De angst ruiste als een verliefdheid door zijn bloed.
-Tim Krabbé-
21.53 verstuurde sms: Het is in huis of alle dingen staan te sterven. Weet jij waar ik die zin haal? Boek? Schrijver?
21.55 ontvangen sms: Jeroen Brouwers. Ik denk “het is niets”, maar het kan ook uit “bezonken rood” zijn.
Lof en dank aan M.
Ik heb hier ondertussen al vier postjes in draft staan en heb van geen enkel zin om ze af te werken. Dat komt omdat ik er altijd aan begin terwijl ik even pauze neem van het poetsen mijner keuken en het ordenen mijner papieren en het afwerken van administratieve zaken voor school. Ik neem dan vijf minuten pauze en begin aan een stukje, dat dan driekwart klaar is maar tegen dat ik opnieuw pauzeer wil ik natuurlijk of iets helegans anders schrijven.
Aja, want ik ben een vrouw en iedereen weet dat vrouwen chromosoonsgewijs belast zijn met een hardnekkige wisselvalligheid. Wij kunnen daar niet aan doen, neen.
Ik had dus al geschreven/wilde beginnen schrijven over:
– een huis dat we hebben gezien gisteren via de flyers en dat voor ons niet geschikt is, maar zeker wel voor iemand anders;
– het winteruur en hoe knus dat wel is;
– hoe irritant ik commentaren met jongerentaal, spellingsfouten en geroep wel niet vind en of dat dan betekent dat ik oud word;
– het feit dat ik een week vakantie heb (hiephoi!) maar ook heel veel werk (awoert!)
– mijn koorts die nu eindelijk 24h is weggebleven, wat kan wijzen op genezing (hoera!)
– mijn lief die vandenavond voor het eerst Wim zijn voorprogramma gaat doen
– de nieuwe serie van Desperate Housewives die ons na twee afleveringen al helemaal verslaafd heeft gemaakt. Alweer.
– bloggers die zich excuseren voor het feit dat ze niet veel schrijven en dat zulks wel belachelijk is en al.
En ik moest ook nog vertellen wat ik in de cocotte had klaargemaakt vrijdag. En ik heb twee weken geleden een appeltaart gemaakt waarvan ik het recept dringend moet noteren want anders is het voor altijd verloren. En ze was zo lekker.
Bij deze weet u dus wat u van mij kunt verwachten, de komende dagen. Als ik niet opeens iets anders bedenk.
Inspiratie. It’s a bitch.
Een goed najaar
De vruchten zijn verkocht.
De boeren betalen de pacht aan de Heren.
De vliegen vallen dood op tafel.
Het regent gulzig en de bieten glanzen.
De akkers verteren hun moederkoek
en stijf in de wolken nadert de winter.
Morgen koop ik zeven kannen olie
en een nieuwe bril om in het boek te lezen.
Deze winter ga ik nog niet dood.
Paul Snoek
Vandaag naar A Guide to Recognizing Your Saints weest kijken op Het Filmfestival. Op het moment dat de mama daar na jaren haar zoon weer terug zag, zei die mama iets heel schoons.
It’s good to see you again. It’s good to say your name, to you.
Zo. Alweer een paar mooie woorden bewaard voor het nageslacht.