Getypt met zijn ene vinger, but hey: het is toch getypt é mensen.
Welcome back, R.! Het maakt mij zeer zeer gelukkig u te lezen.
Vriend B. gaat van trouwerij doen, half juli, samen met zijn Haagse Deerne. Voor het feest trekt het hele posse naar Den Haag (note to self: must book hotel), maar het vrijgezellenleven uitwuiven gebeurt hier in Gent.
En zo ga ik volgende week zaterdag voor het eerst in mijn leven naar een vrijgezellenavond van een jongen, want ik stond op het matenlijstje. En dan heb ik het dus niet over “bruid en bruidegom vieren samen hun vrijgezellenavond” (dat heb ik al eerder gedaan) of “de twee feestjes komen laat op de avond samen voor een afsluitende fuif” (dat is bij zowat iedereen zo) maar echt een jongens-vrijgezellenfeestje. Er zijn allerlei jongensachtige plannen, waarover ik niks kan zeggen want B. leest mee, en er is een gastenlijst van jongens. En ik dus.
ik heb er zowaar een beetje stress over. Twijfels alom. Kan ik wel boeren laten op commando? En moet ik nu vettige klap leren uitkramen over de wijven? En vooral: wat moet een meiske in godsnaam aan voor zo’n gelegenheid?
Deze avond valt het doek over Loebas, de eerste avondvullende voorstelling van mijn lief. Na twee en een half jaar is het dan voorbij.
Het is allemaal begonnen met die publieks- en persoonlijkheidsprijs op Humorologie. Dat was met Het Vergrootglas, een half uurtje standup. Aan die prijzen was een tournee verbonden, en toen had het grote boekingskantoor plots interesse. En op een dag sprak mijn lief: ik ga al mijn materiaal weggooien en een cabaretvoorstelling schrijven, een avondvullende. Eens kijken of ik dat kan.
Er werden try-outs gespeeld, en er werd geschaafd en geschreven. Er waren periodes van writer’s block, en dan weer periodes dat alles goed liep.
Na een maand of negen was die af en ging ze in première, in Merelbeke. De avond voordien had hij de hele voorstelling nog omgegooid en het laatste kwartier geschreven.
Een paar maanden later, in november, stond hij met een stuk uit Loebas in de finale van Cameretten in Rotterdam. Ook daaraan was een tournee gekoppeld, en er bleven een paar fijne vriendschappen en een boekingskantoor in Nederland over achteraf. Ondertussen nam Wim Helsen het lief ook mee als voorprogramma van “Bij mij zijt ge veilig”.
Dit seizoen was een combinatieseizoen: try-outs van een nieuwe voorstelling, Karton (premiere op 10 oktober in Gent, trouwens) en een reprise van Loebas. Nu voor het laatst dus.
Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik ben trots: want als ik zie wat er de afgelopen jaren veranderd is, in zijn eigen stijl zoeken, in zijn vlotheid van schrijven, in zijn podiumvastheid, dan kan ik niet anders dan dat. Hij is zoveel gegroeid en zoveel veranderd, ook in het materiaal dat hij speelt, dat het wel moet goedkomen. Vandaar ook dat er volgend jaar loopbaanonderbreking wordt genomen en hij fulltime van comedy gaat doen. Ik heb er een rotsvast geloof in dat het allemaal gaat lukken.
Ik ben niet de enige, en dat is wat het meeste deugd doet, trouwens. Het rotsvast geloof van onze vrienden en familie, dat is fantastisch. Dat die mensen ons overal volgen, tot in Rotterdam toe. Naar try-outs komen kijken, naar voorstellingen komen en iedereen die het horen wil vertellen hoe fantastisch hij wel is. Die steun is onbetaalbaar.
You all rule, folks. En we vinden het dan ook bijzonder fijn dat de laatste Loebas vanavond zal gespeeld worden in jullie bijzijn.
Merci!
Gisteren — eindelijk — nog eens de familie Decroubele–Braeckevelt over de vloer gekregen. Gekookt, gegeten, wijn gedronken: het was fijn. Ik was vooral content van mijn aardbeien-dessert. Ik had balsamico-azijn en het sap van een limoen samengekapt, er suiker bijgedaan en er verse munt doorgesnipperd. Daar de aardbeien een paar uur in laten marineren en dat geserveerd met verse slagroom en vanille-ijs. Excellent dessert en geen werk. Voorheen had ik een kipje gemaakt als hoofdschotel: een poot koriander, een poot peterselie, een limoen in stukken, grof zout, een teen of vier look en dat allemaal in de buik van de kip. Nog wat koriander en peterselie erover gegooid en een dikke klont gesmolten boter erover gegoten. Dan in de oven en serveren met gebakken patatjes met rozemarijn en een salade.
Als voorgerecht een klassieker: verse vijgen, parmaham en mozzarella.
Allemaal uitstekend gelukt. En een fijne avond in leutig gezelschap. Meer moet dat niet zijn.
Rendv heeft — eindelijk zeg — een blogue van zijn eigen. Dat werd tijd, want veel uitgaan doet hij precies niet meer, en dan is zo’n weblogding de beste en meest gemakzuchtige manier om op de hoogte te blijven van iemands leven.
En wie is dat dan wel, vraagt u? Wel, Rendv is zowat het bewijs dat de wereld klein is. Vertel ik een paar jaar geleden aan Michel “We moeten naar een trouwfeest van een maat van Henk. Hij trouwt zowaar met een Russisch meiske.” Antwoordt Michel: “Ah, doe R. mijn groeten en proficiateer hem”. Very funny.
Op het trouwfeest van R. en L. had ik trouwens voor het eerst bruinen-zonder-zon gebruikt. Twee uur later had ik een rok met daaronder twee oranje worteltjes. Maar niemand heeft het gezien, denk ik, en het doet ook helemaal niet terzake in deze post.
Gewoon hoera dus! En welkom, R.!