddingsboei voor wie verdrinken.
Liefde is nergens voor en nergens tegen.

Liefde biedt geen uitkomst tegen de dood.
Vult geen lege longen met lucht. Verricht geen wonder,
tenzij dat je elke dag al een beetje sterft in mijn schoot.
Je hebt er niets aan, maar je kunt niet zonder.

Het kan best zijn dat ik in toekomende tijd,
verslagen van pijn en kreunend om respijt,
gesard door armoe en moe van het huilen

jouw liefde voor rust zou verruilen,
of de herinnering aan vannacht voor een kleiner verdriet.
Het kan best zijn. Maar ik geloof het niet.

(Herman De Coninck)

Fijne Liefdesdag, y’all.

Ge kent de eerste zin allemaal, het gedicht wordt vaak vergeten. Daarmee.

Behoud

Behoud de begeerte.
Vergeet waarvoor je in de kou
wou staan en sterven
toen je dacht dat de wereld een lente
was of een vrouw.

Verwacht dag en nacht
maar vergeet de vrees die je was.
Betaal geen rente voor je gedrag.

Morgen versnelt.
Gisteren zwelt
liefde doodt, gaat niet dood.

Behoud geen resten.
Stap over haar schreef.
Zij blijft de welriekende dreef
in jouw verwoeste gewesten.

Hugo Claus

Gedichtendag 2013, en de dochter is ziek. Dus dacht ik hieraan, dat is evident. Lees overal, vandaag, want het helpt.

Poëzie
Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:
zo helpt poëzie.

HDC

Op 19 december 2005, de dag dat ik achttien jaar werd, ben ik officieel gestopt met school op de Ottogracht. Nog één keer teruggegaan om afscheid te nemen van Henk. Er was maar een leerkracht waar ik persoonlijk aan wou laten weten dat ik weg ging. (pagina 88)

– Xander is gestopt met school. Vanmiddag langs geweest.
– Xander?
– Die gast die tegenwoordig al eens kwam kijken naar optredens.
– Mager, handschoenen zonder vingers, zwarte kleren?
– ja, Xander.
– Allez zeg. Is dat een goed idee, dat stoppen met school?

Daarna vertelde het lief dat hij daar toch niet op zijn plaats zat, die gast. Hij zou comedy gaan proberen, zei hij. En hij had wat materiaal laten lezen. En had zenuwachtig staan wachten in het lokaal.

– Was het wat goed, dat materiaal?
– Goh ja. Er zaten een paar goeie jokes in. Maar het zal ervan afhangen wat hij ermee doet, natuurlijk, op een podium. Ik heb hem gezegd dat hij moest proberen, in den bal enzo.

Die avond keken we naar een DVD van Seinfeld. Een cadeautje.

****

Het evenement vond plaats in een of ander oud overheidsgebouw in Gent. Glazen deuren, kerels met oortjes achter de balie. In het auditorium zaten een vierhondertal scholieren te wachten. Er werden verschillende projecten voorgesteld, prijzen uitgereikt en ik mocht een stukje spelen. (pagina 99)

Ik sms het lief.
– Fuk. Ze hebben blijkbaar het idee gehad Xander te laten spelen hier op de prijsuitreiking. Geen spots, een auditorium, kinders die naar huis willen en nauwelijks versterkt. Geen cadeau, maat.
Ik sms het lief een kwartier later.
– Hij is recht gebleven. Ik heb zitten sterven van de zenuwen.

***

En dan is er een stuk over die jongen met het witte kostuum en zijn adorerend lief. Die vond dat het onrespectvol is om in jeansbroek op te treden. Mijn hoofd doet nog pijn als ik denk aan hoe hard ik met mijn ogen heb gerold. Die keer met het instortende podium, de kouwe plat, de comedy casino’s, de eerste Katse Feesten, en nog honderden verhalen die ik allemaal ken en waar ik dikwijls zelfs bijwas.

In 2005 zat ik, zorgvuldig weggestopt, op de eerste rij toen Xander met comedy begon. Nu lees ik zijn boek, en ondanks het feit dat ik alweer stikjaloers ben dat al die BVs boeken mogen schrijven en ik niet, zit ik de hele tijd met een dikke vette grijns. Fier op hem, natuurlijk. Maar vooral: de herinneringen aan de wonderjaren van de Vlaamse comedy zijn onbetaalbaar. Blij dat iemand ze heeft neergeschreven.

Xander De Rycke – Het leven is kak. En dan wordt het grappig. Vanaf half oktober in uw boekhandel.