Haha!
Ik heb gezelschap gevonden in mijn weegschaal-gevecht: Lien heeft ook besloten zwaar tot actie over te gaan, naar aanleiding van een kleine teleurstelling dit weekend.
Aangezien ik na 1 week al volledig ontmoedigd was van mijn dieet, besloten we het een tikje anders aan te pakken deze keer.
Meteen een mailtje gestudeerd naar vriend T., die gedoctoreerd heeft op vetpercentages en dat soort dingen. Denk ik. (Hij doet alleszins iets met eten en wat gezond is en al. En hij zegt al jaren dat ik teveel vet en te weinig spieren heb. Grmpf.)

Ik citeer:

Schrijf gewoon eens op wat je allemaal eet en drinkt, gedurende 7 dagen en wees correct met jezelf en bekijk dan eens het ganse plaatje. Je zal zien dat hier en daar het schoentje wringt.

Dus daar beginnen we mee. En de techniek helpt ons daarbij, inderdaad.
Lien en ikzelf hebben een elk een google calender aangemaakt en houden daarin bij wat we eten. En we hebben toegang op elkaars kalender, wat zorgt voor sociale controle.

Ik heb ook zo’n tabel waarin ik mijn eten kan plakken en die dan berekent hoe ongezond ik heb gegeten de voorbije dag. Vandaag had ik beter die preparé (6 gram vet voor 1 boterham! ZES!), dat ei (6, eveneens. Vettige beesten, die kiekens) en die emmental op mijn macaroni (9 gram op 30 gram kaas. ieks!) gelaten, zo blijkt.
Voor eiwitten en koolhydinges zit ik onder de toegestane waarde. Joepi.

Morgen ongetwijfeld meer spannende verhalen uit het boeiende leven van de dieet-i. ! Olé!

Het was gezellig bij de buren. En het was ook gezellig druk, met de één twee drie vier vijf kindertjes daar. En meneer en mevrouw volume 12, mevrouw Lien, meneer Huugendruug en mijn eigen Lief.

Met een baby op schoot koffie gedronken, taart gegeten en dan (een beetje) van nadenken over design gedaan. En gepraat over het project en visie en toekomst. Ik poneerde op een bepaald moment dat de kracht van het project is dat het amateuristisch is.
Maar daarnet bedacht ik dat de kracht van Gentblogt waarschijnlijk koffie en taart is bij de buren, en pintjes in de studioskoop na de vergadering. En geruzie en gezever op de mailinglijst en uitstapjes met sandwichen-met-ei en caprisonnekes.

En dat, zolang dat die dingen blijven, het mij eigenlijk om ‘t even is wat er verandert…

Must get cake.

design-people need cake.

Gistermiddag na het ontbijt (ja, ik weet het, dat is een vreemd gegeven, maar het is vakantie voor iets é peoples.) dacht ik bij mezelve “ik zal eens kijken welke puddingskes en kaas er nog goed zijn in de frigo en dan de rest in de vuilbak pleuren”.
Aangezien de Barcelona-uitstap me echter de energie heeft gegeven van een koereur op epo, escaleerde dit weinig ambitieuze voornemen al gauw in een groots project van gezwind en vrolijk de frigo ontdooien en uitkuisen.
De koelkast werd uitgeschakeld, leeggehaald, er werd een pot kokend water ingezet en alles wat erin had gezeten werd ondertussen op de tafel uitgestald en aan een nauwgezet onderzoek onderworpen.
De situatie bleek ernstig.
De helft van de brol bleek een versheidsdatum te hebben die te situeren valt in de tijd dat het nog mooi weer was. Oftewel: lang geleden.
Achteraan de frigo was de inhoud van een potje yoghurt tot leven gekomen en dit krapuleuze zuivelspecimen had zich overmoedig aan de achterkant van de koelkast gehecht met het duidelijke voornemen om daar een heel nieuwe beschaving te stichten.
Er waren niet één, niet twee maar zowaar zes (6!) geopende en half-gebruikte potjes pesto aanwezig.
Er was gewone kaas, geitenkaas, feta, ricotta, mozarella en haloumi. Ik koop duidelijk graag kaas, maar eet het blijkbaar niet graag genoeg.

Twee uur ben ik eraan bezig geweest, maar nu is alles van ijs en etensresten ontdaan en bevat onze frigo enkel nog dingen die effectief nog eetbaar zijn. Zowaar een geruststellend gevoel.

Vandaag lente-schoonmaak deel 2: de keukenkasten.
En dat het dan maar lente wordt ook, verdorie.

Oei.

Blijkbaar moeten we hier ook de mensen entertainen terwijl we op reis zijn. Ik was het niet van plan, eigenlijk, maar nu ik er zo over denk lijkt het me wel een interessant idee.
Zal ik een beetje volksverheffing doen en voor iedere dag een schoon gedichtje klaarzetten? Zo uit mijn verzameling “mooie dingen voor de mensen”?

Zal ik nog een keer een paar afleveringen van Leeg schrijven?
Of zou ik eens tekeningskes van mijn lief inscannen en die dan publiceren?

Ah Ah, the sky is hier duidelijk alweer the limit é.