Momenteel babysit ik op Mauro. Tien maand oud, een beetje ziekjes maar voor de rest een bijzonder gemakkelijk kind. Dat doet niet liever dan met lepels in potjes roeren, rechstaan aan de salontafel, aan de zijkant van de sofa sabbelen en op mijn toetsenbord prutsen. We zitten naast elkaar in de zetel en het is best gezellig.

Ondertussen is het boven iets minder, heb ik de indruk. De papa van voorgenoemde baby en mijn MacGyver-lief steken momenteel immers een trap in elkaar. Ge kent dat wel: ge vraagt een offerte aan een schrijnwerker en een nieuwe trap is pokkeduur, zo blijkt. Een paar weken later loopt ge in de brico en daar hebben ze dat zelfbouwpakketsgewijs, trappen. Een doos met treden, een doos met tegentreden en we kunnen beginnen. MacGyver besluit dat het zo moeilijk niet kan zijn, na al die jaren ikea-kasten, en hopla: de nieuwe trap wordt besteld.

En dan begint het samensteken. En dat blijkt moeilijker dan gedacht. Bovendien zit het allemaal niet zo mee: de zaag van de wipzaag bleek versleten, de waterpas is zoek, de nieuwe waterpas kon enkel cash betaald worden en hij had geen geld mee. Enzovoort enzoverder.

U begrijpt dat MacGyver niet zo opgezet was met het verloop van de middag en ietwat kregelig begon te worden Toen hij daarnet in de keuken de doos van de nieuwe waterpas opendeed hoorde ik hem bovendien roepen: “[insert vloek], het is nen Italiaansen”. Waarop ik: “Oh neen, is dat verkeerd?” en vriend J.:“Het is niet mogelijk, nen Italiaansen, verdomme toch”. Ik was al helemaal zenuwachtig aan het worden, want blijkbaar moest hij terug naar de winkel en ik wist dat zulks zijn humeur niet goed ging doen. Tot hij grijnzend uit de keuken kwam. Dezelfde grijns als vriend J. overigens.

En als u denkt dat het met één april te maken heeft bent u verkeerd. Bij ons is’t alle dagen één april.

Kruimel vraagt erom.

Als ik ziek ben, dan speelt hij gitaar voor mij. Als ik boos ben, dan trekt hij een raar gezicht en dan weet ik niet meer waarom ik boos was. Als ik overstuur ben, dan wrijft hij over mijn hoofd en zegt dat ik een coole chica ben. Als ik panikeer zegt hij panikeert keer zo niet, als ik mij aanstel zegt hij stelt u keer niet zo aan. En hij doet dat op zo’n manier dat ik dat pik.

Ik moet minimum tien keer per dag luidop heel hard lachen om iets wat hij doet of zegt. Als onze poetsvrouw ziek is en hij weet dat ik veel moet werken die week, dan kom ik thuis en heeft hij de keuken schoongemaakt. Als ik lange uren maak, dan kookt hij de lekkerste spaghetti ter wereld voor mij. Als ik domme dingen doe, dan is hij kwaad op mij. En als iemand mij verdriet doet, dan is hij immens kwaad op die persoon.

Als hij weet dat ik die avond nog in bad wil gaan, dan zet hij in de vooravond de verwarming op de badkamer aan. Als hij mij ziet, dan lachen zijn ogen. Altijd.

Hij kijkt in zijn statistieken.
Hij ziet links binnenkomen via de wijvenblogs.be.

En hopla, al zijn gladheid komt boven. Proper.