moeilijk

En al moeilijk

Ha. Dat is hier precies een beetje anders dan verwacht.

Onze Mira, het coolste meiske van de stad. Ze ligt hier te slapen in haar park, en dat is bijna voor het eerst vandaag — een paar tukjes niet meegerekend. Ze is net een week geworden, een week die op zijn minst gezegd een rollercoaster kan genoemd worden: we hadden weinig verwachtingen, omdat we wisten dat alles anders zou zijn. En toch is het allemaal anders dan gedacht. Het is bij momenten zeer moeilijk te geloven dat we zo’n perfect klein wezentje hebben voortgebracht en de impact van het instinct om te zorgen is ingeslagen als een bom. Een ongekend scala aan emoties passeren de revue, en het is moeilijk om het allemaal te verwerken bij momenten. Heen en weer geslingerd worden tussen een verzengende liefde, een verterende angst om zoveel fragiliteit, grote hoeveelheden schuldgevoel over alles wat ge niet perfect doet en verliefdheid zoals als ge 13 jaar zijt. Het vergt wat van een mens.

Ik dacht: als ik thuis ben ga ik eens een selectie maken in mijn foto’s en eens schrijven over de bevalling en al. Ha. Dat was gelijk een kleine misrekening. Een beetje gelijk die stapel scrapgrief die ik heb gekocht toen ik pas zwanger was om een creatief dagboek bij te houden. Steekt uw hand omhoog al wie denkt dat ik al één pagina heb gescrapt. Het zou al veel zijn als ik zou weten wat dat scrappen precies is, natuurlijk.

Maar goed. Dingen die ik deed de afgelopen drie dagen, behalve borstvoeding geven, verversen, naar mira kijken, op haar rugje strelen, mira wassen en oh-did-i-mention-borstvoeding-geven.

* acht bloemekees uitsorteren: er was sprake van ziekenhuisverslensdheid en ik wilde de mooie bloemen eruit halen. Start activititeit: 9h ‘s morgens. Einde activiteit: 3h in de namiddag.
* online boodschappen doen bij de colruyt collect en go. Begin activiteit: 11h gisterenvoormiddag. Einde activiteit: 20.30h vanavond.
* luisteren naar, praten en oefenen met de vroedvrouw en lactatiedeskundige die helpen om te proberen om de borstvoeding toch goed te krijgen. Met dank aan Lien, die dankzij haar problemen in het begin met Janne ervoor gezorgd heeft dat ik wist dat er hulp bestaat voor zo’n dingen. We zullen zien of het allemaal in orde komt, maar ik ga alleszins nog een paar dagen proberen.
* twee keer douchen. Op dag twee ben ik daar namelijk niet toe gekomen. Hoe droevig is dat niet zeg.
* de boterhammen eten die mijn — overigens fantastische lief — me toestopt en verplicht binnen te spelen. Idem met het eten dat hij voor mij kookt en afhaalt.

Hm. En dat is het, vrees ik. Voor de rest heb ik al zestien keer mijn linkeroog uitgebleit en al twaalf keer het rechter. Tekstboek babyblues, inderdaad. Doodmoe en superalert waardoor ik niet kan slapen. En emotioneel bij het minste.

Dus: al onze lieve vrienden en familie die de afgelopen dagen smsjes of mailkes stuurden om op bezoek te komen: vergeef het ons als we nog even een paar dagen nemen om te wennen voor we mensen entertainen. Kwestie dat er ook voor u weinig aan is als ik net één van mijn huilbuien heb enzo.

Oh kijk. Ik heb geschreven. Misschien komt alles toch nog goed, na een poos.

Ja! moeilijk

Buik.

Ze is drie en op bezoek met haar moeder. We zitten op het terras en kleven blinkende sterren op een kroon voor haar opa. Die is jarig, namelijk, en ze gaan later die middag langs voor taart. Ik ken hem al bijna 20 jaar, de opa, zolang als zijn dochter al dicht in mijn leven is. Daarmee dat ik weet dat hij al graag eens iets op zijn hoofd zet, als de omstandigheden zich daartoe lenen. En daarmee dat er dus een kroon wordt gemaakt.
Van de kroon is het een kleine stap om andere dingen vol te kleven met vlinders, sterren en roze pluche. En zo komt het dat ze een ster op mijn buik kleeft en ernstig zegt “dat is omdat daar een baby inzit”.
Als ze kort daarna ook een ster op haar eigen buik kleeft moet ik het natuurlijk vragen
“Zit daar ook een baby in?” Ze bevestigt zonder twijfel.
“En hoe heet de baby in jouw buik?”
Zonder enige aarzeling, met een stralende glimlach:
“Jezus!”

Katholieke protestantse kleuterscholen zijn echt lachen, vind ik.

En al Ja! moeilijk

Muzieks!

Ik ga graag naar optredens, ik. Het was dan ook met veel spijt dat ik Gentjazz had laten passeren in voorverkoop dit jaar: 30 euro voor een kaart, als ge niet weet of ge het nog gaat aankunnen, dat was zelfs voor mij wat te veel van het goede. Een jaar overslaan, dan maar.
Blijkbaar is buitenkomen in mijn toestand trouwens niet meer sociaal aanvaard: gisteren hobbelde ik in Parkkaffee rond en ik hoorde twee vrouwen sissen “dat versta ik dus niet hé, hoe die hier zo nog durft rondlopen”. Waarschijnlijk hoor ik met mijn voeten omhoog naar Vitaya te liggen kijken. Ah ja.

Aniehoew. Geen Gentjazz dus dit jaar. Zelfs toen vriend PG vorige week na het toevallig in de stad tegen het lijf lopen aanbood “belt maar als ge wilt komen, we gaan het wel regelen dan” twijfelde ik nog. Maar toen Stevenn deze week twee VIP-tickets te geef had, was het hek van de dam. VIP-tickets, dat is zitplaatsen (cruciaal), propere WCs (neemt u na mijn ervaring in een Dixie met een achtmaandenbuik aan dat zulks geen luxe is) en eten. We weten allemaal hoe ik over eten denk, tegenwoordig, inderdaad.

En dus gingen wij naar Gentjazz vandaag. En zagen een zeer fijne en ontspannende Lambchop en een werkelijk superieur Rodrigo y Gabriela.
Helemaal op het eind bewogen laatstgenoemden mij zelfs tot een voorzichtig maar daarom niet minder enthousiast danspasje. Ik moest even denken aan die dames van gister in Parkkaffee. En besliste ik dat ik misschien later deze week nog naar Marianne F. zou durven gaan ook. Ha.

Ja! moeilijk

En, Gentse Feesten?

De titel is een vraag die ik regelmatig krijg de laatste weken. En, Gentse Feesten vandejaar? En dan een meewarig lachje en een blik op mijn dikke buik. Ik geef dat toe: met een uitgerekende datum nauwelijks meer dan een week na de passage van de grote fanfare van honger en dorst is het niet gemakkelijk plannen. Maar voorlopig nog steeds een voorzichtige ja, inderdaad.
Er zijn namelijk een aantal dingen die ook hoogzwanger lukken, volgens mij. Zoals die ene uitverkoren plek met de strandstoelen, die ik elk jaar frequenteer maar die deze keer nog aantrekkelijker lijkt. Voordelen: ge kunt zitten in de schaduw, de muziek staat niet te luid en de mensen zijn er lief. En het ligt dichtbij de afstapplaats van de bus, cruciaal in mijn toestand. Daarnaast wil ik ook graag een comedyvoorstelling zien, en als ik dan moet kiezen, dan wordt het deze. Het nieuwe materiaal van Thomas is alweer zeer slim, dus het gaat een fijne avond zijn, zeker weten.

Zijn ook een waarschijnlijkheid: boottochtje langs de voorhaven en ontbijt in monasterium. Er is een aanbod om naar Gentjazz te gaan volgende week ook, maar dat zie ik nog wel als het zover is, hoewel ik wat onzeker ben over de luide muziek.

Maar Gentse Feesten, jawel dus. Een beetje anders dan normaal, maar anders is ook ok.

moeilijk Neen!

Zweedse logica, ge kunt daar niet aan uit.

Wij dus naar Ikea, mijn mama en ik, om een droogrek. Eén en ander was het gevolg van een kettingreactie zoals u ze zelden heeft gezien: ik werd zwanger, een baby blijkt met eigen toiletgrief te komen, dat toiletgrief hoort in een tafel en die tafel moet op de badkamer wegens logica en stromend water. In de badkamer (net op de plaats waar die tafel moet komen, ge zult nooit anders zien) staat een wasmachine en die moet naar beneden, in de berging. De berging die nog moet geplamuurd en geschilderd worden en van plinten en planken voorzien. Maar die ook vol voorlopige rommel staat (Kent ge dat, van dat grief waar ge geen vaste plaats voor hebt en dat dan op een hoop eindigt? Zo’n soort berging is dat dus).

Maar goed. Vandaag werden er koeien bij allerhande horens gepakt, werd de rommel naar de kelder verhuisd (ja, het is ook dat soort kelder), het behang afgestoken en werden de plamuurwerken door Lief en de papa aangevangen. Omdat het nu slecht een kwestie van luttele dagen, weken is voor de wasmachine naar beneden komt, mocht er alvast een droogrek gekocht voor daarbij.

Een schoon droogrek gevonden, daar bij de Zweden. Groot en flexibel en met wielkes eronder. Ijverig het gangnummer en plaatsnummer (33 – 42) genoteerd met het mini-potlood en dan naar de afhaalrekken.
Bij enig nazicht (ik ben bijzonder alert vandaag, aangezien het vijf graden afgekoeld is en dat zulk goed nieuws het effect heeft op een zwanger lijf vergelijkbaar met dat van drie red bulls op een student in examens) bleek dat het schoon droogrek in de verpakking geen wieltjes bevatte. Nu vind ik persoonlijk dat wieltjes veel extra waarde toevoegen aan een droogrek, dus wijle naar de klantendienst. Zegt die meneer doodleuk: ah, die wieltjes voor dat droogrek, die liggen in 29 – 12.

Ja. Stelt u voor dat de wielekes die bij een bepaald rek horen naast dat rek zouden te vinden zijn. Dat zou gelijk compleet belachelijk zijn.

Wat is het volgende? De tandpasta en de tandenborstels in dezelfde rayon in de colruyt? Tsk.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.