Het atelier is warm en er speelt een radio. Ik denk Nostalgie of MNM of een lokaal gedoe. Alleszins iets wat ik niet zou kiezen, maar dat is niet erg.
Er zijn kasten met doosjes vol prutserijen en bakken vol werkgrief. Er staan grote tafels en tegen de muren rekken vol onafgewerkts. Alles is rommelig, en niemand lijkt het erg te vinden dat de meeste meubels niet klaar zijn.

Ik groet de andere mensen, zoek een tafel uit een prul een beetje aan mijn stoel. Af en toe legt de leraar iets uit, en dan noteer ik ijverig in mijn boekje. Er zit nog ijverig in mij voor een paar jaar studeren, zo blijkt.

Ik praat niet veel, in de les. Alleen als iemand me iets vraagt. Ik moet al zo veel praten de hele dag door.
Ik luister soms naar de gesprekken van de andere mensen, maar meestal niet. In de pauze eet ik een koekje op de zulle, terwijl ik rondkijk.

Na de pauze werk ik dan verder en haal bijvoorbeeld voorzichtig zittingen los. Mijn handen zitten in stof van tig jaar oud en vullingen van crin. Ik vul gaten met houtlijm, vijl scherpe randen van het hout en van mijn gedachten.

Het nagels kloppen is het leukste, tot nu toe. Samen met de nagels kunt ge frustraties in het kader van de stoel slaan. De stoel vindt dat niet erg.
Het is ook moeilijk, dat nagels kloppen, en ik heb een pijnlijke vinger om het te bewijzen. Dat moeilijk zijn is goed, want er is concentratie nodig. Na een uur nagels kloppen is mijn kop leeg. En doen mijn handen pijn, maar dit ter zijde.

Om maar te zeggen: het was net wat ik nodig had, die avondschool.

Omdat ik op 1 augustus op een berg in Frankrijk zat met een kop koffie in mijn handen en een zonnebril op mijn neus, deed ik een maand geen overzicht. U vergeeft mij dat vast wel, want iedereen heeft al eens congé nodig. Maar bij deze.

De zomer van 2014…

– … begon met een spurtje in het trouwvoorbereidingsgebeuren. Op een week tijd was zowat alles geregeld: ik verzamelde adressen, we kozen een cateraar, Martha maakte een prachtuitnodiging, Kevin een website geheel in stijl, we lieten de kaarten drukken en maakten alles postklaar. Bovendien koos ik een kleed voor mezelf en kind, regelde kappersafspraken en de coolste fotografen ter wereld.
– … is de laatste zomer geweest waarin ik niet getrouwd was. Hoe bijzonder is dat feitelijk niet?
– … was kinders. Van mijzelf, van buren, van vrienden. Nieuwe kinders, groter wordende kinders, verjarende kinders. Kinderen overal. Vakantie placht dat al eens te hebben.

– … bracht een pracht van een huwelijk, van mensen die ons zeer dierbaar zijn. Een sprookjesachtige avond en een fabuleuze nacht, met zowat al mijn beste vriendjes. Ik moet nog grijnzen als ik eraan terugdenk, en we waren niet eens verkleed deze keer.
– … ging opnieuw bijzonder vaak richting zee, voor mooie dagen, heerlijk koud zout water en wandeldagen met mijn voeten in het zand.

– … was een heerlijk mooie reis, een drie weken durend bewijs dat dat marcheert, wij drie. Zelfs als er geen warm water is.
– … was daarnaast ook voetbal, uitzonderlijke Gentse Feesten en een heleboel andere festiviteiten.
– … bleek niet altijd even rustig voor mijn hoofd. Maar ik vond dat precies niet erg.
– … bewees op meerdere tijdstippen dat wij de beste buren van de wereld hebben, met hun aperitiefkes, geïmproviseerde parknamiddagen, kinderruil en speelstraten. Ik ga hier nooit meer weg.
– … bracht me een dochter van vijf en een man van veertig.
– … bleek te kort. Ik heb nu al heimwee.

Morgen is het één september, en dan gaan we terug naar school. De dochter, natuurlijk, maar dit jaar ook: uw dienaar zelve. Ik hoor u denken dat zulks nogal evident is als leerkracht, dat ge terug gaat naar school, maar dit jaar is anders. Ik word een leerling. En dat is geleden van die halfslachtige poging ergens rond 2003 om mijn Frans wat op te frissen. Die keer dat ik dacht: “ik kan geen Frans” en me inschreef bij de beginners. Ik bleek toch geen beginner, en na de 4e week vervoegingen van werkwoorden op -er, verveelde ik mee steendood en ging op café in plaats van naar de les. Einde.

Maar deze keer roep ik al jaren tegen iedereen dat ik een opleiding wil volgen, maar daar geen tijd voor heb.
Vorig jaar was echter zo impactrijk op werkgebied dat ik mijn hoofd met moeite boven water kon houden bij momenten. Toen werd ik ziek in de winter, en dat was precies het laatste roodgloeiend alarmsignaal dat ik nodig had. Een alarmsignaal dat bovendien maanden aansleepte en dus nogal moeilijk te negeren was.

Er werden mogelijkheden bekeken om minder te werken, ik polste bij ouders en lief voor het kindopvang-gedoe en kijk: ergens in juni geraakte ik na 3,5 uur wachten samen met een massa andere mensen die graag eens iets willen bijleren, ingeschreven.

Woensdag start ik. Ik ben al wat zenuwachtig en probeer me te herinneren hoe dat ook al weer was: in een klas zitten zonder de leerkracht te beoordelen. Hopelijk weet ik het tegen woensdag, want anders gaat dat wat onaangenaam worden voor de meneer die de lessen geeft, natuurlijk.

Enfin. Woensdag. Aan de slag met scharen en stof en een echte naaimachine en patronen tekenen. U kunt dus vanaf later deze week hier terecht voor een reeks over “hoe i. zichzelf pijn deed bij het leren meubels stofferen”. Dat wordt spannend.

U dacht voorzekers: die is met vakantie, want het is daar zo stil. En u had gelijk, natuurlijk, slimme lezer.
Ik heb vreselijk veel geschreven, wegens snel door mijn boeken heen. Althans degene die niet werkgerelateerd of niet ingepikt door mijn lief die zelf geen boek had meegenomen waren, of licht teleurstellend (Julian Barnes, ik had schone herinneringen aan u, maar dat van die “Liefde enz.” dat is het toch niet, man), of frustrerend indien geen youtube bij de hand om allerlei muzikale verwijzingen op te zoeken.
Enfin. Veel geschreven, maar te tam om WiFi te zoeken voor iets meer dan het uploaden van een occassionele foto. U krijgt dus later de komende weken nog allerlei vakantieverhalen. #Laterposts zouden ze op bepaalde sociale netwerken zeggen.

Op dag 27 hadden wij vooral een vermoeiende dag, met veel autorijden. Gelukkig konden we ook eens van de autostrade af voor picnic bij een riviertje. Het eerste van vele.

Dag 28 was het echte begin van de vakantie, op een heerlijke camping waarover ik u later nog iets zal vertellen.

Oh maar kijk, op dag 29 besloot ik u alvast te vertellen over die camping met het beeld dat mijn ochtend was, een week lang.

(more…)

Het is hier een beetje hectisch, met Het Grote Nakende Vertrek. Telefoontjes over en weer naar de housesitters (“We gaan onze dons meenemen. Breng dus uw eigen donsdeken mee” “M. slaapt in een groot bed zeker? Oei. Hebben jullie nog een babybed, we vinden het onze niet”) en een behoorlijk geavanceerde vorm van tetris in curverboxen.
Maar u hebt dus nog te goed: deel 3 van deze heerlijke zomer. Daar maak ik dus graag tijd voor.

Op dag 19 ging ik naar het voetbal, voor de eerste van het seizoen. Een blij weerzien met de voetbalvriendjes, een gewonnen wedstrijd en mooi zomerweer. Topavond.

Dag 20 was de dag waarop mijn lief zelf een kast knutselde, voor Ons Eerste Grote Campingavontuur Met De Dochter. Eerste grote, want een paar dagen op een festival ergens in Frankrijk waar geen douches zijn en ge moet zwemmen in een meer om u te wassen: niet echt een referentie. Maar een kast dus. Mijn knutselverloofde maakt dat.

Op dag 21 gingen wij naar zee, waar het heet was als nog geen enkele keer eerder dit jaar. En er was meer volk als nog geen enkele keer dit jaar.

Dag 22 werd voor een groot deel op de Gentse Feesten doorgebracht, maar dat was te donker voor foto’s. Toen het klaar was, en ik wakker, reed ik naar – u raadt het al – zee.

Daar bleef ik ook op dag 23, om dan ‘s avonds mijn lief de Vooruit plat te zien spelen met een try-out. Maar daar zijn geen foto’s van, want ziet:

Op dag 24 kwam ook zij naar huis, en aangezien ze haar vader al sinds dag 21 niet meer had gezien, was dat vooral dit:

Dag 25 was zoals dag 23. Vooruit, iedereen lachen, ik blij.

En vandaag was dus dag 26. Waarop wij onze trouwzaal nog eens gingen checken. Ik heb geen stress, neenk.

Deel 3 van deze zomer was vrolijker, zonniger en drukker dan deel 2. Druk in mijn hoofd, ook. Tijd voor wat rust.