Zo-o. We hebben weer internet. Deze ochtend is de vriendelijke meneer van belgacom de lijn komen installeren en vervolgens heb ik gezwind een draadloos netwerk, twee pcs en digitale televisie geïnstalleerd. Very cool.
Mijn hart zwelt van trots als ik zie wat er op het project de laatste dagen al is verschenen en de manier waarop er aan verslaggeving wordt gedaan. De mooiste foto’s, de beste reviews, het meest volledige Gentse Feesten-nieuws: we are doing it baby.
Even ter verduidelijking: de Gentse Feesten worden in goede banen geleid door de dagelijkse redactie, maar we kunnen voor de Gentse Feesten ook rekenen op een dikke vijftig vrijwilligers, die de stad afschuimen op zoek naar nieuws en mooie beelden. Op onze infovergadering voor die mensen, overlaatst, was ik al helemaal aangedaan: zoveel volk, zoveel enthousiasme…ge kunt u niet voorstellen hoe dat voelt. En als ik nu zie hoe alles zo mooi binnenstroomt, hoe Michel en Joke de dingen gezwind online gooien, hoe Huug en Britt nu ook van filmkes doen en hoe de mails op onze interne mailinglijsten over en weer schieten, dan kan ik alleen maar immens trots zijn.
Aan alle medewerkers: jullie zijn fantastische mensen. Merci!
Aan alle kerygma-lezers: hup, naar Het Project. En laat vooral niet na eens een commentaarke te schrijven, dat is altijd wijs.
Wiehiew. De buren hebben draadloos interweb en het is niet beveiligd. Weliswaar prehistorisch traag, edoch: het is interweb.
Dus: this is me, live from the brugse puurte. Helemaal verhuisd, verzuipend in de dozen en eten kokend. Allez, wachtend op de meneer van pizza roma. Technisch gezien is dat bijna hetzelfde.
(ik denk dat ik vanaf nu al mijn posts ga eindigen met “technisch gezien is dat bijna hetzelfde”, ja. Dit weblog heeft een rode draad nodig.)
Ons hele leven zit in stevige kartonnen dozen en is dichtgeplakt met bruine tape. De kat loopt een beetje verdwaasd rond, maar vindt al dat nieuwe speelgoed eigenlijk best wel lachen.
Morgen, om acht uur ‘s morgens, rijdt de verhuiswagen voor. Sterke mannen komen dan alles wat we hebben inladen en twee kilometer verder opnieuw uitladen.
De laatste nacht met uitzicht op de drie torens. Ik word er zowaar wat melancholisch van.