Lief is naar de dierenarts met wachtdienst geweest (ja, dat bestaat) en heeft Boogie meegenomen, want anders had zijn verplaatsing weinig zin. Aldaar is het beest verdoofd geworden met een driedubbele kattendosis (ja, hij is groot en zwaar, maar wij hebben ook onze gevoelens weetwel, dus hou uw opmerkingen voor u) omdat hij zijn mond niet open wilde doen. Boogie, natuurlijk, niet mijn lief. Want waarom zou mijn lief zijn mond moeten open doen bij de dierenarts, tenzij dan om uit te leggen dat de kat kwijlt als een gedetineerde boven de middenpagina van het vers gearriveerde laatste nummer van Playboy? Silly you.
Bygones. De kat werd verdoofd en onderzocht en het verdict is ietwat onzeker: het zou kunnen een keelontsteking zijn want zijn amandelkes zien een beetje rood. En ik heb het nu wel degelijk over de amandelkes in zijn keel, want die andere is hij jaren geleden al kwijtgespeeld. Haha. Dubbelzinnige insinuaties, dat is scoren bij het grote publiek, i’tjen.
Het zou ook kunnen dat er iets fout is met zijn speekselklieren. Wat een genie die dat opmerkt, denk ik dan.
Optie drie is een zenuwaandoening en ik ben ervan overtuigd dat u nu samen met mij duimt dat zulks niet het geval is. Alleszins: antibiotica werd voorgeschreven en er werd het vooruitzicht gegeven van beterschap voor de week halverwege is. Dat vooruitzicht kostte 74 euri.
Maar goed. Lief kwam dus thuis met een poezenreismand met daarin de uitgetelde Santa Boogie. Beestje op een handdoek gelegd in de verwachting dat hij zou slapen tot de avond, zoals de dierenarts had beloofd. Die mens heeft daar per slot van rekening voor gestudeerd, dus waarom zouden we daaraan twijfelen, niewaar? Dat er op het doosje van de medicatie staat “voor honden” had mijn scepsis enigszins moeten opwekken. Argwaan bleek terecht, want nog geen uur later probeerden wij een slaapdronken kat te overtuigen dat rondlopen niet echt een goed idee was met een driedubbele dosis ketamine in uw wollige lijf. Dat hij nog niet in staat was om op de vensterbank te springen, dat heeft hij zelf empirisch vastgesteld.
Het kattenbeest besloot vervolgens alleen nog verder te tukken op de schoot van één van ons beiden. Mind you: nog steeds kwijlend als een tandkrijgende zuigeling. Zulks zorgde voor een ietwat geanimeerde googletalk-conversatie met Tom (Stem op hem! Hij verdient het!), maar we hebben in onderling overleg besloten dat een dergelijk gesprek niet voor publicatie geschikt is.
De dierenarts was duidelijk in zijn instructies: geen eten meer vanavond. En ik vind het geen goed idee om hem buiten te laten terwijl hij half verdoofd is. Dus ging het eten op de kast en het luik op slot. Nu is het avond, en het monster voelt zich opperbest. En wij verdelen de laatste uren van ons weekend tussen luisteren naar klagend gejank aan de kattendeur en voorkomen dat Santa Boogie eten steelt van de kast, het aanrecht of onze borden.
Huisdieren. Ik zou dat aan iedereen aanraden.
