Ik ben gisteren de hele dag ongemakkelijk geweest van een interview met Peter Adriaenssens, kinderpsychiater, in De Morgen. Ik heb het in drie etappes moeten lezen, omdat ik er op bepaalde momenten fysiek pijn van had.
Misschien dat ik daar te emotioneel op reageer, als onderwijsmens. En als iemand die in een buurt woont waar veel kinderen wonen waarvan ik vermoed, zie, voel dat ze tot die 30% behoren die volgens Adriaenssens uit de boot vallen. Maar toch. Misschien is emotioneel de enige manier om hierop te reageren.
Citaten. Stof tot nadenken.
* In Everberg krijgt drie kwart van de jongeren nooit bezoek van ouders.
* Het jongetje dat in Brugge is doodgefolterd was al twee jaar niet naar school geweest, en niemand had zich daar vragen bij gesteld.
* Ouders trekken vaak hun handen af van kinderen met zware psychische problemen. Dat is een vorm van kindermoord.
* Het gaat de foute kant op, maar ik voel nergens een sense of urgency, tenzij om jeugdgevangenissen te bouwen.
* Uit een recente enquete is gebleken dat 60 procent van de ouders meende dat je een zestienplusser geen regels meer moet opleggen.
* Eigenlijk komt het ons allemaal goed uit om problemen met jongeren zoveel mogelijk te pathologiseren. Dan ontsla je jezelf van elke verantwoordelijkheid. Het zit in zijn koppeke, niet in ons gezin.
