Eerder deze week gingen wij onze trouw aangeven op de stad. Dat gaat zo: u geeft uw paspoort af, dat wordt ingelezen en dan worden er vragen gesteld.

Ambtenaar: Wie is uw getuige, mevrouw?
i.: *geeft naam getuige*
Ambtenaar: Eén of twee woorden?
i.: twee
Ambtenaar: En haar geboortedatum?
i.: 12 juli 1979
Ambtenaar: En is er nog een getuige?
i.: ja, de zijne.
Ambtenaar: En wat is die zijn naam, meneer?
De verloofde: *geeft naam getuige*
Ambtenaar: Eén of twee woorden?
* hulpeloze blik naar mij*
i.: Aan elkaar, zoetje.
De verloofde: Eén woord!
Ambtenaar: En zijn geboortedatum?
* paniek in de ogen van het lief. Een zucht.*
i.: 27 september. 1974.

Wie houdt er ook de verjaardagen van zijn vrienden bij, natuurlijk.

Voor een echt I.M.

Rond de eeuwwisseling had Gent opeens het SMAK, en daar werden de leutigste fuiven eenvoudig tussen de kunstwerken gehouden. 2ManyDJ’s waren nog gewoon De Flying Dewaele Brothers en Andy Warhol was decoratie tijdens het dansen. De cool droop ervan af.

Rond de eeuwwisseling had Gent opeens Over The Edges, en het was toen dat ik definitief besloot dat ik hier wilde wonen. Ik pendelde in die jaren nog de beperkte 8 dagelijkse kilometer naar suburbia. Toen Gent op een dag vol kunst bleek, de reus aan de Sint-Michielshelling stond, er borden door openstaande ramen werden gegooid en half Vlaanderen zich kwam vergapen aan schellekes hesp rond aulazuilen, toen wist ik het zeker: in een stad waar zo’n dingen kunnen, daar zou ik blijven.

Vanmiddag liep ik langs het SMAK, door de gietende regen en de ijzige wind. De vlaggen hingen halfstok, en er was een man de wolken aan het meten.

All this tenderness has come to nothing – All that we require is being rearranged – I’ve no wish to look to the future – for my expectations will no doubt be changed – Just rolling along on the rest of the waves – My statements and strategies are quickly dismissed – Poisoned pens in invisible paper
Steel knuckles concealed by velvet fists – What is the chance of us living some of our simplest dreams – Are all the structures we build here really as frail as they seem – The dying are the lovers of this modern world – The power and the glory survives -With radio active bargaining – And the valueless of our lives.

My turn to crumble
My turn to fall
From so very humble
To nothing al all.

In de zomer van 2009 was ik hoogzwanger. Ik weet daar niet veel meer van, behalve dat het warm was en ik geen enkels meer had. True story: mijn benen waren overal even breed. Op mijn billen, knieën, kuiten en enkels. Mijn voeten waren twee hompjes donkerroze strak vlees die met wat moeite in een paar teenslippers pasten. Dat deed pijn, en het was warm. Er zijn foto’s (niet gepubliceerd, ik ben niet zot) van mezelf halfnaakt op de keukenvloer, met een kussen onder mijn benen. Op de keukenvloer, want leisteen blijkt heerlijk cool. Enfin. De zomer van 2009 was niet echt genieten, behalve dan van het cadeautje dat wij halverwege na eindeloze weeën uit mijn schoot geworpen gesneden kregen. Maar u weet misschien ook: de eerste weken met een baby, die zijn zo bevreemdend en zo absurd verwarrend dat ik ook van deel 2 van de zomer niet zo veel concreets meer weet. Behalve dat ik heel veel eten aan het geven was. En heel weinig sliep.

In de zomer van 2010 was mijn kindje bijna één jaar. Mijn lief schreef een nieuwe show, en was bezig met opnames van een televisieprogramma. Het was een zomer met behoorlijk wat zorgen, zowel hier als bij dichte vrienden. We gingen een weekje naar Frankrijk, maar voor de rest was het vooral thuis rondhangen. En vooral zij en ik. Dat was best eenzaam bij momenten. En best vermoeiend, zoals alleen éénjarigen vermoeiend kunnen zijn.

De zomer van 2011 was mijn lief er nauwelijks, een week Frankrijk uitgezonderd. In de vroege ochtend vertrok hij, laat ‘s avonds kwam hij thuis. Zij en ik hadden drie heerlijke lange maanden samen, we gingen veel naar zee en we deden alles traag. De zomer van mijn zen, maar ook de zomer waarna ik blij was dat ik weer eens veel mensen zag, zo op mijn werk. Het was rustig, maar ook best eenzaam bij momenten. En best vermoeiend, zoals alleen tweejarigen vermoeiend kunnen zijn.

In de zomer van 2012 nam hij nauwelijks werk aan. Een paar keer gaat hij spelen, een paar keer heeft hij iets overdag, maar voor de rest: vakantie. En dus weet ik voor het eerst wat dat is, die gezinsvakantie waar gulder allemaal zo wild van zijt.

We, dat is zij en hij en ik, dit jaar. We hangen rond in de stad, spelen, rusten, spelen, gaan uit eten, spelen en hebben het heerlijk. De rust van 24 uur per dag iemand naast u, om mee het peutergeweld onder controle te houden, of te bedenken wat er gegeten wordt: luxe. Pure luxe.

Ge moet ze alleen af en toe eens buitenlaten, die twee van mij.