projecten

projecten

De Belgische vijf van de jaren 90.

Dit is de moeilijkste van de reeks, denk ik, omdat er zo’n weelde was aan fantastisch leuke Belgische groepkes in de jaren 90. Ik zit al de hele ochtend te denken aan wat er eigenlijk zeker in moet.
Ik wilde ook Ashbury Faith erin, en Nemo, en Someday Cindy van The Romans maar youtube wil mij niks geven, dus die vallen eruit. Maar mentaal staan ze even hard in de lijst als de andere keuzes. Ik stel voor dat ge allemaal nog eens hun CDs oplegt vandaag.

De eerste die ik wel terugvond is deze. Als eerbetoon aan het kleine jeugdhuis dat ik frequenteerde en dat zo bomvol mensen zat die zo veel van muziek kenden, dat ze bijvoorbeeld dit programmeerden, ergens begin de jaren 90. Legendarisch optreden. En ik ben tot de dag van vandaag grote fan van de twee broers.


(more…)

projecten

De vijf van de jaren 90 op festivals.

Mijn allereerste festival was Torhout, met een bus van het jeugdhuis. Bryan Adams was de headliner, en ik heb het opgezocht en dat was in 1992. Ik was nog geen 15 jaar, toen, en ik keek mijn ogen uit.
Sinds dat moment ging ik zowat elk jaar naar de drie grote: TorhoutWerchter, Pukkelpop en Dour. TW is eruit gevallen toen het alleen Werchter werd, uit een soort van protest. En ook omdat ik het dan wat duur begon te vinden als het mij niet 100% aanstond. Ik ben er nog een paar keer geweest, daar niet van, maar nooit meer van harte.
Behalve de drie grote festivals deden wij in die tijd een heleboel kleintjes. Rock Zottegem, Cactus, Feest in het Park, Rock Caracalla, Beach festival, enzoverdervoort. De kleintjes hadden als voordeel dat ge vaak een fijne headliner hadt, en een heleboel kleine groepjes. Een programmator die zijn vak wat kende, dat stond garant voor een dag vol ontdekkingen. Vaak Belgisch, maar dat is voor later deze week.

De Vijf van de Festivals, dat zijn dingen die leerde kennen op een festival. Of waar ik fan van werd na een festival. Ik doe geen live-versies, want in de jaren 90 keken wij nog gewoon naar optredens, in plaats van ze op te nemen met onze telefoons, dus ge vindt er sowieso weinig van. En avant!

1992. Pearl Jam, toen nog een matig bekend groepje dat net voor de megapopulariteit stond, zou naar Torhout komen. En toen kreeg den Eddie een paar problemen in zijn hoofd en zegden ze af. Misschien gelukkig, want we weten allemaal waar problemen in het hoofd en zanger zijn van een grungeband toe kan leiden. Enfin, geen Pearl Jam dus, maar dan opeens dit. Vroeg op de dag, vooraan aan het podium en de ontdekking van TW dat jaar.


(more…)

projecten

De vijf van de jaren 90 uit mijn hart.

Oeh baby. De jaren 90, dat is dus zonder overdrijven mijn decennium, muzikaal. Toen zij dus haar vijf van de jaren 90 deelde, en ik besloot dat ook te doen, concludeerde ik als snel dat ik er niet zou komen met één lijstje. Daarom begin ik vandaag met de eerste vijf nummers die in mijn hoofd komen als ik denk aan mijn jaren 90. Denk daarbij: de jaren van het jeugdhuis, de chirofuiven, de Krawietel en de lange nachten. Morgen doe ik de beste festivalnummers van de nineties. Woensdag krijgt ge een Belgisch lijstje, donderdag de liedjes die mij doen janken, vrijdag mijn persoonlijke guilty pleasures. Een reeks, zowaar, laat dat sponsorgeld maar komen.

Maar nu eerst: de muziek van mijn hart, toen dat hart nog maar één keer ofzo gebroken was. U zal ook snel opmerken: ik had een onberispelijke muzieksmaak in die tijd, en toen al een voorliefde voor jongens en gitaren.


(more…)

projecten

i. weet het soms allemaal niet meer. En daarom begint i. haar titels alvast ook zo.

Zij van de semi-professionele blog schreef dit weekend een artikel in DS Magazine over semi-professioneel bloggen. En sindsdien zie ik de prestatiestress al aan de horizon verschijnen. Want we gaan daar eerlijk over zijn: bij tijd en wijlen vraag ik me wel eens af of ik het ook allemaal eens niet wat ernstiger zou moeten nemen, dat bloggen. Ik ben per slot van rekening ook al zo’n tien jaar bezig, en u bent heel trouw elke dag met veel op post. Een beetje ernst zou misschien gewoon een teken zijn van respect naar jullie. Of van zelfrespect.

Het artikel is duidelijk: een succesvolle blog draait niet om wat je zelf wilt schrijven, het gaat om uitzoeken wat je voor je lezers kan betekenen. Vaste rubrieken, en lijstjes en Antwoorden Op Grote vragen. Interactie op uw facebookpagina (zie mij graag, trouwens!), aandacht voor de commentaren. En als gevolg: een explosief stijgend aantal bezoekers, geld van sponsors. De wereld aan uw voeten, quoi.

En toen dacht ik: goed idee! Ik ga dat doen!

En toen oooh een vogeltje en aandacht weg.

Dus. Ik heb mijn profiel gevonden, denk ik. Dit is hier de blog waar vaste rubrieken altijd mislukken, waar er absoluut geen lijn te vinden is in de onderwerpen, noch in de blogfrequentie of de structuur. Welkom. Zet u.

projecten

Tombola voor Syrië 12-12: de winnaar.

Ik voelde mij alsof mijn twee handen waren afgekapt, een paar dagen geleden. Ik had nochtans geen appel gestolen op een markt Arabië (danku Suske en Wiske voor dit eeuwig bijblijvend beeld). Ik was gewoon mijn telefoon en mijn blog ontnomen.

Mijn blog is ondertussen terug, aja want anders zoudt ge dit hier nu niet lezen, en dus is er maar één hand meer afgekapt. Toevallig wel dat hand waarmee ik bij normale prijsuitreikingen filmkes maak van mijn kleine die een nummer trekt en en passant ook wat politiek oordeel meegeeft. Nogmaals pardon, BDW.

Ik had in mijn tombola voor Syrië 1212 gezegd dat ik de zeefdruk zou weggeven op 15 november echter. En een mens kan niet blijven wachten tot de Fnac mijn telefoon heeft doorgestuurd naar het hoofdkantoor en van daar naar de Appleverdeler die het naar Apple zelf zal sturen en dan heel die weg terug oh ja dat kan toch nog een week of vier duren (hun woorden. dit weekend.)

Dus moest ik op zoek naar een andere manier. Er waren tien deelnemers, tien lotjes. Samen goed voor 70 euro. Waarvoor zeer grote dank!
Ik dacht eerst aan een onschuldige, en bekeek voor het gemak wie online was op de sociale netwerken, maar dat bleek nogal pover wegens mijn vrienden zijn bezwaarlijk onschuldig te noemen. Ik liet dat idee varen en zocht aan het andere eind van het spectrum, waar ik — hoe kan het ook anders — Katrijn vond.
Omdat ik niet had gezegd waarover het ging was Katrijn eerst wat — hoe kan het ook anders — ongepast, dus moesten we de conversatie even opnieuw beginnen. En dat ging zo.

katrijnpraaternietover

En dat betekent dat de houder van lotje 7 heeft gewonnen. Lynn, contacteer mij om af te spreken!