Alles van waarde is weerloos
Over dit hier kan ik behoorlijk kort zijn. Ik vind hem altijd goed, maar soms heerst mijn lief bijzonder hard. En dit was één van die keren. Niet dat het perfect was, maar het was de aller-allereerste try-out van de nieuwe voorstelling en ik was eigenlijk best onder de indruk. En ik ben niet vaak onder de indruk, neemt u dat van mij aan.
Splinternieuw materiaal, en er boenk op jong.
Na de avonturen van vorig jaar volg ik Cameretten op de voet, dat spreekt voor zich. De halve finalisten van zijn bekend, en er is één Belg bij, Steven Gabriëls. Het doet me zeer dat de TBJ-vrienden het niet gehaald hebben…ze zijn nochtans uitstekend bezig.
Bij de andere (Nederlandse) halve finalisten zie ik echter één naam staan ronken die ik ken, en waar ik overigens helemaal wild van ben. Ik waag me dan ook aan een kleine voorspelling, zonder de andere halve finalisten te zien.
Henry van Loon gaat Cameretten winnen dit jaar. Omdat hij het verdient, jawel. Iedereen die er was, die keer in de bal, knikt nu bevestigend.
Ja-ha, we zijn op babybezoek geweest, daarnet. En het nieuwe gezin stelt het uitstekend. Veel gelachen, veel “oh zo’n schoontjen” geroepen” en veel met janne op mijn schoot gezeten.
Statement van de dag: het is de dochter van haar vader. Grandioos te laat komen, in het midden van de nacht arriveren en liever slapen dan eten.
Best de frietketel achter slot en grendel steken zeggen wij, of er gebeuren ongelukken.
Deze ochtend om 4.17h is de langverwachte godot van de familie decroubele–braeckevelt geboren. Geen godot echter, maar een dochter: gezond als een visje, 50 cm en 3kg 125g.
En wat een prachtige naam! Janne Decroubele!
Proficiat, lieve schatten, en wij komen zo snel mogelijk bezichtigen, dat spreekt voor zich.
Update: ook Peter schrijft erover en bij de mama is er ook een post. En er is een foto! Uw felicitaties horen meer daar thuis, dus ik sluit de commentaren hier.
Kent ge dat? Het gevoel dat uw prioriteiten gelijk verkeerd liggen, soms? Dat ge tijd steekt in dingen die u meeslepen en zo’n groot deel van uw leven zijn dat ge veel andere dingen verwaarloost?
Het is wacht ik dacht, gisteren, toen ik mijn glas ronddraaide en keek hoe de ijsblokjes zich vermengden met de lichtbruine baileys, terwijl ik luisterde hoe lief en k. het hadden over hoe ge opeens kunt denken: dit is wat ik altijd al heb willen doen. En hoe dat een soort thuiskomen is.
Het was geleden van die keer toen er een Bom viel op de brugse poort dat we nog eens langer dan vluchtig samen rond een tafel zaten.
Het was een avond van lekker eten, bubbels en wijn, muntthee en whiskey-gebaseerde drankjes toe. Een avond ook van koetjes, kalfjes, Het Leven, verdriet en geluk. Over zoeken en machteloos zijn en graag zien.
Ik had even tevoren op mijn uurwerk gekeken, voor het eerst die avond, gezien dat het tegen twee uur liep en me daar oprecht over verwonderd. En ik bedacht dat er zoveel mensen zijn met wie ik dringend nog eens zo’n avond wil. Avonden van pictionary, van Westvleteren, middagen op een terras, middagen in het Park, dat soort dingen. Dat doet deugd aan mijn hartjen, namelijk.
Hou uw gsm en mailbox in de gaten, lieve maten, ik kom draan.