– Ik ga de hele maand september alles wat ik kook fotograferen.
– Waarom?
– Dat weet ik nog niet. Ik vind dat gelijk een goed idee.
– Logisch. Goed idee.

Logica is in ons gezin een simpel gegeven: als ge het zelf een goed idee vindt, dan zult ge wel zien waar het uitkomt. Ik vraag hem ook niet waarom hij vorige week 50 tennisrackets heeft gekocht op tweedehands-punt-be, weetwel.

Maar foto’s van wat ik kook dus. Dat eigenlijk was begonnen in juni, toen een collega op een bepaald moment vroeg: kook jij eigenlijk veel? En ik mezelf hoorde antwoorden: ik denk het wel, feitelijk.

Want precies weet ik dat zo niet, omdat ik dikwijls bijna onbewust dingen sta te snijden en te stoven in de keuken.
Het is wat ik doe als ik vrolijk ben en ook als ik verdriet heb. Als ik iets nodig heb om mijn gedachten te verzetten, maar ook als ik zeeën van tijd heb. Als ik bezig ben met werkdingen en mijn hoofd op orde moet hebben. Maar evengoed als mijn dag aaneenhangt van dromerig voor mij uit neuriën. Kortom: koken is hier voor elke stemming en gelegenheid goed. Een beetje gelijk chocolade.

Maar ik wilde dus weten hoe vaak ik nu eigenlijk in de keuken sta te rommelen. En ik had een nieuw projectje nodig, we moeten daar eerlijk in zijn. Maar daarover later waarschijnlijk meer.

Misschien doe ik keer iets op mijn blog ofzo, dacht ik op twee september. En vandaag, op vijf september, lijkt dat niet eens zo’n slecht idee. Dus het is net beslist: binnenkort krijgt ge hier af en toe eten te zien. Misschien recepten. Ik weet het nog niet. Maar alleszins eten.

Want eten is lekker. En projectjes zijn tof, zelfs als ge nog niet precies weet waar ge naartoe wilt.

Zeven maand is het. Zeven maand geleden schreef ik het als laatste zin van mijn laatste blogpost op het project.

We vinden elkaar ongetwijfeld terug. Elders op of naast het internet.

En kijk. De Erven Gentblogt hebben al sinds die dagen een facebookgroep. Een verborgen en vrijblijvend houvast aan tien jaar samen verbonden zijn. Het was het enige restant, want onze ooit actieve fanpagina was op een blauwe maandag verdwenen in het grote zwarte gat dat facebook bij momenten kan zijn. Doodjammer, maar wat doet ge eraan.

Ik blijk gelukkig niet de enige te zijn die geen talent heeft voor afscheid. Niet de enige die af en toe nog eens een zoekopdrachtje loslaat op het internet.
En zo stond er deze week stond er opeens een post van haar op de groep: “ik denk dat we terug zijn”. We besloten al snel unaniem dat we daar iets zouden doen.

Definieer iets? We weten het niet.
Maar wat dan? Geen idee.
Waarover dan? Gelijk altijd al, wat er op dat moment leuk is.
En hoe vaak? Ah, we zien wel.

Ik zou fan worden, als ik u was. En misschien daar bovenaan instellen dat u ons vanboven in uw newsfeed wilt, eventueel.

Gentblogt is dood. Leve Gentblogt.

Dierbare lezer. Sinds begin mei hebben wij hier op ons kruispunt een leefstraat, u weet dat ondertussen. Samen met de buren hebben we onze straat een stukje aan onszelf teruggeven. Enkele parkeerplaatsen veranderden in een ontmoetingsruimte. Over het asfalt kwam gras te liggen. Doorgaand verkeer werd geknipt. Doe daar nog een paar picknickbanken bij en het resultaat is redelijk onvoorstelbaar. Op een paar dagen tijd leerden we meer mensen uit de buurt kennen dan ooit tevoren. De kinders spelen zorgeloos op straat, er wordt voorgelezen, mensen babbelen met elkaar, en ge voelt dat mensen hier graag zijn.

Met heel wat buren zetten we ons in voor dit experiment: we houden de straat proper, we trachten met ieders noden en wensen zo goed mogelijk rekening te houden. Dat kost energie en tijd. Maar het loont de moeite: er gebeurt in onze straten iets unieks. Zelfs al lijkt het na enkele weken intussen doodnormaal.

Onze leefstraat maken we zélf mogelijk. Maar we krijgen heel wat steun van een prachtige organisatie: het Lab van Troje. Zij verzorgen de contacten met de stad Gent. Als er problemen zijn, dan zoeken zij met ons naar antwoorden. We vroegen hen kunstgras. We krégen het. Al dat moois kost geld. En daarom deze post.

U heeft misschien intussen onze leefstraat al eens bezocht (neen? een aanrader! er is _altijd_ koffie). Als we dit schone initiatief in de toekomst willen verder zetten, en gij wilt dat ook: steun ons, met een kleine bijdrage aan de Gentse leefstraten via www.crowdfunding.gent.

Want dat van vele kleintjes en een groot. En ook dat van take back the streets. En ook van: alstublieft?

Het moet een jaar ofwat geleden zijn, toen we een mail stuurden naar de stad om een zebrapad te vragen aan het park hier op het eind van de straat.
Daar links is dat park. Daar waar die auto staat, daar steken kinderen over om naar het park te gaan. En die bocht, die kunt ge blijkbaar gemakkelijk doorvlammen en optrekken tot zestig of voor mensen met ambitie, zeventig, dan op het rechte stuk.

Daar is toch niet veel verkeer, in zo’n woonwijk, hoor ik u zeggen? Dat zoudt ge denken natuurlijk, ware het niet dat dit een sluipweg is voor wie het druk verkeer op de hoofdwegen hier in de buurt wil ontwijken. En dat blijken veel mensen te zijn.

We vroegen een zebrapad, we kregen “dat is daar zone 30, dus er is sowieso geen probleem”. *zwijgt*

U zal het mij dus vast niet kwalijk nemen dat ik het eigenlijk best lollig vind, dat net dat kruispunt er nu zo uitziet. Want laten we eerlijk zijn: dit is eigenlijk een beetje zebrapad, the next level.

Tot 13 juli is dat hier van dat, en dus krijgt u linkjes. Over Leefstraten. Over die van ons, die heel poëtisch De Ooievaar van de Meibloem werd gedoopt. En vooral over nu zaterdag, en de officiële opening. Kom af! For reals!

Ik logde in, voor het laatst, en schreef.

1.
Een avond met ruim twintig mensen, in een vergaderzaal ergens in de stad. Het is ver na middernacht, en er worden handtekeningen gezet. Dat voelt als eindelijkheid, want er zijn vele avonden discussies aan vooraf gegaan. Denkoefeningen over hoe en wat en waarom. Lange gesprekken over visie. Veel gelach ook. De handtekeningen richten een vzw op, en wat voorheen een losse zottigheid is, heeft nu ook de officiële vorm van een echt project.

2.
Een nacht op een dakterras. Een fotograaf die ik niet zou kennen zonder Het Project. De slimste man van Gent, die ik niet zou kennen zonder Het Project. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Plots is er het besef dat we een migratie hebben beloofd voor de volgende dag. Ik kijk naar de fles rum die zo goed als leeg is en giechel. De Slimme Man poneert dat er geen enkel probleem is, De Fotograaf spreekt zijn vertrouwen uit, en als ik de volgende ochtend de lichte kater uit mijn ogen wrijf, heeft Het Project een logo en een lay-out die helemaal op maat is gemaakt.

3.
Een nacht in de cafetaria van een zwembad. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Ik kijk rond en verwonder me over de massa mensen en hoe verschillend die zijn. In leeftijd, maar ook hoe ze eruit zien, en waarschijnlijk ook wat ze graag doen en wie ze graag zien. Ik zie gepensioneerde mensen babbelen met hipsters en een aangewaaide hippie met een lokale yup. Ze lachen allemaal en dan zijn er frietjes.

4.
Een nacht aan mijn computer. Het lief vraagt of ik kom slapen en ik schud neen, want dit is belangrijk. Op de mailinglijst, het virtuele redactielokaal, woedt een felle discussie. Die gaat op een paar minuten tijd van bittere ernst naar de grootste onzin en weer terug. Ik weet dat ik de volgende dag zal vloeken op te weinig slaap, maar ik zou dit voor geen geld van de wereld willen missen.

Fin.
Sinds 15 januari en de aankondiging dat ook de fijnste projecten ook ooit een einde moeten hebben, zit mijn hoofd vol herinneringen. Een playlist op shuffle, die de meest uiteenlopende fragmenten afspeelt. Niet alleen nachten, zoals hierboven, maar simpelweg jarenlang elk moment van de dag.
Oh boy, what a ride.
Een start-up-vergadering in een al lang vergeten appartement. Een denkdag ergens in Merelbeke, met soep en veel ideeën. Een storm in een glas water bij de opstart. Uitstappen, strooptochten, reportages, met steeds wisselende groepjes redactieleden en hun gezinnen. Vaten. Feestjes. Reeksen. Interviews. Drie mannen met een defensieve houding in een café in het centrum. Blogribben. Discussies. Vriendschap. Liefde. Duidelijke keuzes over wat kan en wat niet. Drama’s. Grote en kleine, grappige en hele droevige.
Dat eeuwig overleg ook. De verscheidenheid en de gedrevenheid. Al dat engagement. Al die liefde. Voor de stad, voor Gentblogt, voor de lezers, voor elkaar.
Op tien jaar verandert de wereld en op tien jaar verandert een leven. Maar ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik zelden iets heb gedaan dat belangrijker, leerrijker, positiever en mooier was dan Het Project.
Lieve lezers, het was een voorrecht jullie reacties te krijgen en te voelen dat we gelezen werden.
Lieve redactie, het was een absolute eer en een groot genoegen jullie te leren kennen en met jullie samen te werken.
We vinden elkaar ongetwijfeld terug. Elders op of naast het internet.