Is het al december? De regen is smeltende sneeuw geworden, dus het moet zijn. Ik was met andere dingen bezig waarschijnlijk, want ik had het helemaal niet in de gaten.

Maar kijk. U krijgt alsnog: november 2014…

-…was het najaar dat de verderzetting van de zomer bleek. De blaadjes verkleurden, de dagen werden korter, maar heeft u ook gemerkt hoe vaak de zon eigenlijk geschenen heeft? Veel, ik zal het u zeggen.

-…bracht me een man die in de meest intense periode in jaren begint te komen. Of bracht me die net niet, het is hoe u het bekijkt. Ik sta supporterend aan de zijlijn, terwijl hij zich opwarmt voor allerlei cools, deze winter en dit voorjaar. Soon, op een scherm of in een theaterzaal. Ook in uw buurt.
-…werd zoals elke november veel op kabouterstoelen doorgebracht. Ik zag 180 kleuters, deze maand, en sloot vriendschappen voor het leven. Ze heet Hanne en ik kreeg de helft van haar prince-koek.
-…bracht mij nog elke week ijverig naar de avondles. Ik maakte voor het eerst iets helemaal zelf met een naaimachine en wacht nu geduldig op mijn boekencontract.

-…vloog verder zoef voorbij. Ik liep en rende en had het gevoel dat het allemaal maar net haalbaar was, maar ik blijk wel meer energie te hebben dan vorig jaar deze tijd. Hoera! Taart voor iedereen.
-…voelde door die energie nog niet druk genoeg, dus vulde ik mijn agenda aan met kindertheater en café-avonden, met een plots concert, de zee, koffiedrinkerij, voetbal en een heerlijke dag in een stad in een andere provincie. Waar ze dezelfde laarzen blijken te verkopen als in Gent. Zotjes.

-…betekende halverwege jammer genoeg een tijdelijke pauze in het concept vrijevrijdag. Dat 80% werken blijkt alleen te gelden in rustiger periodes, maar sommige dingen waren ook gewoon een eigen keuze, met studiemiddagen en extra-curricula en nog net dat extra stagebezoek dat ik nodig had om het gevoel te hebben dat ik alles goed had gezien. Ah ja.
-…bleek werksgewijs helderheid te brengen in een lang proces. De opluchting van concretisering, de schoonheid van kleine zaadjes en tere scheuten waar ge al zo lang voor zorgt, nu opeens echte plantjes te zien worden. Er is nog geen bloei, maar ik kan de knoppen al zien komen.
-…was tot slot de maand van de muziek: met Bonnie Prince Billy, die met zijn schone muziek weeral recht naar mijn hart ging, daar in de AB. Met de nieuwe van Wannes, die nog steeds de soundtrack van mijn dag is. Maar sinds dit weekend ook met de muziek van mijn jeugd, jammer genoeg om de droevigste van alle redenen.

-…was zo leutig dat ik ze nog eens zou overdoen. Maar december en november, dat is maar een paar letters verschil eigenlijk.

Ik zat al een paar dagen vloekend naar mijn volgende opdracht te kijken voor #projectblogboek. De beste blogposts die ik ooit heb geschreven, gawd.

The thing is. Ik schrijf, in één keer, en meestal zonder nadenken. Wat niet betekent dat ik niet nadenk waarover ik schrijf, maar blogposts zitten meestal al zodanig in mijn hoofd gefabriceerd dat het er dan eenvoudig uitkomt. Ik herlees niet, en ik duw op publish. Dan is het weg. Uit mijn hoofd. Ik verlies een beetje mijn interesse, van zodra het gepubliceerd is, en moet mijzelf al redelijk inspannen om een post te delen op mijn facebookpagina.

Dus ik zuchtte een beetje, en rolde wat met mijn ogen. En toen was er vandaag de betoging en ik dacht: ow wacht.

Meest gelezen en gedeelde post ooit? Check.
Afgrijselijke en bedreigende mails over gekregen? Check.
Profiteur die niet gestudeerd heeft en van een uitkering leeft genoemd op diverse krantenwebsites en in mijn mailbox? Check.

Ik had het vaste voornemen om het nooit meer op te rakelen, en ik vind het persoonlijk ook niet mijn best geschreven post ooit. Maar kijk, het is wel actueel. Of toch een beetje. En het was de grootste storm in een glas water waar ik ooit in verzeilde.

En daarmee is mijn projectblogboek-opdracht volbracht.

*buigt en gaat af*

-…begon met een weekend vol Wilde Mannen en Woeste Wijven. Uitgelaten kinders zijn uitstekend voor mijn humeur, zelfs als ze soms eens weglopen.
-…bracht me de goede gewoonte van vrije vrijdag. Dagen met ontbijt in de stad met team 80%, eindelijk tijd voor lezen en schrijven en praten en koffie drinken zonder haast.
-…zette me trouwens echt aan het lezen, met het heerlijke Us en het bij momenten schone Kom hier dat ik u kus. (ik lees Dunham momenteel, maar ben niet bijster geboeid. Doe mij -eens een ander boek aan de hand in de commentaren, sweethearts?)

-…stond in het teken van allerlei buurtplannen. Er werd vergaderd, er werden brieven geschreven en er werd een verhoogde staat van paraatheid afgekondigd.

-…betekende veel, drukke en intense lesdagen, die me vreemd genoeg nauwelijks vermoeiden. Het lijkt alsof mijn groepen studenten uitzonderlijk fijn zijn, dit jaar, en ik ben ze al goed gewend ondertussen.
-…was de maand waarin ik mijn hoofd brak over allerlei technische zaken en over doelstellingen, competenties, werkvormen en inhouden. En ik weet dat ge dat saai vindt klinken, maar ik doe dat blijkbaar wel graag.
-…kon ondanks de hoge productiviteit toch wel wat verbetering gebruiken op gebied van efficiëntie en concentratie. Ik besefte het, maar haalde evenwel meestal mijn schouders op en verprutste glimlachend nog wat tijd. All work and no play en andere boutades mogen hier toegevoegd worden.
-…werd verder voor een groot deel op de fiets doorgebracht (zij), of hollend erachter (wij).
-…was natuurlijk ook de zee. De huisjes zijn afgebroken, het strand is leeg. De kleine en de man hadden een kop vol zot, en ze warmden samen met de herfstzon mijn gemoed.

-…was een bijzondere en vrolijke maand, met goede gesprekken, filmavonden, etentjes, nachtelijk vertier en een volle agenda. En wat blijkt? Ik word daar gelukkig van.

Bring it on, november.