Het lijkt wel of ik de laatste tijd niet anders doe dan afscheid nemen. Vandaag was de locatie van het byebye Zaventem, terminal 1, en de uitgezwaaiden twee van mijn favoriete mensen in de hele wereld. Mensen die sinds jaar en dag een groot deel van mijn leven zijn en een nog grotere plaats in mijn hart innemen. Ik ben dan ook trots op mezelf dat ik maar een heel klein beetje gehuild heb, daar in de vertrekhal.
Een beetje droef dus vandaag, maar ook wel blij voor hen: deze twee kleine belgjes trekken nu de wijde wereld in. Een tocht die begint in Argentinië, eerst naar beneden (Ushuaia!) en dan naar boven. Van daaruit gaat het naar Bolivië, naar Peru en uiteindelijk naar Equador. Acht volle maanden zijn ze weg, en dat is best wel lang. Ik kan dan ook nauwelijks wachten tot het 27 juli is, want dan hebben we een date op de luchthaven van Lima. Tegen die tijd is hun haar lang en hun huid zongebruind . En waarschijnlijk stinken ze ook een beetje tegen dan.
Ik kijk er al naar uit!

Loperke gooide me net -het inmiddels alom bekende- muziekstokje toe, dus maak ik er maar meteen werk van. Here goes.

1.Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer ?

Ik heb geen muziekbestanden op mijn computer. Ik ben daar tegen, tegen al dat downloaden en kopiëren. Geef mij maar een echte cd uit de winkel, in zo\’n leuk doosje en met zo\’n echt boekje erbij.
Technologie. Tsssjjjj.

2. Wat is je laatst gekochte cd ?

Zelf gekocht: nic cave & the bad seeds, abattoir blues / the myth of orpheus .
Cadeau gekregen: soundtrack van \”eternal sunshine of the spotless mind�?, met dat helehelehele mooie liedje van beck erop.

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las ?

�?to hot�? van de fun loving criminals was net op stubru. Dat dus.

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.

Ik verdeel het eerlijk. Twee liedjes omwille van de schoonheid. Twee omwille van de herinnering.

Soundtrack van het heden:
– \”so what�? van miles davis. Het openingsnummer van \”kind of blue�?, omdat het me rustig maakt doet. De hele plaat eigenlijk, dus neem ik voor het gemak maar gewoon track 1.
– \”cantaloupe island�? van herbie hancock. Goede wijn behoeft geen krans.

Soundtrack van het verleden:
– \”the death of a salesman�? van sophia
– \”mia�? van gorki . Ik word er nog altijd een beetje week van als ik het hoor.

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom ?

Aan Nagila, omdat hij naar alle waarschijnlijkheid de meest absurde antwoorden zal geven.
Aan Brammie, omdat het leuk is hem weer af en toe te horen.
En aan Katlijn, omdat zij mee aan de basis ligt van het week worden van mia.

HET GESLACHT
(Voor Herman de Coninck)

In mannen is het koud en vaak december.
In vrouwen is het meestal mei.
Zij willen glimmen, levenslang,
vermommen zich van top tot teen
om niet voortijdig te verschrompelen.
Zij blijven bezig met verblijven.
In mannen is het koud en houdt het op.
Mijn God, hoe dol zijn zij op eindigen.
Want mannen rammelen zich klaar
en zwaargewapend met zichzelf,
besteden zij hun dagen aan verstijven.
In vrouwen heerst een soepeler geslacht
waarin iets bloesemt, iets ontboezemt,
en waar zij tederheid bewaren
of heimwee naar een meer in Zwitserland.
Zij houden van beginnen en behouden.
In mannen is het oorlog, niets dan oorlog.
In vrouwen wordt geboren, totterdood.
Zij knipperen een poosje met hun ogen,
zij fonkelen, zij woelen even
en daar ontstaat een dapper nageslacht.
Eén man volstaat en het wordt afgeslacht.
In mannen is het koud en vaak december.
In vrouwen is het altijd mei.

Luuk Gruwez

De veerkracht van een mens, die kan bij momenten zulk een kolossale proporties aannemen dat je er stil van wordt. Zo concludeerden wij na een poos, allebei aan een kant van het proximus-netwerk. Met een zucht, maar eigenlijk ook met een kleine, voorzichtige glimlach. Want daar heb je die veerkracht weer natuurlijk.
Vreemd is dat, hoe zij het breekpunt tussen hoop en wanhoop nooit bereikt hebben. Hoe wanhopig de situatie er ook uitzag en hoe hard de realiteit telkens weer probeerde met striemende slagen de weerstand te breken. Je vreest en voelt de nabijheid van dat moment waarop niets anders rest dan deemoedig het hoofd te buigen, op te geven en als een verslagen soldaat in een hoekje te kruipen. Hoist the white flag.
En toch komt dat ogenblik er nooit. Een mens is opgetrokken uit hoop, geprogrammeerd om toch alsnog steeds het beste te blijven vermoeden. Ik kan niets anders dan respectvol opkijken naar zoveel moed en doorzettingsvermogen.
Nu is alles anders en toch lijkt alles door te gaan, zo zei ze nog. Dat je trek hebt in een koffiekoek of zin hebt in een douche lijkt onbetaamlijk. Dat je doorgaat, omdat je weet dat er niets anders opzit. Er moet geregeld en nagedacht, beslissingen moeten genomen worden en keuzes gemaakt. Ze gaat door.
Ik sta wat onwennig aan de zijlijn. Kijk, voel mee, probeer dingen zeggen die niets beter kunnen maken maar die ik toch zeg omdat alleen het zwijgen zo pover is. Mijn hoofd is vol zoeken naar hoe ik helpen kan en tegelijk weten dat niemand dat kan. Het komt steeds uit op diezelfde gedachte: hoe de wereld hard is voor wie dat niet verdient.