Ok. Elke week een overzicht geven van dat project gaat dus niet lukken. Steek uw hand omhoog als u dat totaal niet verwacht had. *wacht* Niemand? Ik dacht het al.
Vanaf nu noem ik het gemakelijkheidshalve deel x en dan zijn we meteen van dat schuldgevoel af. Het is vakantie voor iedereen.

In deel 2 van deze zomer werd het herfst. Het regende, het was koud, maar wij zagen daar de voordelen van in. Het hele huis is nu opgeruimd, en we zijn zelfs naar het containerpark geweest. Dat doen we normaal elk jaar, maar vorig jaar was het te mooi weer dus toen deden we plan B in de plaats: zwemmen in de zee. Dat zorgde er wel voor dat het huis nu ondertussen totale chaos was.

Gelukkig was de dochter dus op danskamp, vanaf dag 10.

Op dag 11 ontdekte ik een courgetteplant die ik was vergeten. In mijn tuin van 30 m². Ik weet het, maar blijkbaar kan het dus wel.

Op dag 12 finaliseerden we dingen met de trouwcateraar. We gaan niks met beschuiten doen.

Ook dag 13 was met eten, want ik mocht mijn aanstaande lunchen in Publiek. Het was lekker, het was met courgetten, ik voelde me helemaal thuis.

Dag 14 was vooral het overlopende moederlijke trotsvat, bij het toonmoment van danskamp.

Op dag 15 werd er getrouwd door mooie mensen op een toplocatie. Het regende, maar wat een geluk.

Dag 16 was Big Jump-dag. Wij reden naar Antwerpen, hij sprong en wij hielden een handdoek klaar. Super taakverdeling, wel.

Op Dag 17 gingen we oogsten op de boerderij en er bleken twee honden pups te hebben. Dat, en het meisje van de boerderij kreeg ook een baby. Hoera voor allemaal!

Vandaag is dag 18, ook bekend als de dag dat wij in ondertrouw gingen en daar een selfie namen met als thema “ohmygawdwhatdidwejustdo?”

En dan nu de zon, alstublieft, zodat ik u een gebronzeerd deel 3 kan bieden binnenkort.

Ik heb een project, deze zomer. U weet wel, zo’n project dat gedoemd is om te mislukken want u weet ondertussen dat ik de attention span van een goudvis heb en zo’n dingen nooit volhou. Maar ik begin vol goede moed, en ik ben al blij dat ik de eerste ronde heb overleefd, terwijl iedereen eigenlijk weet dat ik veel hoger zou moeten mikken. Ik ben de Rode Duivels van de blogs.

Aniehoew. Ik heb, ergens tussen te verbeteren examen 53 en te verbeteren examen 54 uitgerekend dat deze zomervakantie 67 dagen duurt. Voor het kind, that is, bij mij is het een pak minder maar daar moeten we nu nog niet over nadenken want het is echt nog lang niet gedaan echt niet neen ik wil er niet aan denken. En hoewel ik dus geen 67 dagen thuis ben, heb ik wel besloten dat de zomer 67 dagen duurt. Enter hashtag #67daysofsummer. Elke dag kies ik één moment uit dat die zomerdag typeert. Iets leuks. Mijn klein avontuur van de dag. En op maandagochtend krijgt u het overzicht van de voorbije week.

Week 1 is een lange om te starten, want dag 1 was een zaterdag, dus we hebben nu al 9 dagen achter de rug. Ieks.

Dag 1 was de boerderij. Het beeld ziet er heel vredig uit, maar hier was ze eindelijk uitgestapt na een half uur mokken in de auto (ze mocht iets niet. Ze was boos. G’ebt tijd van blij worden zeg ik, in navolging van mijn eigen moeder en haar moeder voor haar). Het begin van de vakantie is hier traditioneel een beetje moeilijk. Aanpassen aan elkaar.

Dag 2 was beter, want dag 2 was de zee. Alles gaat altijd beter als ik aan zee ben. In Gent regende het oude wijven, maar zoals zo vaak had ik in Knokke de zon op mijn vel.

Op dag 3 kookte ik, en rommelde ik wat in de keuken. Ondertussen verzonnen de liefdes van mijn leven liedjes op de gitaar.

Dag 4 bracht zij door bij haar oma, samen met neef en nicht. Bij het ophalen was er sprake van een waar gevecht.

Dag 5 was een klusdag, terwijl zij bij de buurtkleuters ging spelen. Mijn bureau raakte eindelijk opgeruimd, de hal is klaar en er werd vanalles afgewerkt. In de namiddag was iedereen dus moe, maar toen mochten we opeens toch nog gaan zwemmen. Top, zo’n tante en nonkel met een zwembad en een altijd open deur.

Op dag 6 kwamen de buurtkinders bij ons, en wij namen ze mee naar de blaarmeersen. Alle zeven stuks. Mijn vel verbrandde, maar iedereen was gelukkig.

Dag 7 was de zee, want dat was precies al lang geleden, toch. Een heerlijke dag op een rustig strand.

Ook op dag 8 waren we aan zee, om dan net op tijd naar Gent te komen voor het evenement en de teleurstelling van het jaar.

Op dag 9 regende het. Dat zorgde voor plots zichtbare tuinvijanden die toch ook bijzonder leutig bleken.

Het was een goede week.

Ik kreeg vorige week een doosje in de bus, met daarin een reisapotheek om uit te testen. Ze doen namelijk een actie, die gasten van Sanofi, waar u alles over kunt lezen op zorgelozevakantie.be (als u twee van de producten koopt, krijgt u een EHBO-zakje erbij).

De inhoud van de tas was een mooie basis:
– Mitocare Wondzorg: dit heb ik zelf eigenlijk altijd in huis, want helpt tegen snijwonden, schaafwonden, kloofjes en brandwonden. Ik ben nogal voorstander van dingen die voor meerdere pijntjes helpen, omdat dat minder plaats neemt. En volgens de dochter piekt het niet, wat een voordeel is.
– Erceflora: logisch, voor op reis. Ge steekt al eens wat ongewassen groenten in uw mond en hopla.
– Mitopic antimuggenpatches en muggenbeetpatches: e patches om de jeuk te verzachten helpen wel goed en zorgden ervoor dat ik mijn armen nog niet open heb gekrabt. Best handig ook, zo een plakkertje. Bij andere mensen blijken de preventieve plakkers te volstaan om de beesten weg te houden, maar ik ben de koningin van de muggenbeten. Met een stick, een patch en zo’n ding voor in het stopcontact word ik nog steeds gestoken. I’m tasty, zo blijkt, en dat mag misschien een compliment zijn, maar ik zou het feitelijk liever niet hebben. Als u het ultieme middel heeft gevonden: laat het mij weten.

Wij gaan namelijk binnen een paar weken voor het eerst met het kind kamperen, en ik ben niet alleen nu al bang voor het maanlandschap dat mijn lijf dan weer gaat worden, door dat zakje begon ik al eens na te denken over reisapotheek.

U mag dus niet alleen het ultieme antimugmiddel in de commentaar aanvullen, maar ook wat ik zeker nog moet meenemen, EHBO-gewijs. Ik heb al, naast de dingen hierboven:
– iets tegen koorts en hoofdpijn, voor haar en voor ons
– proflora-zakjes voor haar
– muco rhinathiol voor kindjes (volwassenen kunnen gewoon de dubbele dosis nemen, dus maar één fles mee te nemen. Ik ben vreselijk efficiënt, ik zei het al)
– cortisonezalf voor de muggenbeten die over de Belgische grens altijd zo groot als een tennisbal worden. Zucht.
– Zonnecrème 50 (voor haar) en 30 (voor ons)
– Aftersun
– Hexomedine transcutanée: voor alle ontstekingsdingen die geen open wonden zijn
– pleisters in verschillende vormen en groottes
– een anti-teken-setje
– de blauweplekkenstick

Zeg eens, wat moet er nog mee? Vooral de dingen die ik kampeergewijs vergeet: laat weten!

-…werd argwanend binnengelaten, en dat bleek niet geheel onterecht. Juni is altijd een moeilijke maand en dat was niet anders dit jaar.
-…was dus ook dit jaar weer vooral dingen doorstrepen op de todolist: nog een stapel examens, nog een bachelorproef, nog een verslag, nog een vergadering.
-…lather rinse repeat.

-…begon wél zoals elke maand aan zee. En eindigde eigenlijk ook bijna zo. De zee blijft mijn vriend, in elke maand.
-…was de maand waarin mijn kleine tanden begon te wisselen. Het was dan ook de maand waarin ik honderd keer armzwaaiend uitriep: “oh my god, doe dat niet dat wiebelen” en ongeveer dubbel zo vaak hoofdschuddend mompelde “wanneer is ze opeens zo groot geworden?”

-…leerde ons het woord supercell en bracht vernieling op onze csa-boerderij. Mijn hart bloedde bij het zien van de massa vernielde tomatenplantjes.
-…deed me concluderen dat ik pukkelpop 2011 nog niet vergeten ben. Grote golven paniek en een obsessie voor het weerbericht: het is nog heel erg aanwezig zo blijkt.
-…werd gedomineerd door voetbal. En door voetbalwallen onder mijn ogen omdat ik weer te lang zat te kijken naar een match die te spannend was om uit te zetten. Hartjes voor het WK. Veel hartjes.

-…zal ook altijd de maand blijven waarin de dochter voor het eerst zonder steunwielekes fietste. Waar ze snel is in het één, is ze wat trager in het ander, inderdaad.

-…eindigde met het vooruitzicht op een lange lange zomer. Dat geeft de burger moed.
-…gaf me een afgewerkt tuinhok, enige progressie in het trouwplannen en veel dagen van buiteneten.
-…was al bij al zo slecht nog niet.

Ik ben een vreselijke uitsteller. Met mijn werk lukt het allemaal nog wel een beetje, daar kan ik het min of meer bolwerken met mijn hoofd, maar dat kost zo veel moeite dat ik meestal geen energie meer heb voor andere dingen die het label moet-gebeuren hebben in mijn hoofd.
Ik ben dat dus, de die met saldo dienstencheques nul na drie herinneringsmails. Ik ben dat, die maandenlang alleen maar vloekt over het falende internet en de haperende digitale tv. En die dus pas maanden later, na uitstel en uitstel en uitstel, telenet belt en achteraf verwonderd is over hoe vlotjes dat eigenlijk gaat, dat overstappen.
Het probleem is: ik heb totaal geen concentratievermogen voor alledaagse verplichtingen. Ik heb te veel prikkels, te veel dingen te doen weten en lezen en dan ben ik afgeleid. Zoiets.

Denk ik. Ik zal er morgen of overmorgen anders eens over nadenken.

Mijn lief en ik vinden elkaar daarin. Of verliezen elkaar in onze rommel, dat zou ook kunnen, als u het vanuit een ander oogpunt bekijkt. Want ik toon u wel een tuinhok, natuurlijk, maar u weet niet dat er al een jaar gewerkt wordt aan dat tuinhok. Sommige mensen zouden daar gek van worden, ik haal mijn schouders op en ooooh kijk een vogeltje.
Het is best, denk ik, dat we allebei zo zijn, want anders zou er één van de twee zich doodergeren en dan zou er een scheiding van komen. Scheiding? Eerst is er een trouw nodig zeg.

En die trouw, daarover gaat het eigenlijk. Gisteren realiseerde ik me dat ik met mezelf had afgesproken dat we alles voor de trouw klaar zouden hebben voor we op reis gingen. Dat is over minder dan een maand, bedacht ik gisteren. En behalve een zaal, een offerte voor een cateraar, een DJ en een vaag plan voor een kleed hebben we ja euhm niks.
Ik was dus paniek, gisteren. Mijn lief was: “Komt goed, we beginnen er morgen aan! Echt!”.

Vandaag deden we wat iedereen met ons karakter zou doen in zo’n situatie. We kochten een notitieboekje en schreven op het eerste blad: trouwplanning. Ik heb het gevoel dat we er bijna zijn.