projecten

projecten

Goed voor u, goed voor mij, goed voor uw lijf.

Na een recente tirade van mijnentwege tegen marketeers allerhande zou een mens al eens durven veronderstellen dat wij hier op Kerygma tegen promotionele acties zijn. Tegen de mensen die een dergelijke mening zijn toegedaan wil ik zeggen: gij dwaalt.
Wij zijn namelijk enkel tegen commerciële acties als we van niks weten. Als — zoals in dit geval — alles netjes wordt gevraagd, en er een duidelijk voordeeltje aan verbonden is voor de lieve lezers en voor onszelf, dan doen wij met graagte mee met de reclamemeute. Om maar te zeggen dat deze post eigenlijk gesponsord wordt. Maar leest u vooral verder, want het is wel degelijk een leuke actie.

Het zit zo: binnen de blogosfeer sta ik algemeen bekend om mijn atletische lichaam en mijn sportieve prestaties, dat weet u vanzelfsprekend al. Ik heb bijvoorbeeld op een haar na mijn ticket naar Peking gemist door –eerm — overmacht. Mensen die mij ook in het echte leven kennen, zullen het trouwens beamen: zelden zat een gezondere geest in een gezonder lijf als bij ilse. Of alleszins: de geest is consistent met het lichaam.

Het zal dan ook niemand verwonderen dat de mensen van de CM — bij monde van de adhese-vrienden — mij en dit weblog hebben uitgekozen om een wedstrijd te houden, in kader van hun nieuwe sport-actie. Sinds kort krijgt u daar immers 30 euro terugbetaald op uw sportabonnement. Hoera voor zulk een initiatief, zeggen wij. Want sporten is goed voor elk van ons, zo hebben wij uit goede bron vernomen.

Leuk, hoor ik u denken, maar wat hebben wij daaraan? Wel. Ter ondersteuning van deze actie geeft de CM een fitness-jaarabonnement weg, bij Health City. Momenteel kunt u bij hen in Oudenaarde aan uw spiertonus en cardiodinges werken, maar binnenkort komt er ook een filiaal bij in onze onafhankelijke stadstaat.
Zo’n fitnessjaarabonnement, dat is natuurlijk niet van de poes. Niet alleen deze sportieve adonis kan dat bevestigen, ook ik weet dat uit ervaring. Zelden zo’n duur zonnebank-abonnement gehad.

Het spreekt dus voor zich dat u het niet zomaar krijgt. Als u kans wilt maken, dan wil ik uw genantste en meest ongewone ongezonde gewoonte horen in de commentaren. Als u dus iedere ochtend als ontbijt een mars tussen een boterham legt en die vervolgens in de microgolf-oven laat smelten, dan maakt u bijvoorbeeld al kans. Als u zoals ik soms speciaal naar de Ikea in Ternat rijdt voor die lekkere ballekes daar in het restaurant, eveneens. Maar u kunt beter, daar ben ik zeker van. De commentaren zijn open tot 12 april, en dan kies ik een winnaar. Let the games begin!

projecten

[Wijvenweek] Vrij bloggen.

Oei. Geen thema. Die plotse vrijheid verlamt me eerlijk gezegd een beetje. Een mens zou bijna denken dat ik al mijn hele leven in opdracht blog, en niet pas zes dagen. Er zijn aan die zes dagen nochtans drie jaar voorafgegaan waar niemand onderwerpen gaf, en dat lukte best.

Zal ik feminisme doen, dan? Want daar valt wel wat voor te zeggen, me dunkt: in onze nieuwe regering zitten 7 vrouwen, er zijn 22 ministers. Vrouwen maken ruim de helft van het totale personeelsbestand bij de federale overheid uit. En toch is amper 14,3 procent van de mandaathouders een vrouw. Het bestuur van mijn stad besloot vrouwen te verbieden te kiezen wat ze op hun hoofd dragen. Vrouwen verdienen nog steeds 20% minder dan mannen. Een sterke vrouw is een bitch, een flirterige vrouw een hoer. Een sterke man is een beer, een flirterige man een Don Juan.
Een Franse presidentskandidate werd in de media afgemaakt om haar vrouwelijkheid, net als een Gentse minister om haar rode zomerjurk op één mei.
Gemiddeld besteden vrouwen per week tien uur meer aan het huishouden dan mannen. Ze twee uur meer tijd aan hun kinderen en de opvoeding dan mannen: meer dan drieëneenhalf uur versus anderhalf uur. Een gemiddelde vrouw kookt wekelijks acht uur, een gemiddelde man drie uur. Vrouwen wassen en strijken wekelijks bijna drieëneenhalf uur, mannen nog geen halfuur.

Ikzelf heb geluk, jawel. Mijn mama en papa runnen hun eigen bedrijf, gelijkwaardig naast elkaar. Officieel is mijn mama zelfs de zaakvoerder, dus qua feministisch voorbeeld kan dat wel tellen. Mijn lief is, ondanks zijn mannelijkheid, een bijzonder geëmancipeerd wezen. Ik ben mijn eigen mens, en hij draagt mij op handen. Zoals ik hem.
Ik word bovendien omringd door sterke vrouwen en mannen, die geen schrik hebben van enig rolpatroondoorbreken. Als ik echter kijk naar hoe behoudensgezind studierichtingen worden gekozen, bijvoorbeeld, of wie er aan de schoolpoort staat te wachten op de kroost, dan besef ik dat er nog veel werk aan de winkel is.

De wijvenweek had weinig met feminisme te maken, zo lijkt het misschien. Een hele week hebben wij massaal geschreven over alles wat een bevestiging was van het meest clichématige dat over vrouwen kan gezegd worden. Dat was leutig en ik heb mij bijzonder geamuseerd. Maar de directe oorzaak reden, lieve lezers, was wel degelijk geëmancipeerd te noemen.

Toen onlangs de uitslag van de bwards bekend werd gemaakt, weerklonk de kreet dat het weer allemaal wijvenblogs waren die de plak zwaaiden.’Ge weet gulder niet wat dat is zekers, een wijvenblog?’; dachten wij meermaals, want vrouwelijke bloggers schrijven helemaal niet constant over puur vrouwelijke onderwerpen.Tot nu.

We hebben de afgelopen week ten gronde bewezen dat we onszelf uitstekend kunnen relativeren. En het internet, dat een mannenbastion par excellence is, heeft een week lang een bijzonder vrouwelijke stem gehad. Ik ben daar zeer van onder de indruk.

Hopelijk heeft deze week aan alle deelneemsters heeft laten zien dat een weblog een stem kan zijn. Om in dialoog te treden, om te vertellen, om meningen te verkondigen.
Ik heb de afgelopen zeven dagen veel nieuwe blogs leren kennen. Van ongetwijfeld zeer sterke, mooie vrouwen. Ik blijf ze volgen, ook na deze wijvenweek. En ik hoop in de komende weken, maanden en jaren die vele vrouwenstemmen te mogen horen. Ik kijk ernaar uit om de verhalen te lezen over hun mannen en hun kinderen maar ook over hun werk, het leven, hun meningen en visies. Sterk als dat moet, grappig als dat kan, met emoties als dat gepast is. Maar altijd vrouwelijk, als het voor u hetzelfde blijft.

Bedankt lieve dames, en lieve meneren, voor deze bijzonder leuke week. Lilith kwam het ook al te zeggen: U rockt.

projecten

Neen.

Voor mensen in verbouwingen, een tip: haar laten loshangen + dinges met een verfbrander. Neen.

projecten

[Wijvenweek]Kinderen.

Juist. Vandaag was het thema kinderen, zeker.
Wel. Ik heb er geen en het gaat u allemaal niet aan of ik er wil en wanneer ik eraan plan aan te beginnen.

Next!

Neen! projecten

[wijvenweek] Het soort.

Ik ken uw soort, juffrouw. Ja, het gaat over u: gij daar met uw perfect gekapte haren en uw french manicure. Verveeld aan het rondkijken in uw boutique, achteloos wat truitjes opvouwend en ondertussen aan het peinzen of Gregory u zal terugbellen, nadat hij deze nacht in de Planché zijn tong in uw mond heeft mogen steken. Ge hoopt het. En anders hebt ge hem toch alvast vier Vodka-Redd Bulls ontfutseld gisteren, dus dat is ook al iets.

Ge kijkt wat minachtend naar mij, omdat mijn nagels afgebroken zijn van de verbouwing en mijn haar eruit ziet als stro door een wekenlange kuur met plamuurstof. Ik ken uw soort, juffrouw: ge haalt zuchtend een jeansbroek uit de rekken in een grotere maat als ik het vraag, dat wel. Maar ik zie dat ge daar eigenlijk geen zin in hebt. Ik weet bijna zeker dat ge met uw ogen draait naar uw collega als ge met uw rug naar mij staat. Ik weet dat ge denkt dat ik met de verfspatten op mijn armen vast uw dure kleren niet kan betalen.

Ik ken uw soort en ik weet daardoor ook van tevoren dat als ik de signalen geef dat ik echt een nieuwe broek nodig heb, dat uw houding zal omslaan. Als daar plots drie broeken liggen waartussen ik twijfel, dan weet ik van tevoren wat ge gaat zeggen. Dat die ene mij het beste staat. Ze kleedt af, dat zegt ge. En het kleur is helemaal fashionable deze zomer.

Ik ken uw soort en ik weet dat die broek die gij mij aanraadt de duurste is die ge liggen hebt. Want ge werkt op percent en ge hebt swarovski-oorringen zien liggen die ge wilt hebben.

Eigenlijk zoudt gij mijn soort ook al moeten kennen, juffrouw. Het soort vrouwen dat uw denigrerende blikken ziet, herkent en ze niet pikt. Het soort dat vervolgens besluit een beetje met uw gepedicuurde en gehydrateerde voetjes te spelen en u een half uur over en weer doet lopen voor andere maten en kleuren. Het soort dat dan besluit met: Ik ga er nog eens over nadenken. Misschien tot straks.

Tot nooit meer, dat denken wij als we de deur achter ons dichttrekken. En we lachen zelfvoldaan als we de swarovski-winkel passeren.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.