De laatste weken is er onmiskenbaar beweging in de buik. Beweging die niet meer te verwarren valt met rommelende darmen. Soms is het heel kort en zacht, soms urenlang en zeer ontstuimig.

Een vreemde gewaarwording. En één en ander heeft ervoor gezorgd dat mijn onderbewustzijn deze gewaarwording heeft omgezet in een Alien-droom deze nacht. Brrr.

Ja, hoe gaat dat é. Eerst wilt ge niets zeggen op uw blog omdat het risico te groot is dat ge dan ook slecht nieuws moet zeggen. En dan wilt ge niets zeggen op uw blog omdat ge uw maten en familie persoonlijk op de hoogte wilt brengen. En dan wilt ge niets zeggen op uw blog omdat uw lief ineens op de lichtbak komt en ge schrik hebt van die nieuwe lezers sindsdien (alsof ik mijn initiële lezers wel allemaal ken, ik weet het. Maar toch: gulder zijt die van mij, dat is anders). En dan gaan die nieuwe lezers weer weg, maar tegen dan zijt ge het gelijk al zodanig gewoon van niks te zeggen dat het gelijk niet meer van komt.

En dan opeens is uw buik dik en beweegt het zelfs al een beetje. En begint het ferm op te vallen dat ge niet gewoon een beetje wintervet meedraagt.

Bij deze dus officieel voor de weinigen onder u die het nog niet zou weten: als alles goed gaat zijn wij vanaf augustus met drie, hier ten huize. En wij zijn daar zeer — om niet te zeggen euforisch — content over.