moeilijk

En al moeilijk

Huizeke spelen.

Ik tik dit stukje op de computer van schoonbroer B.
Hij en V., de zus van lief, zijn naar Alex Agnew kijken in de Capitole.
We hebben Staf net in zijn bed gestopt, na een verhaaltje over rupsen, appels en appelsienen. De kleine slaapt, we kijken televisie (volume laag, dat spreekt voor zich) en ondertussen werk ik een beetje voor een vorming die ik morgen ga geven. Alles peis en vree.

En daarvan krijg ik dus plots heel veel zin in een zwaar feestje in de charlatan, met veel bier, goeie muziek en dansen tot het buiten al klaar is. En dan koeken halen aan de ruit bij Baele.

Klaar om volwassen te worden? I think not.

moeilijk

Dinges op mijn oren.

Meneer Dekeyser (ofte meneer citylab, ofte één van Gentblogt’s fotomeneren) en ikzelve zijn deze middag samen op stap geweest. en hij heeft een schone foto van mij genomen, zowaar.
Dat is schier onmogelijk, mooie foto’s nemen van mij. Hans het het voordeel dat hij enkel mijn rug diende te fotograferen, maar toch.

Als u wilt weten wat die dinges op mijn oren deden: hierzo.

moeilijk

Loyaliteit.

Volgende week, tijdens onze kortstondige afwezigheid, wordt ons huis bewoond door vrienden. We willen immers ons klein monster niet verkassen en we hebben bovendien een populair huis: met draadloos internet, kabeltelevisie en een dakterras om in de zon te zitten. Een beetje vakantie in je eigen stad, zo lijkt het wel.
Ik heb verder vriendin K.verteld over ons uitstekende groentenabonnement dat ze naar hartelust mogen degusteren en heb bovendien beloofd knisperverse lakens te voorzien.
Het beste argument om mense tot house-sitting te overtuigen is echter onze fantastische kat. Santa Boogie is in de zes maand dat we hem nu hebben opgegroeid van the cutest kitten tot de coolste kater van de stad. Het beest is een arrogant stuk krapuul, is speels en heeft de vechtlust van een uit de kluiten gewassen viking. Tegelijkertijd is hij echter ook enorm aanhankelijk: hij kruipt op je schoot, komt om de haverklap aandacht afsmeken, gaat spinnend tegen je aanliggen en loopt ons overal achterna.
Die combinatie van rebellie en aaibaarheid: het werkt op de mensen hun gemoed.

Nu vraag ik me af of hij in de dagen dat we weg zijn ook zo gaat flemen bij onze house-sitters. Met andere woorden: is die kat aan ons gehecht en ziet hij ons echt zo graag als we denken, of is eender wie goed genoeg en gaat het gewoon om “the hand that feeds me”.
Spannend en al.

moeilijk

Stuerboy.

GO!

buiten wacht een wereld
van zon en regenbogen
de afwas staat er nog
maar ik heb al stofgezogen

Zo wijs. Pietel verwijst naar een artikel van Stuerboy, die ik in de tijd leerde kennen via een link op deze site en met wiens verzen ik in de goede oude tijd meermaals zeer erg heb gelachen.
Het was jaren geleden dat ik de site had gezien. Dankuwel voor de heropfrissing!

LIEFDADIGHEID

ik draag uilen naar Athene
en tevens water naar de zee
onbezoldigd, nota bene
want ik ben een toffe pee