Ik kreeg al bijna een paniekaanval toen ik het mailtje van de reclameregie kreeg twee weken geleden. Of ik soms misschien interesse had om een Samsung Wave uit te testen, een paar maanden. Gemengde gevoelens, jawel. Want ik wil dat graag, zo’n walki talki waarmee ge op het interwebs kunt en al, maar ik krijg al hoofdpijn van tevoren als ik denk aan alles wat daarbij komt kijken. Een ander soort abonnement, bijvoorbeeld. En dan meteen maar eindelijk eens van proximus naar base. En dan leren hoe dat werkt, zo’n gsm. En dan al mijn telefoonnummers overzetten. En die lieve filmpjes en geluidjes van baby mira overzetten. Stress, ik moet het u niet zeggen zekers.

Sinds gisteren ben ik overgeschakeld. Bij Base (70 euro per maand, onbeperkt bellen en sms-en + 500MB interweb) wegens Proximus zijn toch maar dure sloebers. En van mijn vertrouwde primitieve walki talki, die bijna vergroeid was met mijn hand en die ik blindelings kon bedienen, naar een hip ding met touchscreen en een heleboel menu’s die ik nog niet snap. Maar ik heb al eens mijn facebook een statusupdate gegeven. Ik heb al een foto van Mira online gegooid, ook. En ik heb mijn telefoonnummers overgezet gekregen. Next up: ringtone wijzigen en uitvogelen hoe ik de woordenboek van het sms-ding op nederlands moet krijgen. En mijn elegante nagels afknippen, want vriend touchscreen is niet akkoord, zo blijkt.

Aniehoew. 21ste eeuw, hou u vast: ik ben onderweg maat.

Ik organiseer soms comedy-dingen, wist u dat? Ik ben daar zeer pragmatisch in, though: enkel en alleen als mijn lief meedoet. Anders heeft het weinig nut om zoiets te organiseren, me dunkt.
Twee jaar geleden, bijvoorbeeld, deden wij van vijf op de Gentse Feesten. Een inslaand succes, al zeg ik het zelf. Het publiek was bijzonder enthousiast en de voorstellingen die achteraf gegroeid zijn waren stuk voor stuk zeer de moeite. De formule is dan ook geniaal: een line-up van zeer, zeer, zeer goeie comedians, die nieuw, nieuw, nieuw materiaal brengen. Pragmatisme: dit jaar is het lief aan het schrijven, dus doen we het nog eens opnieuw.

Vijf dagen lang slaan we weer kamp op in De Centrale, en de namen zijn alweer zeer de moeite: niet alleen mijn eigen fantastische Henk Rijckaert, maar ook populaire jongen Philippe Geubels, jong satanskind Xander De Rycke en de vuilgebekte Han Solo (het met vlaamse leeuwen zwaaiende alter ego van Han – Gino Sancti – Coucke) treden elke avond aan. Vier grote namen op één avond dus, die elk een eigen set spelen met materiaal dat zo vers is dat ge vruchtwater er nog aan kunt rieken. Tickets kosten 15 euro en zijn beschikbaar op deze link via Uitbureau.

En er is nog meer: de drie dagen voorheen is er een soortgelijk festival. Comedians die u misschien net iets minder goed kent, maar die hun sporen ondertussen al ruimschoots verdiend hebben. Voorlopig nog niet in de echt grote zalen, maar let op mijn woorden: dat zal niet lang meer duren. Veerle Malschaerts, bijvoorbeeld, kent u al jaren als actrice (Carla van Flikken, ja-ha), maar de dame is ook gewoon grappig met haar eigen materiaal op een podium. Faits divers: als u een hoogzwangere comedienne wilt zien is het uwen moment. Verder ook David Galle, huidige winnaar van de Comedy Casino Cup (Canvas) en ongeleid projectiel Jeroen Leenders, die Het Leids Caberetfestival won. En tot slot Steven Mahieu: winnaar van de Gaga Cup en theatrale beeldentovenaar. Tickets aan 11 euro via uitbureau.

U kunt ook voor een duo gaan: een voorstelling uit deel 1 + een voorstelling uit deel 2, voor 24 euro (+ reservatiekosten).

Finale maat en we waren al te laat. Allez, we waren niet te laat, maar ik kon niet schrijven want we waren nog aan het eten. Wel gezien: Azerbeidzjan die alle ledlichtjes uit de halve bevolking hun computer heeft opgevorderd voor in hun poppemie haar kleed, Spanje die dat goed deden, en mime-spelers meehadden én een meneer die security-gewijs moest verwijderd worden (hilariteit in de living trouwens toen André zei:”in 1974 is dat ook gebeurd, namelijk…” André is gewoon het songfestival in vlees en bloed. Verder ook: een doodsaai nummer van Noorwegen en de mini-saxefoon van Moldavië. Een jongen van Cyprus die een beetje gelijk onze Tom is, maar beter Engels kan. En iets dat we nu al vergeten zijn.

Maar daar is Tom! De vrouwen uit het gezelschap (klijn en ik, that is) denken dat hij gaat winnen. Het lief is zeer in dubio en zegt gemene dingen die ik hier niet ga herhalen. Jeremy is vooral stil, ik vermoed onder de indruk.

Na afloop concluderen wij dat de drugs die de heer Peeters Bart neemt dringend voor iedereen gratis beschikbaar moeten gesteld worden. De wereld zou een betere plaats zijn, direct.

Servië is up. Het lief “als hij hetero is, laat ik mijn *** in het acajou verven”.

Witrusland. Klijn en ik weten wat er gaat gebeuren en observeren de heren. Die ene mevrouw heeft wel iets vreselijk voor met haar haar. Veel te veel lak. Of iets anders, ik wil het niet weten. En hop, daar zijn de vlinders. En daar is de verbijstering op de gezichten van onze wederhelften.

Ierland is rost. Normaal is jeremy nogal aan rost, maar deze keer dus niet. Blij dat de windmachine er ook weer bij is!

(commentaar geven gaat minder goed als er vier mensen bij u zitten, man). Ik ga met kernwoorden werken vanaf nu.

UK. Neus.
Georgië. Geen geld voor schoenen.
Turkije. Robotsriptease. Uit de hand gelopen brainstorm met te veel alcohol.
Albanië blijft mijn favoriet. Na Tom natuurlijk. Go Tom!
Ijsland. Ik weet niet goed waarom dit bij zoveel mensen favoriet is.
Oekraine. Veel windmachine voor zo weinig kleedske. Is waarschijnlijk de luchtverplaatsing van Ijsland nog.
Frankrijk. Kanshebber, denken wij.
Roemenie en Rusland. Rookpauze!
Armenië. Ik vind het altijd een voordeel als er een toneeltje bij is. En iets dat uit een steen of een blok ofzo komt.
Duitsland. Eet iets, meiske. Het nummer is goed, maar ze zouden het beter door iemand anders laten zingen. Kylie Minogue ofzo.
Portugal. Israel. wij vinden dat het gedaan mag zijn als het zo is.

Zaten we net efkes over en weer te zappen, is het toch wel songfestival en waren we het toch wel vergeten zekers. Ze zitten al aan het negende liedje, dus we gaan ons sparen voor zaterdag. Maar! We hebben dus wel net het meisje van Nederland gezien en ik ben bijna zeker dat ze op één of andere manier familie is van R., van Cameretten. Frappant, echt waar. En ik hoop trouwens dat Nederland in de finale zit, want ik heb al veel mopkes klaar over die juffrouw. Duimen maar!

Wauw, wij hebben zowaar de halve finale gehaald van het songfestival dit jaar. Zoals iedereen die ingeschreven heeft, natuurlijk, maar een kniesoor die daarop let. Mag ik eerst en vooral even zeggen dat ik het liedje van die jongen van ons behoorlijk saaikes vind? En ja, ik zeg die jongen van ons, want hij is van het meetjesland. Ge hoort dat aan zijn Engels. En het is precies Luc De Vos, ook. Maar dan jonger. En met een hoedje.

Aniehoew. Om negen uur begint het. Ik ga nog eens van live bloggen doen, peisk.

Het begint. The excitement, zeg. Spijtig wel voor André dat hij niet mocht gaan van de VRT. De mensen van de presentatie zijn alvast op weg naar de Prom Night. Thema: de jaren 80.

First up: Moldavië. Ik weet echt niet waar Moldavië ligt, gij wel? Allez, probeert eens en kijkt dan of ge gelijk hadt. Ik zat er alvast een kilometer of 1500 naast. Hun groep heet Sunstroke Project en het liedje Run Away. We gaan daar geen mopjes over maken, dat zou te gemakkelijk zijn.
Hij heeft een viool met lichtjes, die mens. En een andere meneer speelt op een klein saxefoontje. De mevrouw heeft botten met jarretellen, en ik denk dat het liedje niet typischer songfestival kon zijn: veel disco, een danske, een meneer-zanger (nu ja, meneer is relatief in deze), een mevrouw-zangeres en veel herhaling. Ik denk dat ze doorgaan naar de halve finale.

Rusland stuurt Peter Nalitch & Friends. Maurice Engelen doet dat ook, & Friends achter zijn naam zetten. Het kan geen toeval zijn, dat hij er iets mee te maken heeft. Want ha, was hij ook niet degene die ons Tom Dice heeft gegeven. Ha! Complotten, zijn het. Gelijk de Chemtrails. Het liedje wordt als een parodie aangekondigd, en ik vind dat persoonlijk een gemakkelijk excuus om het superslecht te doen.
Er is sprake van dwarrelende sneeuwvlokjes en een sjaalke. En kleren van de spullenhulp. Mwoeha, hij zingt \”i’m looking at your photo\” en kijkt ondertussen naar een prentje in zijn hand. Speciaal voor onze niet Engelstalige vrienden. Sympathiek van Rusland.
Parodie of niet: saai liedje. Next!

Bart Peeters noemt het liedje van Estland New Wave. Maar ik kan u zeggen, als iemand die ooit zeer zwarte nagels heeft gehad: het is niet omdat ge een zwart kostuum aandoet dat het new wave is. En al helemaal niet ALS HET EEN VROLIJK LIEDJEN IS. Ik denk dat er beter één van die jongens van daarachter de hoofdzanger was geweest want die meneer zingt wat vals. Klijn zegt: Mika. Mika is een newwaver, dat weet iedereen.

Oei, de mensen van Slovakije hebben een bos aangedaan. Dat moet jeuken. En ze staat een grielige mevrouw in het wit aan de kant, die niet beweegt, voorlopig. Daar komt een act aan, ik voel het al. Het is een schoonmeiske, die in die struik-kleren. Et voila, daar is de witte. Minder schoon meiske dat. Ondertussen doen de rodedendrons op de achtergrond van volksdans en iets met rekkers.
Ik vind het goed, zie.

Finland is de volgende, en ook zij hebben een viool. En doen wat volksdans. Ze zijn in onschuldig wit, maar ik heb er schrik van. En ik vind dat als ge met twee dezelfde pasjes doet, dat ge dan genoeg moet repeteren dat ge het simultaan kunt. Wat is dat nu, zeg. Gelukkig is er een lichte zeebries ingezet, en wapperen de blonde haren van de meisjes. Nah, not my cup of tea.

Het is aan Letland. En die mevrouw heeft haar badjas aan. Pulserend licht. Om onze aandacht af te leiden van de mevrouw die eigenlijk niet kan zingen. Oeioei, zo vals. Zou die ook zonder voorronde mogen gegaan zijn? Al een geluk dat ze wat backing vocals meeheeft. Als ze nu nog haar peignoir uitdoet zou ze nog kunnen winnen. En oeioeioeioeioei, zo vals. Of had ik dat al gezegd? En hop, daar is de windmachine nog. De snode techniekers proberen haar vest eraf te waaien, ongetwijfeld.

Bart Peeters doet een woordspeling “muziek uit de balkan die op elk bal kan”. Ga naar huis bart. Oh neen, wacht.
Servië stuurt ene Milan. De kans is groot dat wij binnen 20 jaar ook een Milan gaan sturen, want manman, als uw kind tegenwoordig geen Milan heet of een maat heeft die Milan heet, dan is hij ook wel de loser van de kleuterklas.
Volgens de commentaar is deze Milan absoluut niet gay, maar als het mijn man was, ik zou er toch niet geheel gerust in zijn. Er is wel veel te zien: dansmariekes, en mannen in blauwe pakjes. En een meezingliedje. Als ge Servisch spreekt, that is.

Bosnië doet alsof het rock is, maar de frontman is een overstylde janet die een gitaar volgens mij als een schoon accesoire bij zijn kettingen aan zijn broek ziet. Rock Amehoela. Maar wel een vlot liedje, spijtig van het gerommel op de achtergrond.

Polen doet een toneeltje! Iets met appels, en hopla weer volksdanskleren. Boombal is duidelijk een Europese trend aan het worden. Het begon zeer veelbelovend maar algauw blijkt de jongen niet goed te zingen. En polen had ook maar geld om de helft van die meiskes schoenen te kopen. Triest hoor. Ook triest: op het einde sterft er eentje. Ik hou van toneeltjes op eurosong. Het helpt, vind ik.

Het is aan ons! Als ik in een ander land woonde, ik zou denken dat er in België bespaard moest worden. Ik zou ook zeggen dat hij uit het ritme wiegelt. Nu zeg ik echter: Go Belgium!

Ik ben blij dat er eindelijk overvloedig gebruik gemaakt wordt van de rookmachine. Ik ben ook blij dat die mevrouw zo’n kleed aanheeft gelijk er ene van ons ook eens gehad heeft. Hoe heette die ook al weer? Die van like the wind?
Wiew! Vleugels uit haar poep! een vogelke en visuele truken, want daar gaat het vogelke mpet een abstract danske. Naar de finale ermee!

Sejieus. Ik vind dat van Albanië echt cool. Zou het zijn dat ik ondertussen mijn standaarden heb verlaagd. Ik ga zelfs niks zeggen over haar broek die twee maten te klein is en haar onderbroek die onflatteuze blobjes aftekent. Ik doe niet moeilijk, neen. Ze doet het goed en kan zingen. Go Albanië!

Griekenland is in het wit. En er wordt serieus gedanst en geroepen. hop hop hop en al. Met trommels ook, en alweer een viool. Ze hadden beter een beetje meer die ene jongen van de dansers gefilmd in plaats van die lelijke zanger. Altijd dat overdreven belang hechten aan de zanger. Nen mens kan daar niet aan uit.

Ik ben precies heel positief ingesteld, vind ik. Gelukkig is daar Portugal. En dat meiske mag nog zo’n knappe poppemie zijn, ik krijg de kriebels van die knuffelrock toestanden met die toonvariaties. Zo irritant dat \”kijkt eens wat een bereik ik heb\”.

Wist ge trouwens dat Maurice Engelen zijn naam fonetisch heeft geregistreerd als domeinnaam? Ik heb dat daarnet ontdekt en moest daarvan met mijn ogen rollen. Maar hey, daar is Macedonië al. Die Hugo van Nicole en Hugo hebben gestuurd. Nicole zou niet blij zijn met die meiskes die hun kleren uitdoen en rond hem draaien, denk ik. En ik heb daar altijd visioenen van uit de hand gelopen brainstorms met te veel goedkope wijn bij, bij zo’n nummers “een rapper! we gaan er een rapper insteken! en we gaan kattebeesten op de gezichten van de danseressen schilderen! En een gitaarsolo! Ojo, ge zijt wa geniaal, maat!”

Hallo, Wit Rusland? Ze bellen hier van de jaren zeventig. Ze zeggen dat gulder gala-kleren hebt gepakt. Kerstavond is het. We zitten gezellig rond het haardvuur en we zingen een rustig, emotioneel liedje. In ons blinkend kleed.
Wow. Schrap al het voorgaande. Hun blink-kleedjes hebben vlindervleugels. Ze mogen winnen van mij.

Ijsland is de laatste. Ik dacht van ver: daar komt een kledingwissel van, maar het is gewoon een redelijk zware mevrouw. Het leidje is typisch songfestival, maar er wordt te weinig bewogen en danskes gedaan. Spijtig en een gemiste kans, jawel.