[ rookvrij: 183 uur ]

Weet ge wat het ergste is aan dat stoppen met roken? Niet dat gevoel van goesting, dat valt te overwinnen met wilskracht en goeie medicamenten. Ook niet die moeilijkheid om te ontspannen en die overdrive waarin ik op regelmatige basis schakel.

Het ergste is dat vreemde, onbestemde verdriet dat ik sinds een paar dagen voel. De eerste dagen had ik daar dus geen last van, want dan was ik vooral bezig met ge-moogt-niet-roken, ge-gaat-niet-roken en ge-zijt-toch-geen-janet-zekers. Die gedachten vergden al mijn energie en concentratie.

Sinds een paar dagen is dat beter en heb ik de zaak een beetje onder controle. Maar nu heb ik dus verdriet. Misschien is “verdriet” niet het juiste woord, maar het gevoel is zeer gelijkaardig: ik heb een constant vaag, leeg gevoel in mijn maag, ik kan me er niet toe brengen om sociaal te zijn en ik moet mezelf zo’n 10 keer per dag heel erg concentreren om niet te beginnen bleiten. Zomaar.

Ik heb zin om mezelf in een bolletje te draaien onder mijn donsdeken en er niet meer vanonder te komen voor alles beter is.

Zyban een antidepressivum? My funky ass!

[Rookvrij: 116 uur]

Ik vind zoethout echt niet lekker. Het smaakt vies en het is nog stom ook. Ik bedoel maar: een mens kan evengoed op een boomstam zitten knagen, niet?

* i. droomt weg en ziet zichzelve in een bos, van boom naar boom huppelend en aan iedere bast even knauwend om het verschil te proeven tussen berk en eik. i. ziet zichzelf veranderen naar een eekhoorn die….*

Ahum. Nevermind.

Dus. zoethout: èèèkes.
Maar wel een verdomd goed middeltje om het minder lastig te hebben met dat rook-gedoe.

Leve Zoethout! Zoethout for president!

Sigaretvrij: 78 uur.

Kan iemand van die ex-rokers-gemeenschap daar aan de andere kant me eens vertellen wanneer die drang, die goesting minder wordt?
Ik vind het niet leuk meer.

Wel leuk: mijn haar ruikt naar shampoo in plaats van naar asbak, mijn trui naar waspoeder in plaats van naar asbak, mijn handen naar handcreme in plaats van naar asbak.

Niet leuk: lief ruikt naar asbak, zo blijkt.

Het grootste probleem van al is echter dat ik blijkbaar mijn relax-trigger kwijt ben nu. Roken stond gelijk met pauze, met rusten, met ontspanning. En mijn lichaam schijnt niet te begrijpen dat het signaal niet zal komen nu. Must. Find. Different. Trigger.

– Mijn laatste sigaret gerookt de nacht van vrijdag op zaterdag, omstreeks 3 uur.
– Sindsdien geen sigaret meer aangeraakt. Dat maakt *telt op vingers* op dit eigenste moment: 58 rookvrije uren. Oftewel 3480 minuten zonder nicotine.
– Of het lastig is? Ja, maar niet lastiger dan ik had verwacht. Ik wist dat stoppen voor mij zeer moeilijk zou zijn. Tijdens het weekend heb ik drie keer zin gehad om te roken:(1) bij de koffie na een hele middag shoppen in Keulen, (2) toen vriendin B. een sigaret opstak bij de aperitief en (3) na het ontbijt. De drang verdwijnt telkens na een minuut of twee. Zondagavond heb ik, vanaf het moment dat ik thuiskwam tot ik gaan slapen ben zin gehad om te roken. Er lagen sigaretten en er was in huis gerookt.
Heb een kauwgom genomen, veel water gedronken en heb lief een beetje afgesnauwd. Dat helpt meteen een heleboel. (ik heb sorry gezegd daarna, hoor).
– Of het leuk is, dat niet meer roken? Momenteel nog niet echt, daarvoor ben ik er nog te bewust mee bezig. Maar er zijn wel al een paar voordelen, vind ik. Mijn handen ruiken niet naar rook, want dat vond ik altijd erg vies. En die gezichtsverzorging van gisterenmiddag zal nu waarschijnlijk veel langer effect hebben dan anders. Voor de rest heb ik eigenlijk een beetje keelpijn, een constante vage hoofdpijn en een vuil hoestje. Dus echt gezond en fit ben ik er nog niet door geworden.