moeilijk

Ja! moeilijk

Entertainment op zaterdagochtend.

Wat ik bijzonder leuk entertainment vind op een vrije weekenddag is mijn lief ergeren met pseudo-wetenschappelijke uitspraken. Zoals deze ochtend: het gesprek ging over hoe kinderen altijd een beetje groter zijn dan ouders en ik poneerde “Aja, dat is daarmee: mensen die klein zijn, die komen uit een struik die al generaties en generaties lang later kinderen maakt dan de gemiddelde mens en daardoor zitten die een beetje achter, generatie- en groeisgewijs. Logisch.” Wat dan volgt is hilarisch: ik weet dat zulk een theorie niet klopt en ik grijns. Hij weet dat ik met zijn voeten rammel maar kruipt toch op zijn paard. Hij begint mijn compleet van de pot gerukte stelling wetenschappelijk te weerleggen en ik breng iedere keer vreemdere argumenten aan om mijn gelijk te staven. En ik zie zijn ergenis groeien met de minuut.

En dan perfect gedoseerd, en op het exact juiste moment, draai ik met mijn ogen en zeg ik: Ja, schatje. Gij gelooft uw theorie en ik de mijne é. Ik vind dat ge daar ook respect voor moet hebben.

Feest. Ik word later paus, ik.

En al moeilijk

Catalonië, iemand?

Wij gaan op reis, wij. Binnenkort al. Voor het eerst in twee jaar, ook nog.
We hebben de streek gekozen (we gaan met de trein naar Girona, Spanje), maar nu nog de verblijfplaatsen. We willen zeker naar het Dali-museum. En ik ga El Bulli stalken om er te kunnen gaan eten. En verder willen we graag boven Girona verblijven, in plaats van eronder. Dus: Figueras en die punt rechts daarvan, met al dat groen.

We zoeken geen massa-hotels, maar dingen in deze stijl. Aan het strand is geen noodzaak. Wij zijn flexibel en al.

Tips, iemand? Mensen die verborgen Catalaanse parels kennen? Work your magic, interwebs!


Grotere kaart weergeven

moeilijk

Mijn restaurant.

Lang geleden, toen wij nog jong en onbesproken waren (er was zelfs nog geen sprake van het lief), gingen wij op weekendavonden vaak uit eten met een paar vrienden. Het was in de tijd dat vriend J. en vriend W. nog niet in de horeca werkten en dus vrij waren op weekendavond. En dat ik nog niet in het onderwijs stond, en dus ook niet hoefde te werken in het weekend.
We hadden allemaal een job, maar nog niet zo lang. We waren allemaal volwassen, maar nog niet zo heel erg. We dachten soms eens aan de toekomst, maar we vonden dat ge daar beter niet in overdrijft.
Maar vooral: we hadden voor het eerst in ons leven eigen geld. Iedere maand was er een loon, en na aftrek van huur bleef daar nogal wat van over. En die overschot deden wij voornamelijk op in de Gentse horeca. Eén van onze favorieten in die tijd was casa de las tapas, in het Patershol. Eén van de weinige plaatsen waar je om tien uur nog aan tafel kon gaan, en zonder problemen tot ver na middernacht tapas en cava kon bestellen. Fantastisch lekkere tapas. En paëlla! En fedeua!

De laatste keer dat ik er kwam was met lief, een paar jaar terug. Er was toen iets veranderd, en het was er niet meer zo leuk. Gisteren bleek op TV dat de eigenaar veranderd is, dus het zal dat wel zijn. En de eigenaar uit onze tijd, die doet nu mee met Mijn Restaurant in Sint-Niklaas. Benieuwd.