Dazed & Confused, eigenlijk is dat wel een goed boekske, zo merk ik net.
(Lief koopt dat als sinds we samenwonen elke maand, maar ik heb er nooit eerder in gelezen wegens ziet er te hip uit.)
Ik ga vanaf nu proberen om op wekelijkse basis het woord “trawanten” in dit weblog te verwerken. Gewoon omdat ik trawanten by far het coolste woord vind dat de laatste maanden wederom onder mijn aandacht werd gebracht.
Go Krimson!
Pieter Aspe is in het ziekenhuis opgenomen met een hartaanval. Nu ben ik niet ‘s mans grootste fan, maar ik vind dat dus wel erg.
Die mens is 53 en heeft een hartaanval gekregen. En nu moet hij bypassen krijgen. DRIE-EN-VIJFTIG.
53 dat is even oud al de Herman, ten tijde van zijn hartaanval. En Bram Vermeulen was ook al nauwelijks ouder toen zijn tikker het begaf.
Wat is dat met die schrijvers, verdorie?
(upgedate versie…)
Vroeger zei de pastoor in de kerk:
“Let niet op onze zonden, maar het geloof van uw kerk”
of (dacht ik)
“Let niet op onze zonden, maar op de kracht van ons geloof.”
Enfin, het was alleszins iets met geloof.
Nu zegt hij op diezelfde plaats:
“Let niet op onze zonden, maar op de droefenis van uw volk.”
Sign of the times.
Het waarom van het webloggen, daar gaat het de laatste dagen over in de “blogosfeer” (spreek uit met stiff upper lip, inderdaad). En over klasseren ook, maar daarover zal ik één dezer wel eens een boom opzetten.
Waarom? Nico doet van plakboekske, Lief ook. Michel toont graag dingen aan de mensen.
Mijn reden is eenvoudig: ik heb een dwangmatige neiging om dingen op te schrijven. Altijd al gehad. Bovendien heb ik ook de dwangmatige neiging om alles wat ik opschrijf bij te houden. Dozen vol dagboeken, mapjes met verhalen en gedichten, schriftjes vol zinnen overgeschreven uit boeken, mooie woorden,….
En brieven natuurlijk. Er is de klasseur met klasconversaties met vriendin k.. Er is een schoendoos propvol brieven van Ketnet, uit het eerste jaar aan den unief (we zaten begod hele dagen tesaam op café, en toch iedere dag zekers één brief). Er is een speelgoedbak vol brieven van andere vriendjes en vriendinnen. Hartverscheurende bekentenissen over hoe zwaar ons leven wel was (ja, klijn, het gaat over u), liefdesbrieven, pagina-lange epistels en korte kattebelletjes. En faxen: er is een doos vol faxen verstuurd uit het eerste jaar regentaat. Brieven van en naar vriendin B., die toen in Bornem vertoefde en van en naar de Jos, die studeerde in Parijs.
Toen de wereld digitaal werd, is een deel van de brieven vervangen door mailtjes (die ik trouwens ook allemaal fanatiek bijhoud) en een deel van de schriftjes door bestanden op de computer (“Mooie dingen voor de mensen.doc”, “woorden.doc”, “zo triest.doc”). Dat is toch al een jaar of vijf zo.
En toen wilde ik html leren en deed ik dat met een skynetblog. En toen begon ik daar dingen op te schrijven, want daar dient dat voor en ik zit nu eenmaal met die drang. En toen begonnen we met het project en las iedereen opeens over kerygma in de gazet. En toen lazen mensen die me kennen opeens dit weblog: mijn ouders, mijn familie, de vrienden die ik niet zo vaak meer zie, de ex-collega’s. En zo lijkt het nu een beetje alsof ik hier brieven schrijf naar al die mensen tegelijk. Dat is best handig: iedereen weet min of meer hoe het gaat en wat er aan de hand is in mijn leven. En dat scheelt een eind small talk als ge de mensen terugziet.