En azo werd onze Mira vier weken en begon ze opeens dingen te volgen als je ze voor haar gezichtje beweegt. En kreeg ze haar allereerste feest, waarop het superdruk was en we de mooiste cadeautjes van de wereld kregen. En waar we vooral alweer onze pollekes hebben gekust omdat we zoveel fijne vrienden en familie hebben, die allemaal met zoveel goesting komen meefeesten met ons. Het was bijzonder goed voor ons hart, peoples.
De baby heeft zich trouwens de hele dag voorbeeldig gedragen. En in de voormiddag was er een bepaald moment dat ik de meute spelende kinders overschouwde (boy, ons maten hebben echt ferm gekweekt de laatste jaren) en heel erg uitkeek naar babyfeesten ergens volgende zomer en binnen twee zomers, als de onze ook al kan meespelen en al.
En azo vonden wij trouwens ook vermoedelijk de juiste speentjes voor de fles van Mira, wat het eten voor het eerst in vier weken geen worsteling van een uur maakte, maar een rustig moment van een kwartiertje, gevolgd door een blije baby. Duimt u mee dat deze de goede zijn? Ik vind blije baby’s namelijk cool.
En azo werd het zondagavond half negen en zat ik uitgeput in de zetel terwijl mijn lief Mc Donalds haalde. Ik voorzie voor vanavond enkel nog een zeer harde crash en vroeg naar bed. De rest van het praktische leven mag even wachten tot morgen.
Er is iets heel erg fout met de werkwoordtijden in deze post. Maar laten we dat allemaal maar voor één keer met de mantel der liefde bedekken. Morgen word ik weer consequent in mijn taalfouten, beloofd.