projecten

projecten

Hopla.

Zo. Na drie weken pauze sinds de verhuis, waarin we enkel dozen hebben uitgepakt en dingen opgehangen, zijn we — renovatiegewijs — gisteren opnieuw begonnen. Lief heeft de lichtsluis afgebroken op de zolder (een vreemde constructie van plaaster en houten latjes, dat licht van het dak naar een glasraam trekt in de gang) en daar alles opgeruimd, zodat de zaken klaarstaan voor de dakwerker donderdag.
En ik ben aan mijn kast begonnen, jawel. Alles netjes afgeplakt, een eerste laag primer, afgeschuurd en een tweede laag primer. Als ik zin heb zou ik vanavond zelfs nog een laagje lak durven leggen.

Terwijl ik dan toch bezig was heb ik ook een dressaoirkastje dat we recent in de kringloopwinkel hebben gevonden een primer gegeven, zodat ik het later deze week kan meelakken. Het is een experiment en ik heb er geen idee van of het gaat lukken, maar het heeft natuurlijk maar 5 euro gekost, dus mislukking is geen ramp.

En al projecten

Kea, zo doet ge dat.

Soms is mijn lief ongelooflijk streng. En zeer volhardend. Zoals deze middag in de Ikea. Elke keer ik gewoon even wilde rondkijken of eens één van die mooie glaasjes vastpakken, of gewoon eens wilde denken of we echt geen felgekleurde keukenhanddoeken nodig hadden, sprak hij met ietwat boze stem: “Neen, zoetjen, daarvoor zijn we niet hier.” en duwde de kar alvast een vijftal meter verder.

We zijn om 12.45 in Gent vertrokken en waren om 15.30 weer thuis. Met een auto vol grief, alles wat we nodig hebben én we hebben zelfs daar gegeten.

Efficientie. Of Ikea-haat aan zijn kant, dat kan ook.

Ja! projecten

De doe-het-zelf-hand is gauw gevuld.

Ik ben momenteel bezig met de voorbereidende werken om mijn tweede boekenkast op maat te schilderen (foto’s volgen, ja). Het ding is gemaakt in mdf en moet nu nog een laag primer en twee lagen lak in verschillende kleuren krijgen. Maar voor dat kan gebeuren moeten alle gaatjes van vijzen en alle kieren dichtgeplamuurd worden. Mensen met ervaring in de plamuringbusiness weten dat plamuur een handig maar niet perfect goedje is: ge moet dat mengen, dat droogt uit terwijl ge bezig zijt en het allerbelangrijkst: het krimpt, wat betekent dat ge moet plamuren, laten drogen, opschuren en dan afplamuren. Op aanraden van kenner-ter-zake titus heb ik nu echter een schitterend potje aangeschaft…superlicht, droogt op twee uur, makkelijk om mee te werken en vooral: krimpt niet. Dus 1 laagje is voldoende en daarna enkel nog een beetje opschuren.
En kijk, ik word daar dus immens gelukkig van, van zo’n dingen.

Red Devil One Time. Onthou die naam.

En al projecten

Zeetjen.

De laatste twee dagen waren wij aan het zeetje. Mosselen, fietsen, wandelen…very nice indeed.

Nu eerst vijfhonderd mails doorworstelen van Het Project en de planning voor morgen maken. Patricia, Joke en ik hebben immers de haast onvermoeibare michel afgelost. Druk druk, hoor.