… schonk mij, helegans op het einde, een bruin vel van de zon, en ondergoed vol zand. Topweekend aan zee, maar ik zal daar morgen nog eens iets over schrijven, zelfs.

…begon met Borremans in Bozar. Ik heb iets met Borremans, en ik heb zelfs iets van Borremans, met dank aan mijn papa en mijn bevalling. Zo content als een katje, ikke, ook al door de bijhorende lunch in houtsiplou en het ijsje achteraf.

…bracht mij over het ganse Vlaamsche land, voor stagebezoeken. Ik zag veel kindjes, deze maand, allemaal tussen 2 en 12.
…was naast stagebezoeken ook vooral veel ander werk. Vergaderingen, laatste lessen, examens voorbereiden. Ik hapte naar adem, maar bleef wel ademen.
…inspireerde, met robots en allerlei technische coolheid.

…was de maand waarin wij naar onze trouwzaal gingen kijken. Veel stof, veel verbouwingsactiviteit. Komt goed. Komt goed.
…bracht op trouwvlak ook een kleed. Tot zover de progressie.
…explodeerde in mijn hof. Er zijn aardbeien! Er zijn bloeiende bonen! Er zijn ontploffende druivelaars! En de kamperfoelie staat in bedwelmend geurende bloei.
…leverde ook een jaarvoorraad confituur, van heerlijke aardbeien van de boerderij.
…was naast werkdruk ook gezelligheidsdruk: er werd geluncht, er werd in het park gehangen, er werd afgesproken met vrienden en er werden jarige kindjes gevierd.
…was precies zo snel voorbij, en dat is spijtig. Want mei is lente, en ik hou van lente. En na mei komt juni, en juni is niet tof.

Volgende maand vertel ik of het al bij al nog meeviel. Duimen!

Lang geleden kochten wij eens een huis. Sindsdien zijn wij aan het verbouwen. Ondertussen is dat al een jaar of zes, en het voelt alsof we er binnenkort misschien klaar mee zijn. Volgend jaar ofzo al. Of binnen twee jaar ofzo.
Het verbouwingsverhaal is behoorlijk exemplarisch voor hoe de dingen bij ons al eens traag kunnen gaan.

Lang geleden besloten wij bijvoorbeeld ook eens om te trouwen. Amper zes maand later was er al een ring. En nog eens anderhalf jaar later stootten wij stoemelings op een zaal tijdens een rommelmarkt. Een paar maand later lag die zaal vast en hadden we een datum.

Dus. Als ik nu eens in gang schiet en een cateraar, een jurk, een uitnodiging en nog wat kleine details regel zoals ringen en teksten; én als de zaal tegen dan iets anders is dan een bouwwerf vol OSB en co, dan kunnen we in het najaar trouwen. Amper drie jaar na de ring en net voor onze tienjarige jubelee.

Hoe cool gaat dat niet zijn, gasten. Hoe cool gaat dat niet zijn.

(Over traag gesproken. Straks prijsuitreikingskampding van het lampding op de facebookpagina!)

-…werd niet afgesloten op één mei, want dat is een dag dat ik alleen kookte en niet werkte. Dus ik zat niet aan de computer.

Maar April 2014, dus…
….was de maand waarin de natuur explodeerde. Mijn tuin kwam tot leven, en elke ochtend wandel ik met mijn koffie rond en word ik blij.
-…werd verbazend vaak op café doorgebracht. Ik ging maar liefst drie keer uit. Het zal de lente zijn, denk ik.
-…was ook een maand van meer vriendjesafspraken dan gemiddeld. I like that, want mijn vriendjes zijn leuk.
-…was alweer gigantisch druk op het werk, ondanks twee weken paasverlof. Soms doe ik dagenlang niks dan werken en slapen. (Dat is bij u toch ook soms zo, hoop ik? Of ben ik abnormaal?)
-…bracht elke dag vier keer een passerende crèmekar en bijgevolg ook vier keer per dag gezeur van ikwileenijsjeikwileenijsje. Het wordt een lange zomer.
-…betekende inhuizig een afgewerkte gang en mooi geschilderde deuren boven en beneden. Mijn papa is de max.
-…waren de eerste echt mooie dagen aan zee. I’m talking blote benen en voeten in het zand, mensen.
-…was voor mijn lief een full speed try-outperiode. Hij schreef 1 uur ondertussen nieuw materiaal en ik ben fier.
-…deden we een eerste poging om de dochter te leren fietsen. Ja nu pas. En neen ze kan het nog niet. Want “kijk, daar een vogelke”.
-…was wel de maand waarin de dochter gezwind verder ging in de zwemscool en daar fantastisch veel lol in begon te hebben
-…sloot af met de mededeling van mijn fantastische kinesiste dat ik waarschijnlijk niet meer zal moeten komen. Leve dat, maar ik ga u missen, Zarah.

April was een goeie maand. Ik hoop voor u ook.

Guilty pleasures zijn moeilijk, vind ik. Allez, guilty pleasures zijn gemakkelijk, maar ik heb er gewoon veel te veel. Zeker van de jaren 90.

De selectie is na lang twijfelen op drie criteria gebeurd:

1. Geen Nederlandstalige shizzle. Iedereen weet ondertussen dat ik in een ver verleden een crush had op Koen Wauters en dat het nooit helemaal over is gegaan (maar als ge het moet weten: dit.). En ik denk ook dat ik al eerder heb verteld over sommige Marco-nummers. Ik heb schone, schone herinneringen aan een nummer van Mama’s Jasje, dankzij een groep Chirojongens en een achtergrondkoor. Hell, er was zelfs een CD van de Kreuners die ik oprecht goed vond helemaal begin de jaren 90. Dat is wel overgegaan. Behalve dan dit.
Lang verhaal kort: breek mij de bek niet open over Nederlandstalige muziek. Ik kan er een eigen rubriek over schrijven, en daarom komen ze er hier niet in.

2. Geen nummers die ik ondertussen spuugzat ben. Er zijn van die liedjes waar ik in de 90s zelf zot van was, maar waar ik nu nog steeds de radio uitdraai als ze gespeeld worden. Ja, het gaat over u, Nathalie Imbruglia.

3. Alleen nummers die ik nu nog steeds uit het hoofd ken. Woord voor woord, van eerste noot tot laatste.

Bekentenis nummer één: ik kan wel wat hebben qua harde muziek, meer dan de meeste meisjes die ik ken. Ik ging wel graag naar een optreden waar ik best niet te veel vooraan stond wegens anders te veel pijn, tel in mijn hoofd nog steeds heel vaak af van one-two-three-four en ik vind dit één van de beste nummers ooit gemaakt. Luister er eens naar, voor mij.
Binnen dat een beetje steviger muzieksegment, heb ik bij momenten ook een voorliefde voor pathetiek.
Ik ken River runs Red en Ugly van Life of Agony track voor track van buiten. Ik heb daar nog steeds een zwaar zwak voor, hoe fout het misschien ook is. Ik kan die nummers vandaag nog steeds woord voor woord meezingen, en als ge efkes luistert, dan weet ge dat dat geen evidentie is. Ik heb getwijfeld over welk nummer, het had Fears kunnen zijn, of Underground, maar ik koos uiteindelijk voor Through & Through, omdat het de enige officële video was die ik vond van mijn favorieten.

What can I say? Raise your hands if you understand.

(more…)

Ik heb veel gehuild in de jaren 90. Dat is logisch, want in 1990 was ik 13 en in 1999 was ik 22. In die tien werd mijn hart ontelbare keren gebroken, zoals het hart van iedereen in die levensfase. Dat moet, anders wordt ge nooit volwassen denk ik. Ik maakte ruzie, werd onbereikbaar verliefd, ging weg, zag mensen vertrekken en werd ontroerd. Ik verloor in de jaren 90 alles wat een tiener gebruikelijk verliest: onschuld, naïviteit, vriendschappen, een handvol idealen.
Al bij al ben ik daar goed uitgekomen, vind ik. Niet getormenteerder dan de volgende, en enkel met littekens die mij nu een schoner mens maken, denk ik.
Vandaag is melacholie uit de jaren 90. De nummers die mij ook vandaag nog bij de keel grijpen en op het verkeerde moment mijn ogen vol tranen kunnen laten komen.

Beginnen met een klassieker. Ik denk niet dat ik iemand ken die dit een vervelend nummer vindt. Ik weet ook niet of ik vriend met u kan blijven als ge dat wel vindt.

(more…)