Als ik ‘s morgens opsta, ben ik meestal alleen. Het huis slaapt, bij de buren komt hier en daar wat voorzichtige beweging. Ik trek dan mijn gilet wat dichter om me heen, zet de koffiemachine aan en maak schemerig licht.
Tien seconden later is hij er.
Mijn held in het uur tussen wolf en hond, mijn portie zachtheid tijdens het ontwaken. Hij bedelt streeltjes en aandacht. Ik krijg een aanhankelijke hoop dons in ruil.

Ik praat met hem, ‘s ochtends. Hij praat terug, want dat is beleefde communicatie. Ik vraag hoe zijn nacht geweest is, en hij vertelt. Ik ben niet in staat die gesprekken vast te leggen, om half zeven ‘s morgens, maar gelukkig praten we ook overdag vaak een beetje. En gelukkig dacht ik een keer: “ik moet een filmpje maken.”

Hallo. Ik ben i. en als ik groot ben word ik een crazy cat lady.

**************
Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly. Ik had weinig zin in praten met mensen. En de leukste kat van Gent is ook een beetje een idool.

Mijn koffiemachine doet raar. Ze maakt een vreemd geluid, reutelt een beetje en geeft dan een soort van klik.Terwijl ze gewoon koffie moet maken en niet moet klikken. En al zeker niet op een manier die mij ongerust maakt. Bovendien heeft niemand iets aan klikken, dat heb ik zo geleerd toen ik klein was.

Ongeveer één keer op twee doet de koffiemachine na de klik AUTOTEST in plaats van UW KOFFIE WORDT BEREID op het schermke. Dan vloek ik, luid, gemeen en met tranen in mijn ogen.
AUTOTEST is namelijk het meest afgrijselijke wat me kan gebeuren, ‘s ochtends. Behalve dan misschien sneeuw of Bart De Wever op de voorpagina van mijn gazet.

Ik ben op zoek naar een nieuwe koffiemachine, want ik vertrouw het zaakje niet meer.En als ik ‘s morgens geen fundamenteel vertrouwen kan hebben in de koffiemaker, dan kan ik evengoed gewoon op de grond gaan liggen en naar het plafond staren tot de dag weer voorbij is.

Het is simpel: ik wil een machine die bonen maalt. Dat is belangrijk, want ooit had ik zo’n espresso-gedoe, met een houder waar de koffie in moest, en dat was een geklungel met mijn ochtendonhandigheid. Bovendien heb ik graag de boontjes van de Mokabon, want die zijn lekker en ik kom daar ook zo graag.
Dus de machine moet bonen malen en dan een tas koffie maken. EN DAN KLAAR.

Maar dat bestaat niet, blijkbaar. Ik ben eind vorige week eens op prospectie geweest, toen ik een elektroboer passeerde op mijn vrijevrijdag-omzwervingen.
Er bestaan vier soorten koffiemachines, waarvan er drie geen bonen malen (ouderwetse koffiezetten, senseo-types die vreselijke koffie maken, george clooney-apparaten met pokkedure capsules) en dus geen optie zijn.

De vierde soort maalt wel bonen, maar doet tegelijkertijd ook nog veel meer: maakt zes soorten cappuccino, latté en macchiato, onder andere. Klopt cake-beslag, strijkt uw kleren, ontstopt uw toilet, vult uw belastingen in en zet de vuilbakken buiten op maandag. Onder andere.
Dat laatste staat niet in de gebruiksaanwijzing, maar het moet wel, want anders kan ik dus niet verklaren waarom zo’n machine een halve kubieke meter groot moet zijn, een half maandloon kost en 400 kilo weegt. Gij wel?

Enfin. Ik deed dit weekend bovenstaande tirade tegen mijn papa en vandaag heeft hij de koffiemachine opengevezen en grondig schoongemaakt en dat zal hopelijk wat uitstel geven. Ge moogt mee duimen, en ondertussen uw gouden tip voor een goede, eenvoudige machine in de commentaren achterlaten.

Dit was een inleiding. Ik drink koffie bij het ontbijt namelijk, en het ging over ontbijten in #projectblogboek en kijkeenvogeltje.

Voor de rest ben ik de saaiste ontbijter ooit, dus misschien nog best dat mijn inleiding wat uit de hand is gelopen.
De eerste maaltijd van de dag bestaat uit varianten op yoghurt, fruit, havervlokken en ahornsiroop. Of boterhammen met confituur of honing.

(Klikken maakt het prentje groter. Ik doe hier nogal mijn best voor jullie hé.)

Niet zo veel over te vertellen, maar #projectblogboek is #projectblogboek is #projectblogboek, dus nam ik vijf dagen lang foto’s. En ziehier het bewijs: varianten op yoghurt, fruit, havervlokken, ahornsiroop en boterhammen.

Afhankelijk van hoe vroeg ik moet opstaan is de belichting anders. En die keer in dat potje is als ik echt vroeg moet lesgeven: dan eet ik voor mijn les op school. Daar is ook koffie.

Dat is het, ik kan daar niet meer over vertellen zonder als een hippie te klinken met zelfgemaakte confituur en yoghurt van de boerderij.

Oh kijk, nu deed ik het toch.

**************
Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly.

Ik heb een bureau, maar dat bureau is ook nog een heleboel andere dingen. Opslagruimte. Bibliotheek. Speelkamer. Rommelhoop. Het ziet er wat vreemd uit misschien, maar ik vind het wel gezellig. Ik klaag niet, er is veel licht, ik kan buiten kijken (zicht op straat, dat is een pluspunt), ik heb boeken en andere mooie dingen dichtbij, en ik heb sowieso niet veel plaats nodig.
Met een laptop kan ik eigenlijk eender waar werken, wat ik ook geregeld doe: in de living, in de zetel, op het terras, op de logeerkamer boven, op de man zijn gigantische werkruimte onder het dak. Maar het liefst van al zit ik nog altijd in mijn eigen bureau, alle chaos ten spijt.

Wacht. Ik toon het u.

U ziet, van links naar rechts:
– een ladder want er wordt hier altijd wel iets verbouwd.
– een oude kerkstoel waar ik niet van kan scheiden.
– een kast vol speelgoed en rommel van de dochter. Met daarachter overschotten trespa van toen de man het tuinhok bouwde.
– een werkje dat ik ooit kreeg van Bram. Ik denk een housewarming-gift voor ergens eens. Zeer aan gehecht.
– een telefoon die niet werkt. Maar er zit een antwoordapparaat aan, dus bel mij gerust eens.
– een printer die ik cadeau kreeg van hij-die-weer-blogt. En allerlei ingewikkelds dat hij-die-weer-blogt heeft opgezet om ervoor te zorgen dat alles op de laptops hier thuis regelmatig een backup krijgt. Staat allemaal op een tafeltje uit het oude huis van mijn grootouders.
– Mijn werktafel, die eigenlijk de tafel is waar mijn mama vroeger de was op plooide en die ik schaamteloos heb afgeschooid.
– Een rare Egyptische mevrouw, en een oud medicijnkastje. Allebei gestolen van de man. En aangezien hij nu mijn man is, is het geen diefstal meer, maar gewoon van mij.
– De buggy van de dochter, die ze niet meer nodig heeft en die eigenlijk naar de zolder moet maar de kat slaapt in de buggy bij mij, dus ja. BoogieBuggy.
– Mijn boekenkasten. Boeken maken mij rustig en blij. Fictie bovenaan, werkgerief onderaan. Ik kijk naar boven om weg te dromen en opzij voor concentratie.
– De schouw, met brollekes voor mijn warmtegevoel. Een foto van mijn mama genomen door mijn pepe, een foto van mijzelf genomen door Hans en een foto van het gemeentehuis van Zomergem. En allerlei essentiële zaken om te kunnen functioneren: een kalabas uit peru, een lama-foetus uit Bolivia, een magic eight ball voor het nemen van levensbepalende beslissingen (geen grap).
– Nog boekenkasten. Weer bovenaan fictie. Onderaan kookboeken, en ongeveer 20 jaar notitieboekjes. Ik ben op mijn vijftiende notitieboekjes beginnen gebruiken, en ik schrijf alles op en gooi niks weg.
– Ook op de boekenkasten: rommel, natuurlijk. Inpakpapier omdat ik eens iets moest inpakken. Vlaggetjes omdat er hier in augustus een verjaardag werd gevierd en ik de week nadien de vlaggen heb “opgeruimd”. Het blauwe ding voor de kast is onze kampeertafel. Volgens mij staat die daar in functie van de speelstraat. Ahum.

Ge ziet het. Ik kan wel wat chaos en nestjes hebben. Ook op mijn computer , ook op mijn bureau. Om te vermijden dat u nu allemaal gaat zoomen, een detail.

(In Het Blogboek staat dat ge moet zorgen voor goede foto’s, en ik heb even overwogen om morgen een mooiere foto te nemen, maar morgen ben ik op school en ah, het leven is zo al druk genoeg. En toen ik begon te zoomen vond ik het met enige verbeelding wel artistiek te noemen. Work with me, darlings.)

U ziet koffietassen, een vierkleurenstylo, een computer, een notitieboekje en een stapel ongeordend papier. En dat is het. Meer is er niet nodig voor al deze genialiteit. I know, ik kan het ook bijna niet geloven.

**************
Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly.

De laatste keer dat ik boos ben geworden was deze ochtend rond 7 uur. Dat ik de rest van de dag geen enkele andere keer boos was, is een succes, want ik heb ook de krant gelezen, en ik heb de hele dag gewerkt. Dat is altijd riskant, dat weet iedereen.

Maar om 7 uur was ik dus wel al boos. En ik lag op dat moment nog in mijn bed.

Het zit zo: ik moet meestal vroeg opstaan. In het weekend om half acht met de dochter, in de week gewoonlijk om half zeven.
Soms is er een doordeweekse dag dat ik geen les moet geven het eerste uur, en dan mag ik slapen tot half acht, aka tot de kleine wakker wordt.
Dat uur tussen half zeven en half acht is alsof iemand mij trakteert op een stukje slagroomtaart op het moment dat ik net zat te denken “hm, precies een hongerke”. Ik ben vreselijk gehecht aan dat gestolen uur, zeker als ik zoals gisteren weeral tot een kot in de nacht had zitten lezen.

Als de dochter dan om 7 uur roept dat ze wakker is, zoals vanmorgen, dan ben ik boos. Wild. Razend. Omdat mij een half uur slagroomtaartslaap wordt afgepakt, zonder voorafgaande verwittiging. Zo. Oneerlijk.
Ik ben dan niet boos op haar gelukkig, maar op de wereld. En het leven. Ik haat het leven uit de grond van mijn hart zowat elk eerste uur van elke dag.

Mijn ochtendhumeur is legendarisch. Ik ben daar niet fier op, en ik ga niet onnozel doen: het is niet gemakkelijk. Niet voor de mensen die met mij in één huis moeten zijn ‘s ochtends, en ook niet voor mijzelf. Het stemt mij droevig dat ik zo ben, en dat brengt me naadloos bij de laatste keer dat ik heb gehuild.

Deze ochtend rond tien na zeven was dat. Want de correcte term mag dan wel ochtendhumeur zijn, bij mij is het eigenlijk ochtendverdriet. Pure onversneden weltschmerz. De last van de hele wereld rust op mijn schouders, voor half negen ‘s morgens. Bergen lijken te hoog, het water van de dag die voor me ligt te diep.

En dan ween ik een beetje. Alleen in een hoekje van de badkamer.

Zielig? Goh ja. Een uur later had ik vier koffies gedronken, en toen was het over en was ik mijn eigen vrolijke in cafeïne gedrenkte zelf. Einde verhaal. Morgen opnieuw!

**************
Dit is de eerste post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly.Een eerste post over de laatste keer. KWEENIE HOE META.

Ten eerste.

Lilith, ofte Kelly, bracht kort geleden een blogboek uit. Het boek dat u moet hebben als u wilt beginnen bloggen, of als het allemaal niet zo marcheert zoals u het zou willen.

Nu is dit weblog niet zo nieuw meer (tien jaar dit najaar, jadadde) en moet ik tot mijn eigen schande toegeven dat ik al van bij het begin bijzonder weinig verwachtingen had.
Ik heb geen plan, ik doe maar wat, en ik voel mij daar eigenlijk bijzonder goed bij. Het zou de samenvatting van mijn biografie kunnen zijn.

Ik heb Kelly graag, altijd al. We go way back, gelijk ze zeggen, al sinds de oertijd van de blogosfeer. Tales from the Crib was één van de eerste blogs die ik las en het is één van de enige die ik ook vandaag nog consequent bij elke post lees.
We kennen elkander ondertussen ook al geruime tijd in het echt, inclusief mannen en kinderen. Er zijn de wunches, er waren de wijvenweken, er zijn de bezoekjes van tijd tot tijd. Volgens mij staat dat vermiste loopwagentje voor peuters zelfs ergens op haar zolder stof te vergaren.

Enfin. Om maar te zeggen: ik ben niet geheel onpartijdig in deze. In die mate zelfs dat het mij een beetje irriteerde dat er een paar weken na dat van Kelly nog een blogboek is verschenen, geschreven door een jongedame die blijkbaar een streepje voor heeft in de traditionele media. NEEN IK WEET NIET HOE DAT ZOU KOMEN STOPT MET HET TE VRAGEN IK GA ZELFS NIETS INSINUEREN.

Ten tweede.

Op de trouwerij had Kellster een exemplaar van haar boek mee, inclusief een bijzonder lieve opdracht. En sindsdien loop ik te kauwen op wat ik ermee ga doen.

Het lezen, ja, en dat heb ik intussen gedaan. Ik heb er veel wijsheid in gevonden, verpakt in handige lijstjes en duidelijke verhalen. Het leest vlot weg, ik heb hardop moeten lachen en het is leutig om eens een paar dingen in propere overzichtjes te lezen.
Consequent bepaalde regels volgen is niks voor mij want ik heb kijkeenvogeltje, en ik zondig tegen zowat elke tip die in het blogboek gegeven wordt. Maar ik kan mij dus wel voorstellen dat andere mensen veel baat hebben bij de tips (Herlees uw posts voor u op publiceer klikt, bijvoorbeeld. Dat zou een goede kunnen kijkeenvogeltje.) lijstjes, de planningen en de apps.

*Over dat laatste trouwens, Kelly. Er was een avond dat ik vanuit mijn zetel naar de man riep: “Kelly heeft een lijst van wat er in haar diepvries zit in Evernote! Wat een goed idee hé zeg!” Hij lachte en mompelde: “it ain’t gonna happen, babe.”*

Maar ik wilde dus meer doen dan het alleen lezen. Omdat er misschien wel wat meer aandacht zou mogen zijn voor dit blogboek in de traditionele media. Maar ook omdat ik geloof dat voor een boek constante aandacht bij het doelpubliek de enige aandacht is die nodig is. Jullie zijn dat doelpubliek. Zet u en drinkt iets, het is hier gezellig.

Ten derde.

I give you: #projectblogboek.

In Het Blogboek verspreid staan lijstjes met als titel “15 ideeën voor je volgende blogpost”. In totaal zijn er 8 lijstjes. Dat zijn 120 ideeën voor blogposts, alstublieft.

Ik ga die allemaal doen.
Allemaal? Ja. Allemaal.

Simpel toch?
En overmoedig, ik geef dat toe. Maar van een beetje overmoed is nog niemand doodgegaan. Behalve misschien Icarus. En Macbeth. En die gasten van de Darwin Awards. Maar bij mij zal het vast zo’n vaart niet lopen.

Aniehoews. De komende wekenmaandenjaren krijgt u hier regelmatig een post voor #projectblogboek. En al moet ik er vijf jaar over doen, ik zal ze allemaal schrijven. Want behalve overmoedig en een vreselijke uitsteller, ben ik ook hartstochtelijk koppig en geduldig.

Ten vierde en tot slot.

Maar natuurlijk.
Ge moogt ook meedoen. Graag zelfs. Neem een foto van het idee dat ge gebruikt uit het boek, of steel gewoon de prentjes van hier. Voeg de hashtag #projectblogboek toe en laat het mij efkes weten, dan zet ik een linkje hieronder.

Ook in #projectblogboek

* Michel
* Romina
* Tante Alice
* Sofinesse
* Anne
* nobutterfly
* Hi-ke
* Kruimel
* Kattebelle
* Tifosa
* Ellen
* Jeroen
* Sheena
* Kelly zelve

* Charlotte
* Isa Belle
* Upje
* Tiny
* Stephanie
* Bentege
* Madrina
* Mafaldine
* Trijnewijn