in tegenstelling tot de verwachtingen van sommigen, gaat het naar behoren met mijn conditie en mijn stap-capaciteiten. De pillen om rode bloedcellen aan te maken en de coca kunnen er ook voor iets tussenzitten, maar toch: ik sta mijn mannetje…

Ik zwoeg met het qwerty-bord en vind de meest eenvoudige tekens niet terug, maar dat houdt me natuurlijk niet tegen om u, waarde lezer, even op de hoogte te brengen van de stand van zaken hier in Zuid-Amerika.
Momenteel bevinden wij ons aan het titicaca-meer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld, waar we deze dag hebben gevuld met een bezoek aan de drijvende eilanden alhier en een namiddag op de markt, met mate de coca en een zonsondergang toe.

De voorbije dagen waren welgevuld, zoals dat heet. Van Arequipa hebben we 7 uur bus gereden naar Cabanaconde, in de colca canyon. Een weg die nauwelijks een weg te noemen is naar een dorp waar zo goed al niks was.
We waren eerst van plan om de colca georganiseerd te bezoeken, maar daar hebben we snel van afgewien wegens veel te vroeg opstaan (3h des nachts vertrekken. They are insane, I tell you.), dus kozen we voor openbaar vervoer en een zelfgeboekte hostel.
De tweede dag dan om vijf uur opgestaan om met de taxi naar Cruz del Condor te rijden, voor de zonsopgang en natuurlijk: de condors. Het landschap in de Andes is ronduit indrukwekkend en de Colca is nog een beetje extremer: u krijgt ten gepaste tijde ongetwijfeld enig fotomateriaal voorgeschoteld hier.

Na een rustnacht in Arequipa (opnieuw) doorgereisd naar Titicaca, waar we nu zijn. Morgen trekt de tocht weer verder, naar Cusco deze keer en ook met 1 man (vrouw) minder: E. vliegt naar Lima voor haar terugvlucht dan…

Onze derde dag in Peru, en de tweede dag in Arequipa. Het is negen uur in de ochtend en ik ben ondertussen al bijna drie uur wakker. Jetlag rules big time.
De andere kindertjes zijn hier al een poos en hebben dus geen last meer daarvan(ze slapen dus nog), lief leest de humo in de binnentuin van onze hostel. En ik zit op het interenet ernaast, natuurlijk.

De tocht van Lima naar Arequipa was al meteen raak: Zuid Amerika op z’n best…drie uur vertraging en vijf keer van gate veranderd. Niet dat we er ons druk in gemaakt hebben: zulke toestanden horen erbij hier. Het weerzien met onze vriendjes op de luchthaven was achteraf des te vreugdevoller. In de binnentuin van onze zeer aangename hostel de reis dan officieel ingezet met een apero van uit belgica meegebrachte ricard…meer moet dat niet zijn.

Arequipa blijkt – in tegenstellimg tot Lima-een bijzonder fijne stad te zijn: lekker eten, zonnig, ontspannen sfeer en vriendelijke mensen…ideaal dus om de reis te beginnen. We hangen wat rond in de stad, praten bij met los gringos en rusten en eten veel. En natuurlijk is er ook tijd voor cultuur: gisteren al een museumpje bezocht over Juamita, een jongedame die gemummificeerd werd teruggevonden in een gletsjer nadat ze daar eeuwen geleden was geofferd in een inca-ritueel. Behoorlijk indrukwekkend, want de juffrouw in kwestie is uitzonderlijk goed bewaard gebleven.
Vandaag is opnieuw een rustige dag en morgenvroeg om 6 a.m. springen we dan op een bus voor een tweedaagse trek door de colca canyon, waar we gaan proberen om condors te zien. Na de cultuur, de natuur dus en na wat informatie in reisbureaus halen hebben we besloten dat we de tocht gewoon op onszelve gaan doen. Anders moeten we veel te vroeg opstaan.

Prioriteiten, daar draait het allemaal om…

24 h reizen kruipen in je kleren.

En qwerty suks big time.