Update in maart 2019. Ik kreeg een onaardig bericht van een meneer met een dreigement over openbaar ministerie en dergelijke meer. Ik heb weinig zin om hier energie in te steken, aangezien ik daar geen tijd voor heb. Andere mensen hebben daar wel tijd voor, voor eindeloze procedures tegen allerlei instanties en storende zaken. Een voorbeeld van zoiets vindt u hier. Niet dat dit iets te maken heeft met deze post, maar het illustreert wat ik bedoel. Zotjes.

Ik heb dus een update gedaan van deze post. Die over niemand in het bijzonder gaat, trouwens. En die bovendien een fictieverhaal is, voor alle duidelijkheid. U kon dat al lezen in de disclaimer van deze site: De teksten zijn een mengvorm tussen fictie en non-fictie. Waar de grens ligt, dat mag u zelf bepalen.

Ah, het internet. Ik ben hier al efkes, en ik ben hier over het algemeen erg graag. Ik durf na al die jaren op allerlei platformen te zeggen dat ik al het één en ander gezien heb. Dat kan ook niet anders: ik heb hier al 13 jaar mijn eigen online erf, er was ooit Het Project (we zijn terug online trouwens, checkt het), ik ken mijn weg op twitter en ik weet wel het één en ander van hoe conversaties online soms verlopen.

Ik schreef in het begin van dit jaar dat ik voorzichtiger ben geworden met het verkondigen van online meningen, omdat ik ooit iets schreef over een staking en toen wekenlang werd bestookt met de meest absurde verwijten, in mijn mailbox en via andere kanalen. Ik schreef daarover: dat mensen de moeite namen om mijn mailadres op te zoeken om mij vervolgens op een compleet overtrokken manier (en niet gebaseerd op echte informatie) uit te schelden voor het vuil van de straat, ik was daar oprecht niet goed van. Ik schreef toen ook dat de openbare ruwheid mij bang maakt. En dat is nog steeds zo. Dit weekend nog raakte een internetkennis betrokken in een discussie waarin de berichten uiteindelijk ronduit bedreigend en geweldadig werden. Dit is dus geen evidente post voor mij. Omdat ik weet wat kan komen.
Ik heb de afgelopen dagen al 10 keer op publish willen drukken, om dan opnieuw terug te krabbelen. Met als voornaamste reden: ik heb hier schrik van. En dan denk ik: ik laat het rusten. Maar na een uur of wat begint het weer te knagen. Zo onfair. En ik heb niks verkeerd gedaan. En als iedereen blijft zwijgen, dan is dat gewoon alsof ge wegkijkt terwijl iemand gepest wordt op de speelplaats. En ik probeer mijn kind te leren om niet weg te kijken. En niet bang te zijn van andere mensen.

Do as you preach.

Ik heb een verhaal dat ik met u wil delen.

Sinds een hele tijd ben ik één van de moderatoren van een grote groep op Facebook, de groep van mijn wijk. Meer dan 3600 leden zitten daar, en meestal loopt dat verbazingwekkend goed. De groep is divers, er wordt soms fel gediscussieerd, maar over het algemeen is er weinig moderatie nodig. Net als Gentblogt indertijd, is de community over het algemeen zelf-regulerend. Soms moeten we ingrijpen, maar eerlijk: zeer weinig. Schoon is dat, hoe woord en wederwoord kunnen, en hoe gebruikers er elkaar vaak zelf op wijzen als het uit de hand loopt. Ik zei het al: ik ben graag op het internet.

Vorige week kregen we een nieuw lid bij op de groep. De eerste post van deze meneer ging over een bevraging die hij organiseerde over het circulatieplan. Hij zei een expert te zijn en postte een link naar de bevraging.

Er kwamen onmiddellijk veel reacties op dat bericht. Er werden vragen gesteld over wie het initiatief nam, wie de vraagsteller was. Er kwam woord en wederwoord: iemand zei “ik ken wel iets van onderzoek en dit lijkt me ok opgesteld”, iemand anders zei “ik vind de vragen niet ok, en het is erg tendentieus”. En er werd veel herhaald: wie ben jij, voor wie werk je?

Ik begrijp die vragen. Sinds het circulatieplan hier in Gent wordt er frequent geprobeerd om te polariseren, door verschillende partijen. De mensen zijn daar voorzichtig in geworden.
In mijn hoedanigheid van moderator stelde ik in een persoonlijk bericht en in de post zelf de vraag aan de meneer om een aantal dingen te verduidelijken, wat hij vervolgens deed.

In zijn aanpassing van de oorspronkelijke post vertelde hij dat hij werkte in opdracht van IntelliGent Mobiel (Voor de niet-Gentenaars: dat is een burgerinitiatief dat geboren werd in de vruchtbare schoot van de Gentse oppositie. Maar dat ondertussen geen politieke banden meer heeft. Ze probeerden een referendum af te dwingen, in het najaar, maar dat lukte niet. Ze zijn ondertussen niet meer politiek geïnspireerd en volledig onafhankelijk, zo zegt hun website.)
De meneer had het over samenwerkingen met onder andere de Fietsersbond, Trage Wegen, het Gents Milieu Front, Unizo,… en gaf zichzelf zo een zekere autoriteit.

Dat van die samenwerkingen bleek snel daarna niet helemaal te kloppen, en ik kreeg daar – opnieuw als moderator betrokken in de discussie – berichten over. Wat daarbij vooral opviel was dat verschillende mensen stuurden “We horen wat gezegd wordt en zouden willen reageren, maar dat kan niet, want deze meneer heeft ons geblokkeerd op Facebook, dus we kunnen zijn posts niet meer zien.”

Opnieuw plaatste ik een commentaar op het bericht waarin ik aangaf dat ik dit oneerlijke communicatie vond: mensen die niet akkoord gaan met wat je schrijft blokkeren, en zo de mensen hun recht op weerwoord ontzeggen. In een andere parallelle post gaf ik zijn antwoorden weer aan de geblokkeerde mensen. Het leek me maar eerlijk dat ze konden volgen, te meer omdat hij het had over “Wij voeren momenteel een onderzoek naar deze personen” en ik dat redelijk angstaanjagend vind klinken, eigenlijk.

Uiteindelijk verliet de man dezelfde dag opnieuw de Brugse Poort-groep, naar eigen zeggen omdat “het debat niet sereen verliep”. Dat mag, ik vind dat ok. Ik vond het debat wel deftig, maar hij kreeg niet van iedereen gelijk, en moest inhoudelijk argumenteren. Wat moeilijk viel, blijkbaar. Ook dat mag. Iedereen heeft het recht een discussie niet aan te gaan.

Dit weekend, een paar dagen later dus, kreeg ik een bericht dat deze meneer op zijn eigen pagina een publieke post had geplaatst, en deze ook herhaalde in een aantal groepen. In die post gebruikte hij een screenshot van een commentaar van een mevrouw op De Brugse Poort groep die zijn enquete ok vond en schreef hij:

“In een democratie wordt het beleid bepaald door te luisteren naar de stem van het volk. Naar aanleiding van een opiniepeiling op de pagina Brugse Poort, uitgevoerd door (XX) (XX) (XX) (XX) (XX) (XX) en andere opiniepeilers heeft een expert in onderzoek haar mening geuit over de bevraging van Intelligent Mobiel.

Jullie nederige dienaar informeert”

Eén van die (XX) is mijn volledige naam. En nu niet voor het één of ander, maar de frasering is van die aard dat het lijkt alsof ik samen met deze meneer een opiniepeiling heb gedaan. En dat is niet zo.

Ik ben een beleefd meisje, dus ik stuurde opnieuw een privé-bericht om mijn naam weg te halen uit zijn openbare bericht omdat ik niet met hem geassocieerd wil worden. Hij zei dat hij dat niet wilde en voor ik kon antwoorden blokkeerde hij mij. Dus ik kan zijn posts nu niet meer zien. En ik kan hem ook geen berichten meer sturen.
De andere XX-en en de mevrouw uit het screenshot reageerden eveneens, hij weigerde ook hun verzoek en blokkeerde.

Ik probeerde hem te bellen, in de hoop toch te communiceren. Hij nam niet op, en ik heb een bericht op zijn voicemail ingesproken waarin ik mijn vraag herhaalde. Ondertussen heeft hij zijn oorspronkelijke post aangepast. Mijn naam staat er nog steeds, en hij elaboreert nu zelf over de situatie. Ik kan dat natuurlijk niet zien (geblokkeerd, remember), maar andere mensen in mijn omgeving wel.

Hij voegde dit toe:
Voor de mensen die niet zouden begrijpen waarom dit bericht hier staat:
Ik heb de enquête van Intelligent Mobiel gepost op de pagina van Brugse Poort/Rooigem.
Gedurende 4 uur ben ik bestookt geweest met berichten en vragen door de vermelde personen. Dat is volgens Wikipedia een peiling naar de opinie van een belanghebbende. In dit geval ben ik een van de belanghebbenden van deze enquête https://nl.wikipedia.org/wiki/Opiniepeiling. Ik ben door het slijk gehaald en valselijk beschuldigd. Ik heb verschillende kwetsende reacties gerapporteerd aan de beheerder van de pagina, toen dat niets uithaalde heb ik mijn bericht verwijderd van hun pagina, omdat ik niet de tijd had om op alle vragen te antwoorden. Daaropvolgend heeft de beheerder mijn bericht gedeeltelijk gereconstrueerd met screen shots met de vermelding dat ik oneerlijk communiceer. Aanvankelijk had ik niet de bedoeling om dit op deze manier kenbaar te maken op de sociale media omdat ik alleen, positieve communicatie beoog. Ik wil een correct, inhoudelijk en constructief debat in het belang van alle Gentenaars. Ondertussen verneem ik dat andere mensen op Facebook hetzelfde lot ondergingen als ik. Laat dit een les zijn voor iedereen die betrokken is bij communicatie terreur.

Spijtig is dat. Ik begrijp dat het internet zo gezelliger is: comfortabel in een peergroup van gelijkgestemden die voor de goede zaak samen mensen met een afwijkende mening intimideren en blokkeren.
Maar het internet is groot. En ondanks mijn angst ben ik ervan overtuigd dat het merendeel van de mensen op het internet goed is. En ik wil eigenlijk helemaal niet bang zijn.

In essentie komt het hierop neer: ik wilde graag dat mijn naam verwijderd werd, en ik wil dat nog steeds. Ik heb geen opiniepeiling uitgevoerd, ik heb niks met die meneer te maken en ik wil niet dat mijn naam met hem verbonden wordt. Volgens mensen die er iets van kennen is dat ook mijn recht.
Maar ik heb niet zo veel opties meer om te communiceren met de man: mijn berichten worden geblokt, mijn telefoons genegeerd. Rest nog de politie (die volgens mij wel andere katten te geselen heeft) en deze blog. Het is dat laatste geworden, zoals u merkt.

Dus ja, ik weet wat er kan komen nu. Ik zet me schrap, en ik heb me voorgenomen alles waardoor ik me geïntimideerd voel bij te houden, en dan op termijn te beslissen wat ik ermee zal doen. Als u dus ergens op het internet zaken tegenkomt die van die aard zijn zijn, maar die ik niet kan zien (geblokkeerd, remember), dan mag u me ook screenshots sturen.

Be a nice human. Dat las ik ergens eerder vandaag.

Ik ben benieuwd.

Jaren geleden schreef ik eens een stuk over een staking, hier op deze blog. Ik had me toen al een paar dagen zitten opwinden over de flinkigheid van zoveel mensen rondom mij en dan voornamelijk op sociale media, en het moest er opeens uit. Ik heb daar nooit spijt van gehad, maar ik ben toen wel hard geschrokken van de ruwe commentaren die mijn richting uitkwamen. Hier, in de commentaarsectie van de krant die het stukje overnam, maar vooral in mijn mailbox. Dat mensen de moeite namen om mijn mailadres op te zoeken om mij vervolgens op een compleet overtrokken manier (en niet gebaseerd op echte informatie) uit te schelden voor het vuil van de straat, ik was daar oprecht niet goed van.

In de jaren daarna heb ik een paar keer de drang gehad om nog eens zoiets te schrijven. Er is veel om verontwaardigd over te zijn, immers, en vergis u niet: ik kan nog steeds erg verontwaardigd zijn. Meestal ben ik het sinds dat incident echter in besloten kring. Voornamelijk omdat die openbare ruwheid mij soms wat bang maakt. Maar misschien is dat niet echt de manier waarop we met onze opinies moeten omgaan. Misschien is het tijd om eens een keer meer te zeggen wat we denken.

Laatst was ik op een debat en iemand zei daar iets wat ik in de loop der jaren regelmatig in teksten ben tegengekomen. Kinderen leren door vensters en spiegels. Ik noteerde het deze keer in mijn boekje, en ik moet er sindsdien nog vaak aan denken.

Vensters. Mensen die de blik van kinderen richten. Die voor hen de werkelijkheid kaderen, die hen wijzen op interessante zaken. Die het leren van kinderen begeleiden en hen tonen waar en wat ze kunnen ontdekken.

Dat we de kans hadden om onze kinderen grotere vensters te geven, met een breed uitzicht en met minder strikte hokjes, en dat we die kans niet hebben gegrepen: dat is voor mij het grootste verdriet van de onderwijshervorming.
Ik zeg we, ja. Omdat we als samenleving hebben gekozen voor de mensen die de hervorming in zijn huidige vorm tot een akkoord hebben gebracht. Het is een gedeelde verantwoordelijkheid. En ik mag dan nog zo hard in het kamp dit is een gemiste kans zitten: het is waar wij in het onderwijs nu eenmaal zullen moeten mee werken, de komende jaren.

Vensters dus. Maar ik moest de laatste dagen toch vooral aan de spiegels denken. Dat kinderen leren hoe menselijke relaties in elkaar zitten door te kijken naar volwassenen. Dat mensen leren over wat acceptabel is en wat niet door te kijken naar andere mensen om hen heen.

In zijn speech om 2017 in te luiden, had Bart De Wever het trots over het akkoord rond onderwijshervorming. En neen, ik noem hem niet bij zijn koosnaampjes die hij bij zijn tegenstanders krijgt op sociale media. Hij is niet de gouwleider, of de grote leider. Hij is Bart De Wever, partij-voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen. En hij zei dit:

“Het Vlaams onderwijs is en blijft bij het beste ter wereld. Geef sommigen hun zin en dan zitten alle leerlingen binnenkort tot hun 16 jaar allemaal samen in de richting Wiskunde-Haartooi-Mechanica-Moderne talen-Latijn-Houtbewerking. En om de ongelijkheid helemaal uit te sluiten mag daar in de klas vooral niemand nog zijn vinger opsteken.”

In zijn laatste zin verwijst hij naar een onderzoek waaruit blijkt dat het niet efficiënt leren is, als de enige vorm van interactie leraar-leerlingen het stellen van vragen-vinger opsteken is. Het blijkt dat een bepaalde methode (vinger opsteken) minder goed werkt, als je bepaalde doelstellingen (alle kinderen bij je les betrekken) hebt.
Dat Bart De Wever het onderzoek op deze manier aanhaalt in zijn speech, kan twee dingen betekenen: ofwel heeft hij geen zin om bewijsvoering te zien die de eigen (subjectieve, want niet op wetenschap gebaseerde) perceptie tegenspreekt, ofwel is het doel van onderwijs volgens hem *niet* om alle kinderen te betrekken. De ene optie is blind overtuigd zijn van het eigen gelijk. De andere is een elitaire visie op onderwijs.

Dat is visie. Een partijvoorzitter heeft die hopelijk en mag die gerust verkondigen, dat is waar.

Maar daarnaast klopt inhoudelijk niet, wat hij zegt.

Het Vlaams onderwijs is niet en blijft niet het beste ter wereld. Het Vlaams onderwijs is ok, maar enkel voor bepaalde kinderen. Er zijn daar veel rapporten over, die jaar na jaar bevestigen wat de mensen in het werkveld voelen: een verandering was noodzakelijk. En dus waren er plannen, maar nergens — zelfs niet in zijn meest doorgedreven vorm — werd daarin gesproken over allemaal samen in één richting Wiskunde-Haartooi-Mechanica-Moderne talen-Latijn-Houtbewerking.
En dat is hetgeen mij het meest verdrietig maakt. Mensen hebben daaraan gewerkt, aan die plannen. Mensen met kennis over de feiten en kennis over de praktijk. Daar is jaren over gepraat en aan bijgestuurd. En al die mensen worden met die paar zinnetjes compleet belachelijk gemaakt. Het is de retoriek van het grote gelijk, overgoten met dat eeuwige sarcasme en het moedwillig negeren van elke menselijke invalshoek. Op flessen trekken om een punt te maken.
Bullying, zo heet dat in het Engels.

De partij-voorzitter van een grote partij communiceert op deze manier.

Kinderen leren door spiegels.

Onherroepelijk (adj.)
(1) wanneer uw dochter wordt afgehaald voor een verderzetting van haar verlof, omdat ge zelf moet beginnen werken en niet meer mee kunt doen.
(2) wanneer het huis plots stil is, de zon schijnt op het terras, maar ge nog een koffie zet en zucht.
(3) wanneer ge uw mailbox opendoet, als een Doos van Pandora (thx voor het beeld, C.) en overgaat tot de orde van de dag. Planningen maakt voor tweedezit. Berichten beantwoordt.

Vakantiewee (subst.)
(1) Wanneer ge honderd keer per uur naar die foto kijkt, van toen alles mooi was en zonnig en van toen niks moest. Dat ge dan de foto wegklikt en uzelf streng toespreekt. En daarna toch nog eens kijkt.
(2) Dat het gesprek met uw lief nog maar eens gaat over wat voor dingen ge zoudt bouwen op de camping die ge zoudt kunnen beginnen in het Zuiden. Over hoe alles er zou uitzien en hoeveel kippen en paarden ge zoudt hebben.
(3) Wanneer ge het weerbericht bekijkt op de plaatsen waar ge geweest zijt, en het zonnetje en de 32° die daar staan uw hart een sprong laten maken en dan laat bloeden bij het neerkomen.

Compensatie (subst.)
(1) Afspreken met uw lief om vanavond toch nog eens te gaan zwemmen. En uit eten te gaan.
(2) Uw agenda bekijken en mogelijkheden om weekends naar zee te gaan overwegen en inplannen.
(3) Mails sturen om te vragen of favoriete vakantiehuizen nog vrij zijn in het najaar. Duizend keer refresh duwen om te kijken of er al antwoord is.

De vakantie is voorbij, lieve mensen. Ik hoop dat de uwe evenveel deugd heeft gedaan als die van mij.

Hoe kiest ge wat ge wilt laten horen als letterlijk elk nummer belangrijk was? Ge kiest niet. Ge laat ze allemaal aan uw kind horen. Die zingt dan halverwege elk nummer al mee. Dan hebt ge goeie liedjes geschreven, geloof ik.

Mijn facebook stond overweldigend vol, gisterenavond. Gent is van Vos, Vos is van Gent. Als iedereen wel iets over u te vertellen heeft, dan zijt ge belangrijk geweest voor veel mensen, geloof ik. Ik las over balsem op een stormend puberhart. Ik las over eerste liefdes, over Mia in biertenten in Groot-Evergem, over deel zijn van het vaste meubilair in elk café en zaalke in Gent waar een optreden te zien was. Ik herkende het allemaal.

Hoe kiest ge wat ge wilt later horen als letterlijk elk nummer belangrijk was? Ge kiest niet, ge neemt eentje met een schone verwaaide foto en een piano waar de haartjes op uw arm nog altijd van rechtkomen.

En daarna luistert ge naar al de rest.

Ik ging vandaag een blogpost schrijven voor #projectblogboek, maar zoals dat hoort in de ongeorganiseerde chaos die ik mijn brein noem, was ik opeens mijn interesse verloren na het lezen van de kranten deze ochtend. Zonde, want ik heb al vijf dagen een foto van mijn ontbijt genomen voor die blogpost. Het zij zo, dit is even belangrijker.

De man vertelde ooit dat ze vroeger in zijnen thuis massa’s komkommers aten. Hij had een nonkel met een komkommerkwekerij, en elk stuk groente dat niet perfect recht was, werd naar de familie versluisd wegens toch niet te verkopen. Want de mensen willen rechte komkommers.

De nonkel van een jeugdvriend kweekte aardbeien. Er zijn na oogst twee soorten aardbeien: de gewone, grote en de kleintjes. De kleintjes zijn goedkoper en worden confituurkes genoemd. Want ze zijn enkel goed om confituur van te maken.
Ik leerde daar op de aardbeienboerderij dat confituurkes eigenlijk meer smaak hebben dan grote aardbeien, maar dat de mensen dat niet willen kopen. Sindsdien eet ik alleen nog kleine aardbeien.

In de winter hebben de fijne mensen van Trafiek hier een soepbedeling, in de buurt. Vrijwilligers halen overschotten bij de Bioplanet, en koken daar soep van. Die wordt op vrijdagavond gratis uitgedeeld op een plein hier in De Brugse Poort.
Vorige winter haalde ik een keer de groenten op bij de winkel op vrijdagochtend, want ik had een auto en ik had toch niks te doen die dag.
Ik had verwacht een krat verlepte sla te krijgen, maar kwam terug met een auto die afgeladen vol zat. Letterlijk tot aan het dak, passagierszetel inclusief. Ik had 100 kilo patatjes mee met hier en daar een scheut. Kratten tomaten die net iets te overrijp waren. Courgettes met een miniscuul deukje. wortels waar het groen wat van verlept was. Want we eten dat groen, natuurlijk. Ik staarde naar de gast van de winkel en zei: “dat meent ge toch niet?”. Hij antwoordde: “de mensen kopen geen patatten waar een scheut aanzit.”

Ik moest aan al die dingen denken, toen ik deze ochtend in de krant las over basilicum die wordt weggegooid omdat de steeltjes te dik zijn. En boontjes die kapot moeten omdat ze te lang zijn om in het doosje te passen. 1/3 van ons voedsel wordt weggegooid om die esthetische redenen. En echt waar: ik krijg daar buikpijn van.

Onze relatie met voedsel is zo pervers dat het haast niet anders kan dan dat de slinger een keer in de andere richting zal gaan. Dat kan toch gewoon niet anders?
Ik denk dat al jaren, en dan kom ik in een supermarkt en zie al die perfect gevormde komkommers en hoe die tegenwoordig blijkbaar ook allemaal individueel verpakt moeten worden in een plastiekje.
Ik ben dan blij dat ik geen groenten meer moet kopen daar, en als ik thuiskom kijk in de frigo naar mijn onvolmaakte wortels. Die zijn namelijk minstens zo lekker en ik kan u bevestigen: een bruin plekske kunt ge gewoon wegsnijden. I kid you not.

Het is daarmee dat ik zo blij ben met de actie van 11.11.11., sorry is niet genoeg, met onder andere het afschaffen van esthetische richtlijnen voor voeding in de eisen.
Want echt, geen enkel weldenkend mens kan goedkeuren dat er elk jaar 1,3 miljard ton voedsel verloren gaat, en dat er ondertussen mensen zijn die honger hebben.
Laat ons daar dus eens over nadenken, lang en hard. En als de vrijwilligers aan de deur komen, straks, koop of geef dan iets. Dit is belangrijk.

(Voor de leerkrachten: er is een educatief pakket en een stappenplan over het thema, zowel voor basis als voor secundair)

(Ook nog: een paar jaar geleden keken wij ooit eens naar Food Inc., een documentaire die mijn leven heeft veranderd. Ik heb het hier al een paar keer gezegd, maar ik blijf het herhalen: neem er eens 90 minuten de tijd voor.)