vriendjes

vriendjes

Lief op Holland drie.

Daarnet, na thuiskomst van een avond-nacht-ochtend-middag in Leuven (Jeej voor de Lunatics voor de gezellige avond en jeej voor vriendin B. voor het zachte bed, het ontbijt deluxe en het gezelschap, trouwens!) gekeken naar het programma van gisterenavond.
Spannend was het wel. Op het einde, bij de uitreiking, wist ik wat er ging gebeuren maar ik was toch weer nerveus. Soms zit mijn fysiek raar in elkaar.

Lief kwam uiterst rustig over, vond ik, in de interviews. En hij zag er mooi uit en hij had een blauw pulleken aan. En hij heeft op de Hollandse televisie gezegd dat er tapis plein in zijn mond zat en hij dus pintjes ging gaan drinken.

Wat wel weer bleek is hoeveel ze kunnen foefelen in de montage. Henk zegt: het is nu half vijf en onmiddellijk daarna: ik heb lang geslapen. Terwijl we dus om half elf op waren é maat. En op een bepaald moment zie je Daniel Arends zwaar scoren in de zaal tijdens zijn programma en daartussen zit een quote van Henk “Ja, *nu* ben ik zenuwachtig”. Die quote is opgenomen vlak voor hij zelf op moest en dus niet tijdens daniel zijn optreden.

Televisie! Allemaal boerenbedrog!

(Ow. En de mensen die het net als ons gemist hebben: wir haben ein DVD!)

En al vriendjes

You win some, you lose some.

We zijn, sinds tien minuten, terug uit Rotterdam. En hoe fijn die mensen ook waren en hoe leuk de voorbije drie dagen wel geweest zijn: ik geniet ongelooflijk van de rust van ons huis en van de stilte. Ontspannen, weet u wel.

De voorbije dagen waren een emotionele rollercoaster en ik kan daar eigenlijk niet zo goed tegen. Ik heb het nogal voor stabiliteit en dingen die hetzelfde blijven en voor weinig drukte.
Eerst was er de halve finale woensdag: bijna doodgaan van de stress terwijl lief aan het spelen was, daarna even ontspannen in de bar en dan de lange rit naar huis. Donderdag werken, vrijdag opnieuw naar Rotterdam.
De bekendmaking van de finalisten: opnieuw ben ik een paar keer heel erg doodgegaan. Daarna de uitzinnige vreugde dat hij erbij was. De volgende dag opnieuw de spanning over het optreden en dan de bekendmaking: ik stond te trillen op mijn benen.
Vervolgens was er een klein beetje (en uiterst milde) teleurstelling: je hoopt ergens toch altijd.
Ellen kreeg de persoonlijkheidsprijs, Daniel kreeg jury en publiek. Allemaal heel erg verdiend, dat wel, maar for the record: Henk heeft ook ongelooflijk sterk gespeeld gisterenavond en ik was immens trots.
Na de uitreiking: de ontlading en een duik in het nachtleven. En dan vandaag eindelijk de rust.

Ik ben trouwens ziek sinds gisterenavond. Ik dacht eerst dat het door de stress kwam, maar vandaag is het erger en ben ik ook bijzonder misselijk: ik denk dat ik dat buikvirus te pakken heb. Morgen toch maar eens naar de dokter.

vriendjes

Pfiew.

Ik heb heel erg veel gedaan vandaag voor een mens die maar vier uur heeft geslapen. Les gegeven, vergaderd, bij de familie op bezoek, mailbox doorploeterd én een artikel geschreven voor Gentblogt.
Het verslag van gisterenavond zult u dus te goed moeten houden. Of hier kijken, dat kan ook. Anyhow. Ik ben een content mens. En ik ben behoorlijk aan het ontspannen ook.

Ja! vriendjes

Even snel.

– het was pas half drie toen ik in mijn bed kon kruipen
– om zeven uur ben ik opgestaan
– voorgaande interesseert u geen zier natuurlijk
– u wacht op ander nieuws
– dienaangaande kunnen wij u zeggen dat we heel tevreden zijn
– en dat lief ook onder stress zwaar kan heersen

Straks een verslag. Nu nog een koffie en hop naar school.