Lieve Mira

Je bent vandaag 13 maand en één dag, en ik heb je gisteren niet geschreven. Een bewuste breuk met onze traditie, en terecht. Gisteren had je me namelijk de halve nacht wakker gehouden, was je de hele dag lastig en weigerde je bovendien te slapen in de namiddag. Liefje, ik heb die middagdut van jou echt nodig om mijn hoofd en werk op orde te krijgen. En jij hebt die middagdut nog meer nodig, geloof me. Maar goed, gisteren was dus niet zo’n goede dag, en mijn schrijven zou gelardeerd geweest zijn met emoties die niet horen bij het fantastische team dat wij samen geworden zijn.
Want kind, wat zijn wij een fantastisch team tegenwoordig. Jij, flink stappend en ondertussen de wereld aanwijzend en Dat! Dat! roepend. Ik, die wereld voor jou benoemend.
We hebben veel leute samen. Je bent aandoenlijk lief, lacht altijd en knuffelt en zoent op commando. Wat dat laatste betreft: zoenen hoort zacht te zijn, en dat doen wij mensen niet met onze tanden. Ik krijg dat dus blijkbaar niet uitgelegd. Als je voor de zoveelste keer keihard in mijn wang bijt en ik boos \”Mira, doe dat niet!\” zeg, dan vind je dat vooral hilarisch grappig. Een werkpuntje, een werkpuntje.

Je doet vanalles op commando trouwens, niet alleen dat zoenen. Er zijn ouders die niet aan babytruken zijn, wegens dat je van je kinderen aapjes zou maken met die truukjes. Alle respect voor het principe, maar wij zijn niet van die ouders. Sorry daarvoor.
Het is onschuldig begonnen met zwaaien en handjesklappen. En toen was er wat doen paardjes, en dan jij klakken met je tong. Vervolgens leerden we je een aapje nadoen (met trommelen op je mini-borstkas) en wie is er hier een beetje zotjes (waarbij jij op je hoofd tikt). Je imiteert auto’s, neemt washandjes uit het rek en roept eeeeeiiii telkens als het woord kaka valt.

Je vader is god, tegenwoordig. Hij kan je afleiden met een stukje papier en een doosje als je verdriet hebt en je zit bij momenten vreselijk aandachtig naar hem te luisteren. Ik versta dat, maar hou in gedachten: ongeveer de helft van wat hij vertelt is onzin. Ook als hij het heel ernstig vertelt. Ik kan bijna niet wachten tot je met je ogen kunt rollen, zodat we dat simultaan kunnen doen, en er gelijktijdig een trrrr achteraan kunnen gooien.

Je bent vrolijk en lief, dat zei ik al, maar de laatste weken heb je het ook een beetje moeilijk. Je bent verkouden, je krijgt twee gigantische kiezen en je slaapt slecht. Dat betekent dat ik tegenwoordig ongeveer om de andere dag in het holst van de nacht met jou op schoot in de zetel zit, te troosten en te sussen. Ik zal blij zijn als het weer achter de rug is, deze fase, want ik ben ondertussen stikkapot. Maar aan de andere kant koester ik die rustige, stille momenten met ons twee, in het donker onder het tv-dekentje. Veel sterker dan een aantal maand geleden besef ik nu hoe snel je groot zal worden.
Soms durf ik bijna niet met mijn ogen te knipperen. Want als ik ze opendoe, ben je misschien dubbel zo groot. Gelukkig weet ik dat je altijd in mijn armen en op mijn schoot zult passen, hoeveel je ook groeit. En hopelijk werkt mijn troost dan ook nog voor al je verdrietjes.

Zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1.

Lieve Mira

Vandaag was het feest. Er was veel volk, dat is waar, en misschien was het wat overdreven. Maar dat is één van die dingen waar je je bij neer zal moeten leggen: als je vader en moeder feesten geven, dan is dat met veel mensen. Wij hebben dat graag, en uit je algehele stemming deze middag durf ik af te leiden dat jij er ook niet tegen bent.
Je was — zoals gewoonlijk — het meest onstuimige kindje van de bende, en je had zoveel lol. Cadeautjes uitpakken, onder stoelen kruipen, lachen naar iedereen en spelen met de andere kindjes. En iedere keer als iemand vroeg: “hoeveel jaar ben jij vandaag, Mira?”, enthousiast één vinger in de lucht zwaaien. Ik kreeg kramp in mijn hart omdat het zo aandoenlijk was.

Ik had bijna geschreven dat ik — oh my, het cliché — niet kan geloven dat je vandaag één jaar bent geworden, en dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. Maar dat klopt niet helemaal. De tijd is snel gegaan ja, en wat ben je opeens al groot, en toch: wat ik echt haast niet kan geloven is dat je nog maar een jaar in ons leven bent. Het lijkt alsof het nooit anders is geweest, namelijk. En hoe hard ik ook probeer, ik kan me nauwelijks nog voorstellen hoe het leven was voor jij er was.

Je bent zo groot, vind ik. Flink en vrolijk, en ik ben permanent superfier op jou.
Omdat ik weet dat het soms allemaal niet zo gemakkelijk is voor zo’n meisje als jij, maar dat je toch gewoon 16 uur met ons naar het Zuiden van Frankrijk rijdt, en niet eens de hele tijd de boel bij elkaar schreeuwt (6 van de 16 uur wel, maar we gaan niet muggeziften, kind). Omdat ik weet dat je het haat om ergens anders te slapen dan in je eigen bed, maar dat je uiteindelijk toch sliep in een kamer daar in Frankrijk en zoals thuis doorsliep tot half zeven (2 van de 7 nachten niet, toen mocht ik rondjes met je lopen op de oprit, maar opnieuw: we doen dus niet moeilijk). Omdat ik besef dat het niet evident is, zo’n babysit — een andere dan de grootouders, stel je voor — maar dat je het dus toch maar pikt, dagen na elkaar (met het nodige drama, maar ik zei het al: details).
En behalve die kleine dingetjes — we noemen het schoonheidsfoutjes– ben je permanent om op te eten. Je wijst de wereld aan met je kleine handje, zegt heel duidelijk mama en papa met een Italiaans accent, draait iedereen om je vingertje en staat en stapt steeds beter.

Het is leuk om je ouders te zijn, en het is gemakkelijk om te glimmen van trots. Want iedereen roept hoe mooi je bent, en hoe lief, en hoe vrolijk, en hoe slim en alert. Wij knikken dan, want daar is geen woord van gelogen. Je bent de liefste, de mooiste, de vrolijkste en de slimste. Zo is dat, en het is niet anders.

Lieve Mira, je vader en ik hebben het eerste jaar met een baby intens geleefd, graag gezien, maar ook soms gewoon overleefd. Bij momenten stikkapot spartelend, doodmoe en vloekend om een zoveelste ooronsteking of verkoudheid. Bij momenten rustig en zen, alsof we nooit iets anders hebben gedaan dat baby’s verzorgd. Dat is niet zo, en we hebben veel geleerd het afgelopen jaar.
We zijn helemaal klaar voor jaar twee, en kijken nu al uit naar zindelijkheidstraining, peuterpuberteit. En ook naar hoe je dit jaar nog mooier, slimmer, liever en vrolijker gaat worden.

Happy birthday, lieverd.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5
Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11

U bent natuurlijk berenieuwsgierig naar dag 2 en dag 3, niet? In puntjes.
– Op dag twee tierde Mira van zodra K. de deur binnenkwam. Subtext being: hey, ik dacht dat we gisteren hadden afgesproken dat we dit niet meer gingen doen.
– ik ben toch doorgegaan, heb op straat een sigaret moeten roken en vijf minuten het trillen van mijn benen en het prikken van mijn ogen moeten wegslikken
– Mira heeft op dag 2 minder gehuild, maar nog steeds veel. En even weinig gedronken.
– Op dag drie tierde Mira van zodra K. de deur binnenkwam. Subtext being: hey, ik dacht dat we gisteren en eergisteren hadden afgesproken dat we dit niet meer gingen doen.
– ik ben toch doorgegaan en hoorde na twee minuten aan de deur dat het huilen minder werd.
– Na tien minuten is Mira gestopt met tieren, zo blijkt. Ze heeft nog niet echt veel gedronken, maar wel iets meer.

Progressie, mensen.

Gisteren had Mira een babysit. Niet zoals we het vaak doen, maar voor echt. Normaal gezien is het ofwel mijn mama, ofwel stop ik haar zelf nog in bed. De andere optie hadden we een paar maand geleden al geprobeerd en dat was geen onverdeeld succes, dus hebben we het even opgeborgen.
Maar gisteren kwam K. dus om zeven uur, Mira heeft het anderhalf uur tot ze ging slapen afwisselend gehuild en gespeeld, maar ze is wel gaan slapen uiteindelijk. Zonder veel melk te drinken, maar enfin.
Deze nacht had ze om vier uur honger, heeft ze een kwart liter melk achterover geslaan en daarna geslapen tot na negen uur.

Mijn hart breekt dat ze zoveel verdriet heeft als we er niet zijn, maar deze keer ben ik vastberaden: Mira is bijna een jaar en ze moet langzaamaan toch ook eens aan iemand anders wennen. Andere mensen dan ons, de grootouders en Saskia-van-de-creche. En dat altijd om negen uur pas afspreken als mijn mama en papa niet kunnen is op termijn niet houdbaar: we kunnen bijvoorbeeld nooit eens naar een theatervoorstelling ofzo, terwijl ik dat zo graag eens doe. Ik ga dus doorbijten deze keer, en vanavond komt K. opnieuw. En morgen nog eens. Duimt u even mee dat ze snel went?